चपला आणि सत्कार - भाग १०

--बांगरेला झोळा देउन मुश्ताक जरा निवांत झाला तरी त्याला तसं बसणं थोडं अवघडच होत होतं. दहा मिनिटं बोळाबोळातुन फिरुन ति मौला दर्ग्याजवळ पोहोचले. गाडी बाहेर एका बाजुला उभी झाल्यावर मुश्ताकच्या लक्षात आलं की एक जीप हॉटेलपासुन त्याच्या गाडीच्या मागं येत होती, बाहेर आल्यावर त्यानं जीपचा नंबर पाहिला. पुणे पासिंगची ती जीप होती आणि त्यातुन दोन तीन बुरखा घातलेल्या बायका खाली उतरल्या. मुश्ताकनं ड्रायव्हर आणि बांगरेला दर्ग्यात यायला सांगितलं, दोघांनीही आपण आंघोळ केली नसल्यानं येत नाही असं सांगुन ते टाळलं. मुश्ताक एकटाच आत गेला.

या दर्ग्याच्या मुख्य इमारतीत बायकांना प्रवेश नाही, त्यांच्यासाठी एक वेगळा चबुतरा बाहेर बांधलेला आहे. जीपमधुन आलेल्या तिघीजणी त्या चबुत-यावर बसल्या. मुश्ताकनं आत जाउन प्रार्थना केली. तिथं बसलेल्या मौलवीला अभिवादन केलं,त्या मौलवीनं हातातला मोराच्या पिसाचा पंखा मुश्ताकच्या डोक्यावर झाडत जोरजोरात काहीतरी पुकारा केला. सकाळपासुनच शंका धरुन बसलेल्या मुश्ताकच्या मनात अजुनच घोळ सुरु झाला. तरी दर्ग्यातल्या धुपाच्या वासानं अन त्या मौलवीच्या पाठीवर हात फिरवण्यानं त्याला थोडं बरं वाटलं. तिथंच एका भिंतीला टेकुन तो बसला, डोळे मिटल्यावर त्याच्या नजरेसमोर मैन्नुदिन येत होता. बाहेर पडल्यावर आधी घरी फोन करायचं ठरवुन तो बाहेर आला. सकाळपासुन काही खाल्लेलं नव्हतं. तो बाहेर निघाला, तेंव्हा ती जीप निघुन गेलेली होती. त्याची अजुन एक शंका निस्तरली गेली.

तो जरा शांत होउन इंडिका कडं निघाला, गाडीचा ड्रायव्हर सीट मागं पुढं करायचा प्रयत्न करत होता, सीट बांगरे तिथंच उभा होता. त्यानं मुश्ताकला सीट थोडंसं मागं होत असल्याचं सांगितलं. मुश्ताक पुन्हा गाडीत बसला, आता थोडा जास्त आराम होता, त्यानं मागच्या सीटवर त्याचा झोळा असल्याची खात्री केली. अन बांगरेला गाडी एखाद्या जुन्या हॉटेलकडं घ्यायला सांगितली. बांगरेनं कन्नडमध्ये ते ड्रायव्हरला सांगितलं, तसा तो एकदम खुशीत आला आणि त्यानं पुन्हा एकदा गाडी विजापुरच्या बोळाबोळातुन फिरवायला सुरुवात केली.

