चपला आणि सत्कार - भाग ४

इकडं फॉरेस्ट मध्ये आनंद चव्हाणच्या घरुन मटण अन भाकरीचा डबा घेउन निघालेला इसम अजुन सायकल हाकतच होता, लक्ष्मी विष्णु बंद झाल्यापासुन तो चव्हाणच्या बरोबर होता. फॉरेस्ट ते कानडे चाळ हे अंतर फार नव्हतं तरी नेहमीचे रस्ते अन अगदी ओळखीची माणसं सुद्धा टाळुन तिथपर्यंत जायचं म्हणजे पार जुन्या आरटिओ समोरुन जाणं भाग होतं त्या बिचा-याला. साठे चाळिच्या मागच्या बाजुला असलेल्या एका १० खोल्यांच्या चाळीसमोर तो थांबला. स्टीलच्या डब्यातुन येणा-या मटणाच्या वासानं त्याला जास्त वेळ थांबणं जमलं नसतं. चटकन दुस-या खोलीसमोर जाउन त्यानं हाक मारली, ' मुश्ताकभाय, ओ मुश्ताकभाय, मै बांगरे खाना लाया है' हीच गोष्ट दोन तीन वेळा रिपिट झाल्यावर आतुन दरवाजा उघडला गेला, बांगरे आत गेला.

त्याचवेळी तामलवाडीला नाथाबरोबर असलेला माणुन बांगरेची सायकल उचलुन तीन चाकी टेम्पोत टाक्त होता आणि अशोक सिव्हिलच्या शवागाराबाहेर उभा राहुन हवालदाराबरोबर देशी अंडी कुठं चांगली मिळतात अन ब्रॉयलर अंड्याला चहाच्या पाण्यात बुडवुन देशी कसं बनवतात यावर चर्चा करत होता. सिव्हिलचा शिपाई अन तिथला ड्युटी हवालदार आल्यावर पाच मिनिटात अशोकला आत बोलावलं गेलं, खिशातल्या ओसिच्या बाटलीवर हात ठेवुन अशोक आत गेला, ऑफिसमध्ये सगळे थांबले होते, शिपायानं अशोकला विचारलं' कधी गेला का बे मुडदे बघायला?' ' नाय कधी नाय' अशोक आता जरा घाबरला होता, ' मग आता काय, तुझा बाप ठेवलाय का आत, एवढं रात्रीला आलायस भेटायला' ड्युटि हवालदार नेहमीच्या निवांत आवाजात बोलला. अशोक आता अजुन घाबरलेला पाहुन सगळ्यांनाच हसु आलं. शिपायानं हवालदाराला इशारा केला अन त्याच्याकडुन परत इशारा आल्यावर टेबलाचा ड्रावर उघडला अन आतुन प्लॅस्टिकचे ३ ग्लास बाहेर काढले, आता काय करायचं ते अशोकला माहित होतं, त्यानं खिशातुन ओसि काढली, बरोबर १५ मिनिटानं अशोक आणि सिव्हिलचा शिपाई आत गेले, अशोकला आत गेल्या गेल्या ओकारी झाली, अन तो बाहेर आला पळत, बाहेर दोघं हसत होते, पुन्हा एकदा कसातरी धीर करुन अशोक आत गेला, फोटोबरोबर बॉडीचा चेहरा पाहिला अन लगेच बाहेर आला. तेवढ्या थंडीत पण त्याला घाम फुटला होता. समोर टेबलवरची उरलेली ओसि तशीच नीट घशाखाली उतरवुन तो तिथुन बाहेर निघाला. मग जेंव्हा तो एमएटिवरुन सिव्हिलच्या बाहेर पडला तेंव्हा दोन पल्सर त्याच्या मागं निघाल्या पण त्यांना एमएटिच्या स्लो स्पिडला जुळवुन घेणंच जास्त अवघड जात होतं आणि अशोक पार्क चौकातल्या एससि एसटि हॉस्टेलच्या कंपाउंडमध्ये घुसल्यावर त्यांना बाहेर थांबणं भाग होतं. रात्रीचे ११ वाजले तरी तिथुन कुणी बाहेर आलं नाही. दोन पैकी एक पल्सर तिथुन निघुन गेली, दुस-यानं तिथुन गाडी काढुन मागं घेउन बँकेच्या पार्किंग मध्ये लावली आणि समोर हुतात्माच्या कंपाउंडला टेकुन उभा राहिला नाटकाला आलेल्या बाया बापड्या बघत.

