जे न देखे रवी...

टिकली
मंगळसूत्र
जोडवी
बाईचं बाईपण
घराला घरपण
रूढी परंपरा
संस्कृतीचा हाकारा
पोरीची जात
सातच्या आत घरात
दिवसाउजेडी बलात्कार
तुझ्याच छातीचे उभार
हसलीस, तर दुर्योधन चिडेल
फसलीस, तर रावण पळवेल
रेषेच्या आत
सगळं काही चालेल
रेषेच्या पलीकडे
अग्निपरिक्षा लागेल
तुझ्या नावानंच सगळे
देतील शिव्या

सांजावता दाटते का तुझी आठवण?
जीवास या जाळते का तुझी आठवण?

होते तुझे गोड ते लाजणे ही
होते तुझे गोड ते हासणे ही
गेल्या सुखा माळते का तुझी आठवण?

वाऱ्यासवे शब्द येती तुझे हे
पर्णातुनी वाटते नांदती हे
गंधापरी वाहते का तुझी आठवण?

येती जशी पाऊले चांदण्याची
होते कशी काहिली ही मनाची
रातीस या भाळते का तुझी आठवण?

दीपक पवार.

अवती भवती तरंगे तुझ्याच श्वासाचा दरवळ
अंतरी फुलते आहे तुझ्याच प्रीतीची हिरवळ.

रस्त्यावर पाऊल खुणा कि होई आभास तुझा
वाऱ्यावर गंध फुलांचा कि दरवळे श्वास तुझा
जिकडे तिकडे दाटली तुझ्याच पदराची सळसळ.

संध्याकाळ ही उधळीत रंग तुझ्या आठवांचे
रात्र दाटता का आठवे मज पळ चांदण्यांचे?
उठता बसता सारखा तुझाच भास मला हरपल.

आज ही दिवाळी तशीच आहे...

चार का होईना पण डबे आजही
फराळाचे भरतात
नऊ वाजता उठणारे एक दिवस का होईना पण चार वाजता उठतात

आज ही दिवाळी तशीच आहे...

डिओ,शाम्पू,बदामाच्या तेलानी जरी
कपाटे भरली असली
तरी मोती साबण आवर्जून घरी येतो

अनारसे, करंजीचा नैवेद्य पूजेच्या थाळीत आजही सजतो

आज ही दिवाळी तशीच आहे...

झोपली होती दुपार
घेऊन कोवळ्या उन्हाला
आवाज शांत स्पंदनांचा
ऐकू येई मनाला

तिरीप कोवळ्या उन्हाची
जणू दुपारची एकदाणी
झोपण्या आधी दुपारं
गात होती बडबड गाणी

पहुडली सुखाने अलवार
पांघरून पदर थंडगार
विसरून मध्यान्हीचा ताप
निष्पाप सवे जीवाच्या झोपली दुपार....

दूरदेशिचा दरवळ घेऊन, झुळझुळणारा येतो वारा,
धडधडणारे काळिज आणिक फडफडणा-या नयनी तारा.
विशाल गो-या कपोलावरी घर्मबिंदु का सरसर जमती?
वरवर सारे शांत तरीही खळखळणा-या मनात धारा..

वेडा वेडा पाऊस..

वेडा म्हणजे वेडा म्हणजे किती वेडा पाऊस?
काळ वेळ नाही, नुसती पडायची हौस..

छत्री विसरून निघाले तुझ्याकडे यायला,
होतं असं चुकून, कळावं ना पावसाला?
वेडाच तो, आला धावत, धो धो बरसला.
म्हणून भिजले,
नको ना रे भलता अर्थ लावूस!

आयुष्याच्या सहाणेवर चंदन उगाळत नाही
भूतकाळा वरती, दोष मी उगाच मढत नाही

पांघरून भुतांच्या झुली ,वर्तमानात जगत नाही
उघडून चिंध्याचे गाठोडे, मी उगाच चिवडत नाही

करूनी पाटी कोरी, जुने हिशोब मांडत नाही
कर्जमुक्त मी आता, कुठलेही व्याज भरत नाही

झाली दृष्टीपटले साफ,लक्ष धुसर दिसत नाही
अमृत कणांचे आता, विष मी बनवत नाही

तुझ्या एका अबोल्यानं
उदासली फुलदाणी.
जीव झाला वेडापिसा
आणि काळजाचं पाणी..

तुझ्या एका अबोल्याची
कशी खुलावी रे कळी?
सुचेनासे होते काही
लोकं म्हणतात खुळी.

तुझ्या एका अबोल्यात
किती चंद्र गेले वाया..
अरे वेड्या, पाऊसही
आता आला नं संपाया!