नाथाला फोन आला होता, बांगरे बरोबर असलेल्या ड्रायव्हरचा. त्यानं फोन करेपर्यंत तरी सगळं व्यवस्थित असल्याचं समजल्यावर नाथा जरा निश्चिंत झाला. त्यानं पुढच्या सुचना देउन फोन ठेवला. तो मुश्ताक एकदा पुर्ण ताब्यात आला की मगच आनंदचं फायनल करायचं त्यानं ठरवलं,त्यानं उस्मानमियांला फोन लावला, त्यांना पैसे मिळाले होते आणि त्यांनी विजापुरच्या त्यांच्या माणसाला पुढच्या सुचना दिलेल्या होत्या. त्यांनी मागितल्यानुसार नाथानं गाडीचा नंबर त्यांना दिला आणि पुन्हा खोपटात आला. प्रशाला त्यानं पुन्हा चहा आणायला सांगितला. प्रशानं पुन्हा नाथाला वॉर्निंग दिली, जर आनंद मेला तर तो या दोघांचं न ऐकता त्याची बॉडी नेउन हायवेला टाकणार होता. नाथानं त्याला दुपारपर्यंत वाट पहायला सांगितलं. प्रशा चहा आणायला गेला, नाथानं पुन्हा एकदा तोंड धुतलं, हणमंता अजुन पण खोपटाच्या बाहेरच बसुन होता. प्रशा चहा घेउन येईपर्यंत नाथानं तिथंच बाहेर पाच पंचवीस जोर मारले,

आज पाउस येईल असं वाटत होतं, मोकळा माळ असुन सुद्धा झाडाचं एक पान हलण्याएवढा सुद्धा वारा नव्हता. हणमंताकडं वळुन नाथा म्हणाला' मंता, चल दोन दोन हात करु, ये इकडं' हणामंता काय जागचा हलला नाय. नाथा जोरात हसला ' अबे हणम्या, मागच्या टायमाला तुला जेलमध्ये ते काय लिविंग का काय शिकवलं त्याचा लैच इपेक्ट झालाय वाटं तुझ्यावर, उठ लेका तिच्यायला, एक तुटलेला पाय बघुन असं झालंय तुला, दोन वर्षाखाली त्या सिद्राम पल्लीला तोडला होता तवा पाहायला पाहिजे होता, अबे जागेवरनं बॉडी हालवायलाच दोन पोती लागली होती, पोस्ट्माट्रेम करायची काय गरजच पडली नाय, निसती शिवाशिवी केली त्याचंच बिल जास्त झालं होतं म्हायतंय का' हणमंता जरा जागचा हलला अन पुढं येत नाथाला म्हणला ' हां पैलवान लै भादुर आहात माहितंय, तिच्यायला त्यादिवशी तालमीत हात वाकडा झाला तर काय ओरडत होता सुरात, आख्खी गल्ली गोळा झाली होती टाळ्या वाजवायला' . प्रशा चहा घेउन आला, तिघांनी बसुन चहा घेतला. दुपारी जेवणाला चिकन घेउन येण्यासाठी नाथानं प्रशाला दोनशे रुपये दिले. प्रशा खुश होउन गेला अन नाथा पुन्हा जोर मारायला लागला.

जाधव साहेब ऑफिसला आले, सकाळी घडलेली हकीकत त्यांनी कमिशनर साहेबांना सांगितली. कमिशनर साहेबांनी त्यांना जेल रोडच्या बनसोडेला या केसमध्ये घ्यायला सांगितले. बनसोडे कमिशनरच्या गावचा, जेंव्हा पासुन इथं आला तेंव्हापासुन प्रत्येक महत्वाच्या केसमध्ये तो असायचाच. जाधवना बरं वाटत होतं आणि रागपण येत होता. पण पुढच्या आठवड्यात त्यांना चार दिवस नागपुरला जायचं होतं, त्यावेळी कुणी तरी हे सगळं लफडं गळ्यात घालायला त्यांना हवंच होतं. पुन्हा त्यांनी कालचा कागद काढुन सगळी नावं पहिल्यापासुन जुळवायला सुरुवात केली, अशी केस एक दोन वर्षे आधी आली असती तर रिटायरमेंट नंतर नोकरी करायची वेळच आली नसती असा विचार त्यांच्या मनात आला. थोडा वेळ स्वस्थ बसुन मोदी पोलिस स्टेशनला फोन लावला. कालच्या गाडीचं पुढं काय झालं ते विचारलं, तिचा मालक आनंद चव्हाण गायब असल्याचं कळाल्यावर त्यांचा या केसमधला इंटरेस्ट जास्तच वाढला. मग त्यांनी जेल रोडला बनसोडेला फोन लावला, दोघांनी दुपारी जोडबसवण्णा चौकात कल्पना हॉटेलात जेवायला भेटायचं ठरवलं.मग घरी जाउन फोन करुन ड्बा पाठवु नका असं सांगितलं,आणि चहावाल्या पोराला चार प्लेट गरमगरम 'अण्णा भजी' आणायला सांगुन आठवड्याभरातली पेंडिंग कामं करायला घेतली.