बाईचा नाद वाईटच खरा, कारण त्याच्या तिकडं बघण्याच्या नादात, एक जुनी सुझुकी हॉस्टेल मधुन अशोकला घेउन निघुन गेली, ती थेट थांबली, अरगडे वाड्यासमोर. तालमीपासुन मोजुन ५० मिटर वरचा हा वाडा म्हणजे एकेकाळचं सोलापुरातल्या गँगवॉरचं केंद्र्स्थान, पण आपापसातली भांडणं अन मधल्या काळात काही प्रामाणिक पोलिस अधिका-यांच्या मुळं आता हा वाडा गँगस्टरांच्या भांडणापेक्षा त्यांच्या रखेल्या अन त्यांच्या वारसांच्या भांडणानीच गाजायचा. रस्त्यावरचा दरवाजा उघडुन आत गेलं की डाव्या बाजुला तीन संडास अन त्यानंतर एक मोठा हौद होता, त्या हौदासमोरच पहिल्या खोलीचा दरवाजा होता उजव्या बाजुला अन त्यानंतर ओळीनं चार दरवाजे. एकात एक दोन, अशा चार बि-हाडांच्या सोय करणा-या त्या चार खोल्या हा या वाड्याचा दर्शनी भाग होता. पहिल्या दोन खोल्या लांबी रुंदीला सारख्याच पण तिसरी अन चौथी खोली मात्र वेगळी होती, दोन्ही खोल्या एका दरवाज्यानं जोडलेल्या होत्या. याच खोल्यात नाथा राहायचा. आणि आत्ता एकजण अशोकला घेउन तिथं आला, ३० फुटाच्या त्या बोळात एकच बल्ब लावलेला होता. अशोक त्या अंधारात चाचडपडत आत आला, त्याच्या बरोबरच्यानं चौथ्या खोलीसमोर उभारुन बेलचं बटण दाबलं, आत लाईट चालुच होते, बाईचा आवाज आला ' ह्ये बगा पैलवान आता कुटं गेलास ना तर तुमाला उद्या सकाळ्परेत घरात नाय घेणार, मग नुकसान कुणाचं ते तुमचं तुमी बगा' याला उत्तर दिलं, दार उघडणा-या नाथानं, ' ए गप्प जरा तिच्यायला, सकाळ रात काय हाय का नाय, उगा कधी पण या अन पडा इथं'

दोन्ही पैकी एक दरवाजा उघडुन नाथा बाहेर पहायला लागला, त्याला अशोकचा चेहरा दिसला तसा त्यानं दोघांना आत घेउन दरवाजा बंद केला. आतली बाई लगबगीनं आत गेली, तरी अशोकच्या नजरेतुन पदरावरची 'झग्गा मग्गा मला बग्गा' साडी सुटली नाही, खोलीत लोंबणा-या सगळ्या साड्या अन ड्रेस तसलेच होते. नाथानं त्याला डायरेक्ट विचारलं, ' काय रे भाड्या, काय झालं सिव्हिलला ? अशोकनं बोलायला तोंड उघडलं तोच ती झग्गा मग्गा एका ट्रे मध्ये तीन ग्लास चहा घेउन बाहेर आली, ट्रे ठेवुन ती तिथंच थांबली, नाथानं तिला हातानं इशारा करुन आत जायला सांगितलं, आता अशोक पुन्हा बोलायला लागला. त्याचं बोलुन संपलं, अजुन हातातला चहा संपला नव्हता तरी नाथानं दोघांना उठवलं आणि जवळ जवळ हाकलुन काढलं, अशोक पुन्हा बाहेर आला तो एकटाच, ना तो बरोबरचा माणुस होता ना बाहेर ती सुझुकी होती, तालमीकडुन एक दुसरी बॉक्सर आली अन इशा-यानुसार अशोक गुपचुप मागं बसला अन पुढच्या दहा मिनिटात ती गाडी, जोडबसवण्णा चौकातुन पुढं निघाली होती सुसाट,

