जे न देखे रवी...

होत खळाळता प्रवाह
नदीच्या अंगा खांद्यावर
इवलेसे मुलं होऊन खेळावं

होत चमचमता प्रकाश
रात्रीच्या नभ अंगणात
शुभ्र टिपूर चांदणं व्हावं

घेत मखमल अंगावर
घुटमळत मनाच्या पायरी
लाडकी मांजर व्हावं

मांडावं, पुसावे कागदावर
पुढच्या वळण वाटेचे
जुळवत हिशोब राहावं

तुझ्या बटांतून अवखळ वारा
छेदित जातो सळसळ पाने
मनात माझ्या तुझ्या ओठीचे
अल्लड आणिक अचपळ गाणे

नदी वळावी कटी पाहूनी
ओठांवरती लाली नभाची
मनात माझ्या कवेत घ्यावी
मोहक मूर्ती तुझ्या तनाची

फिकेच पडती सागर येथे
इतुके चंचल नयनी पाणी
मनात माझ्या खोल आतवर
तुझ्या प्रीतीची अबोल वाणी

पाहुनी हसताच तू काय होते अंतरी
बावरा हा जीव माझा भिरभिरे कोठेतरी.

चांदण्यांचे तेज गाली
या फुलांची ओठी लाली
तू बटांना कुरवाळता
बघ हवेची झुळूक आली
वादळे तू कुंतलाना सोडता वाऱ्यावरी.

चाहुलीनं या तुझ्या
बघ पान पान बहरतं
दव भिजले गवत
तव पावलानं बिलगतं
गंध लेवूनी तनूचा बघ फुले ही बावरी.

नववर्ष
नवहर्ष
नवदर्श
मनी

नवा भास
नव आस
नवा श्वास
मनी

नव शब्द
नव लुब्ध
नवप्रारब्ध
मनी

नव वक्त
नव शक्त
नव मुक्त
मनी

नव दिसणं
नव असणं
नवा जश्न
मनी

नव पर्व
नव सर्व
नवा सूर्य
मनी

नव सव्य
नव भव्य
नव काव्य
मनी

दिस सरतो असा, आठवांचा ठसा, मिटून चालला
दिस सरतो असा, पाखरांचा थवा, उडून चालला.

दिस मेघापरी झरुन चालले
दिस वाळूपरी सुटून चालले
दिस सरतो असा, स्वप्नांचा दिवा, विझून चालला.

दिस गंधापरी विरून चालले
दिस रंगापरी पुसून चालले
दिस सरतो असा, या फुलांचा पसा, लुटून चालला.

मुळ कवी दिपक पवारांची क्षमा मागून....

(आली जरी रात सजणी...)

आली जरी रात सजणी

झाली किती रात सजणी, नावडे मजला "थांब जरा येते", सांगणे.

अधिरला जीव माझा, असे कसे तुझे हे वागणे.

खडबड, खडबड आवाजास, ताल देती तुझी काकणे.

कालचक्र उलटे फिरले अन्
पुन्हा जन्मलो
जुन्या चुका विसरून नव्याने
करून बसलो
काचपात्र भंगले तरीही
जोडत बसलो
मुखवट्यांस समजलो चेहरे
तिथेच फसलो
अढळपदी उल्का बघताना
जरी कोसळलो
डोळे कितिदा आले भरूनी
तरीही हसलो
बेचिराख होता होता मग
पुनश्च रुजलो

उडून गंध चालल्या फुलास वाटते
तसे कसे सुने - सुने उदास वाटते.

कधी वसंत येईल, बहरेन मी पुन्हा
झडून पान चालल्या तरुस वाटते.

पवन तुला करीत स्पर्श जातसे अता
दरवळला चहूकडे सुवास वाटते.

कशास जन्म हा जगून काढला इथे
उगाच का असे - तसे मनास वाटते.

निघून चाललीस तू इथून ज्या क्षणी
तिथेच संपला असे प्रवास वाटते.

दीपक पवार.

म्हणे मग कृष्ण त्याला| काय अलिबागेहुनि आला?
डोस्क्यावरि तुझ्या मेल्या| वशाड शिरा पडो||  
उगा रडसी मुर्दयासाठी |वरी ज्ञान पाजळसी|
काय जास्त घेतलीसी| रात्रीची नवटाक||
अरे हे राजे लोक| टेम्परावरी आणि फेक |
जन्माचे घेति रिटेक| परमनंट नाही ||
नवी रूपे घेतॊ रोज| कधी बाळ्या कधी आज्जा |
आत्मुच्या भारी गमजा| पण तो बंधमुक्त ||