ड्रायव्हरनं ब-याच बोळाबोळातुन गाडी फिरवुन शेवटी एका घरगुती हॉटेलसमोर गाडी थांबवली.एका जुन्या वाड्याच्या बाहेरच्या भिंतीत केलेलं हॉटेल होतं ते. मुश्ताकला तिथल्या खाण्यापिण्याच्या वासानंच योग्य ठिकाणी आल्याची खात्री झाली. बांगरेला हा भाग नविन होता. तिघं बाहेर येउन एका बाकड्याच्या बाजुला बसले, मुश्ताकनं हॉटेलवाल्याला सलाम केला, ऑर्डर दिली. एक तास भर तिथं बसुन ते पुन्हा निघाले.निघताना आधी मुश्ताकनं शेजारच्या एसटिडी मधुन घरी फोन केला. लगेच ते तिथुन निघाले, मुश्ताकला कधी एकदा घरी जातो असं झालं होतं. गाडी गेल्या गेल्या एस्टिडीवाल्यानं एक फोन करुन दोन गोष्टी सांगितल्या एक म्हणजे गाडी निघाल्याचं आणि दुसरं तो मुंबईतला नंबर जिथं मुश्ताकनं फोन केला होता.

जवळ्पास अकरा वाजले असल्यानं ड्रायव्हरला एसि लावायला सांगुन मुश्ताक भरल्या पोटी जरा सुस्त झाला होता, खरं असं करणं त्याच्या जीवावर आलं होतं पण झोप टाळता पण येत नव्हती. गाडी अगदी विजापुरच्या बाहेरच आली असेल तेवढ्यात मागुन येणा-या एका जीपनं तिला कट मारला, खाडकन आवाज झाला. मुश्ताकचा झोप उडाली. ती जीप त्यांच्या गाडीच्या उजव्या बाजुला उभी होती डाव्या बाजुला मोठा खड्डा होता त्यामुळं मुश्ताकला उतरता येत नव्हतं. ड्रायव्हर आणि बांगरे उतरुन मागच्या जीपवाल्याशी भांडत होते. तो गाडीतुनच आरडाओरडा करायला लागला, त्याच्या खिशात एक छोटं ह्त्यार होतं पण बाहेर पडल्याशिवाय त्याचा काही उपयोग नव्हता. मागं वळुन पाहिलं तर त्याचा झोळा दिसत नव्हता. वेडावाकडा होत तो मागच्या सीटवर आला आणि उजव्याबाजुनं बाहेर पडला. जीपमध्ये जवळपास सात आठ लोक होते आणि दोन तीन बायका. सगळेच उतरुन तावातावानं भांडत होते आणि एकानं बांगरेला फाडकन कानाखाली लावुन दिल्यावर मुश्ताकला राहवलं नाही, आणि तो सुद्धा त्या मारामारीत पडला, तिथं तो सोडुन बाकी सगळ्यांना हेच हवं होतं.

