मुक्तक

क्षणाचे सोबती....

कशाला हवेत नगारे नौबती
आपण सारे क्षणाचे सोबती

जुळुनी येती जेव्हा प्रेमाची नाती
कशाला हवीत रक्ताची नाती

नुसतेच फोफावती वृक्ष सारे
भगवंताच्या माथी तृणाचीच पाती

वृथा तळपती सूर्याची किरणे
तिमिरात तळपती समईच्याच ज्योती

रोवून दाव एकतरी निशाण
जगात आहेत मोजकेच जगज्जेती

राजेंद्र देवी

स्वप्नातले कोंकण

साधेच घर माझे , छोटेसे अंगण
त्यात अवतरले, सारे वृक्षगण

अंगणात माझ्या, तुळशी वृंदावन
माथ्यावर दूर्वा, दुडदुडतो गजानन

अंगणात माझ्या, कर्दळीचे पान
घालतो मांडव, संतुष्ट होई सत्यनारायण

नारळ सुपारी डुले, आहे त्यास मान
नैवेद्याला सजते, केळीचे पान

परसदारी फुलती फुले, दारी आंब्याचे तोरण
शंकरास वाहते, बेलाचे पान

स्वप्न माझे साधे, सदाहरित कोंकण
त्यात असावे घरकुल माझे छान

राजेंद्र देवी

विश्वस्ता...

जगावेगळा आहे मी फिरस्ता
चोखाळतो मी अनोळखी रस्ता

लावतो मलम मी परोपरी
घाव घालणे हा तुझा शिरस्ता

राहतो हजर प्रत्येक समारंभास
बांधतो वेदनेचा नेहमी बस्ता

केला गुन्हा, केली प्रीत तुजवरी
आयुष्यात काढल्या अनेक खस्ता

झालो चरणी लीन नियतीच्या
आता तुझाच आहे भरवसा विश्वस्ता

राजेंद्र देवी

शैशव...

जे सुख लाभले शैशवास
पुन्हा ना लाभे मानवास
अन्न वस्त्र अन निवारा
ह्याचाच लागे ध्यास

कोठे हरवले ते निरागस
बालपण अन विश्वास
जसेजसे वाढू लागलो
वाढू लागला अविश्वास

जन्मताच काय तो घेतला
एक मोकळा श्वास
आता मात्र घुसमटतोय
प्रत्येक श्वास प्रत्येक श्वास

राजेंद्र देवी

वाट हरवून गेली...

अशीच ती माझ्या समोरून गेली
जणू नभात वीज चमकून गेली

मिळता नजर डोळे दिपवून गेली
उधळीत गंध उडता पदर सावरून गेली

जाता मागे मागे मने जुळवून गेली
कळलेच नाही कधी वाट हरवून गेली

राजेंद्र देवी

सवाल

लालचुटुक ओठ तिचे
मऊसूत गाल
पापण्यांआड दडलेले
डोळे तिचे कमाल

नजरेत तिच्या तलवार
अन नजरेतच ढाल
तिरपा एक कटाक्ष
होतो मी हलाल

गाली गुलाब फुलतो
उधळीत सुगंधी गुलाल
कुरळ्या केसात फिरतो कर
करी शांतता बहाल

रोज झोपतो मी हि
ओढून स्वप्नाची शाल
सत्यात कधी उतरेल
हाच नशिबाला सवाल

राजेंद्र देवी

कातर वेळी आभाळ भरुन
येणं फार वाईट असतं
----
संध्याकाळची ती वेळ
एकटाच खिडकीत उभा राहून
नुकत्याच अवतरलेल्या चंद्राकडे
पहात उभा होतो
कशी कोण जाणे पण
तुझी आठवण
त्या भरून आलेल्या
ढगांबरोबर वाहत आली
---
कातर वेळी आभाळ भरुन
येणं फार वाईट असतं
----
आभाळ इतकं भरलं
ढगांनी इतकी दाटीवाटी केली की
त्यांना आभाळ पुरेना
कोणता ढग कोणत्या ढगात
विलीन होतोय तेच कळेनास झालं
आणि मग गडगडाटाने सारा
आसमंत भरुन गेला
या सगळ्या गोंधळात
तो चंद्र दिसेनासा झाला
अन्

सल

लाव धार माझ्या खंजिरी
घेईन म्हणतो जरा ऊरी
नाही सहन होत आता
तुझ्या आठवणीची मुजोरी

तुझी आठवण आहे काचरी
दिवस रात्र मला जाचरी
नको आता आयुष्याची शंभरी
नको तुझ्या आठवणींची शिदोरी

सांग तुला पण हेच का वाटते
माझी आठवण डोळा दाटते
बुडवून टाक अश्रूच्या सागरी
आयुष्यातील एक सल बोचरी

राजेंद्र देवी

वेग

मरण एवढे सोपे झाले
जगणे अवघड झाले आहे
आता यम एकटा नाही
जागोजागी त्याचे चेले आहे

म्हातारे कोतारे मरती
तरुण मरती रस्त्यावरती
मृत्यू म्हणजे काय ज्यांना न कळते
लहानपणीच आयुष्य संपले आहे

सारे ओढवून धेतलेस तू मानवा
वेगाने तुला भारले आहे
आपल्याच भाऊबंदास
तू स्वतः मारले आहे

राजेंद्र देवी