प्रदेशाध्याक्ष रुमच्या बाहेर आल्या आल्या माननीय त्यांच्या समोर गेले, नमस्कार केला. अध्यक्ष त्यांना आत घेउन गेले. पंधरा मिनिटांनी अध्यक्ष एकटेच बाहेर आले अन गाडीत बसुन निघुन गेले. आत एसिमध्ये कोचवर बसलेल्या माननीयांना चांगलाच घाम फुटला होता. पण बाहेर येताना त्यांनी आपला चेहरा शक्य तेवढा शांत ठेवायचा प्रयत्न केला होता तरी ब-याच जणांना आत काय झालं असावं याची कल्पना आली. माननीय तडक बंगल्यावर गेले, दारात पाय ठेवल्यापासुन शिव्या सुरु झाल्या होत्या, आणि आत गेल्यावर समोरच हॉलमध्ये आनंदची बायको दोन्ही मुलांबरोबर बसली होती. माननीयांचं डोकं अजुनच भडकलं, ' काय झालं वहिनी, अजुन आले नाही का आनंदभाउ मुंबईवरुन ' बाकी बसलेल्यांसमोर शक्य तेवढ्या शांतपणे बोलुन ते आपल्या केबिन मध्ये गेले. त्यामागोमाग आनंदची बायको तिथुनच ओरडत, दोन्ही मुलांना घेउन केबिन मध्ये गेली. ' तुमीच पाठवलंय त्याला कुठंतरी, आता तुमीच हुडकुन आणा त्याना,' असं ओरडत तिनं केबिनचा दरवाजा उघडुन बाहेर येउन' ओ मोठ्या आई माझ्या नशीबाला वाचवा ओ, भाउनीच पाठवलंय माझ्या नव-याला कुठंतरी, दोन दिस झालं अजुन परत नाय आला' या बाहेरच्या भानगडी आता पार किचनपर्यंत जाउन पोहोचल्यानं माननीय अजुनच वैतागले. ते केबिन मधुन बाहेर येणार इतक्यात त्यांची आई आणि बायको दोघीजणी तिकडं येताना दिसल्या, नाईलाजानं त्यांना पुन्हा केबिन मध्ये परत जावं लागलं. आनंदच्या दोन्ही मुलांना बाहेर बसवुन त्यांनी आनंदच्या बायकोला आत बोलावलं. कधीतरी खरंच आनंद कुठं गेला होता हे त्यांना सांगणं भाग होतं, आणि सगळ्यात महत्वाचं आनंदची गाडी कुठं सापडली हे त्यांच्या आधी त्याच्या बायकोला कळालेलं होतं.

जीपला बसलेली धडक हा एका प्लॅनचा भाग होता हे मुश्ताकला क्ळेपर्यंत उशीर झाला होता, जेंव्हा त्याला हे कळालं त्यावेळी त्याच्या जवळ ना बांगरे नव्हता ना त्याचा झोळा ना त्याला हे कळत होतं तो कुठं जात आहे, त्याला फक्त एवढं कळत होतं की त्याचे हात,पाय आणि तोंड बांधलंय आणि त्याला एका गाडीत आहे. त्यानं हात पाय हलवायचा निष्फळ प्रयत्न करुन पाहिला. तोंडात काहीतरी कोंबलेलं होतं त्यामुळं त्याला ओरडताही येत नव्हतं. तोंडावर बांधलेल्या फडक्याच्या फाटलेल्या भागातुन त्याला फक्त तीन चार लोकांचे पाय दिसत होते, बिनचपलीचे.तो मान वळवुन बघता येईल तेवढं बघु लागला, त्याची ही हालचाल त्या जीपमध्ये बसलेल्या एकाच्या लक्षात आली आणि त्याचवेळी त्याच्या कमरेत एक फटका बसला, त्याला ओरडता पण येत नव्ह्तं. तोंडातला बोळा दातात दाबुन तो वेदना सहन करायचा प्रयत्न करु लागला.

अर्थातच क्रमश :

चपला आणि सत्कार - भाग १ - http://misalpav.com/node/19342
चपला आणि सत्कार - भाग २ - http://misalpav.com/node/19352
चपला आणि सत्कार - भाग ३ - http://misalpav.com/node/19614
चपला आणि सत्कार - भाग ४ - http://misalpav.com/node/19642
चपला आणि सत्कार - भाग ५ - http://misalpav.com/node/19672
चपला आणि सत्कार - भाग ६ - http://misalpav.com/node/19700
चपला आणि सत्कार - भाग ७ - http://misalpav.com/node/19723
चपला आणि सत्कार - भाग ८ - http://misalpav.com/node/19751
चपला आणि सत्कार - भाग ९- http://misalpav.com/node/19815