आणि त्याच वेळी इकडं साठे चाळीच्या मागच्या बाजुला एक टेम्पो ट्रॅक्स मध्ये चार माणसं एखाद्या लांब प्रवासासाठी निघत होती.

त्या ट्रॅक्स मध्ये मुश्ताक आणि बांगरे होते, बरोबर दोन ड्रायव्हर आणि किमान पंधरा दिवस रानात राहता येईल एवढा कोरडा शिधा होता. मुश्ताक फोनवर चिडुन बोलत होता अन बांगरे घाबरुन गप्प होता, त्याला पुढच्या १५ दिवसांपेक्षा आज त्याची सायकल गेली याचीच काळजी जास्त होती. मुश्ताकचं बोलुन झाल्यावर ट्रॅक्स बाहेर निघाली अन मोदीमधुन पत्रकार भवनाच्या डाविकडुन सरळ विजापुर रस्त्याला लागली, पुलाजवळ दर्गा दिसताच तिथं मुश्ताकनं थांबायला सांगितलं, तसा तो ही घाबरुनच खाली उतरत होता पण त्यापेक्षा जास्त ड्रायव्हर घाबरला होता. मुश्ताक उतरुन दर्ग्यात गेला, प्रार्थना केली, खरं म्हणजे त्यानं अल्लातालाकडं माफी मागत होता, त्याच्या धाकट्या लेकाच्या वयाच्या त्या पोराला मारताना सुद्धा त्याच्या डोळ्यासमोर मैन्नुद्दिनचाच चेहरा येत होता,म्हणुन तर त्यानं ऐन वेळेला त्या पोराला मारताना कधी नव्हे ते दोन वेळा विचार केला होता, मुंबईत समोरच्या गँगच्या माणसाला मारताना का मारतोय याची कल्पना असायची किंवा डोक्यात काहितरी खुन्नस असायचीच, पण हे कालचं मर्डर फक्त पैशासाठी केलेलं होतं त्यानं. मोठ्या पोरीचा निकाह पैशामुळं अडला होता अन आपल्या नेहमीच्या मार्गानं पैसे मिळण्याची शक्यता संपत आल्यानं त्यानं हा मार्ग पत्करला होता. सोलापुरातला त्याच्या मेव्हण्याच्या मित्राला, आनंद चव्हाणला हे काम करुन हवं होतं कुणा बाहेरच्या माणसाकडुन आणि मग मुश्ताक यात आला. प्रार्थना करुन मुश्ताक बाहेर आला. बांगरे अजुन गाडितच मागच्या हौद्यात पडुन होता,अन ड्रायव्हर रोडच्या पलिकडं जाउन कंबर तलावातलं चांदणं पहात होता.

मुश्ताकनं गाडीचा दरवाजा उघडला आणि त्या आवाजानं ड्रायव्हर पण परत आला, त्या दोघांना एकमेकांशी काही बोलायचं नव्हतं जे काही कम्युनिकेशन होतं ते बांगरेच्या मार्फत, कारण ड्रायव्हरला मराठी येत नव्हतं अन मुश्ताकला कन्नड. गाडीतले सगळे पॅसेंजर आले आहेत हे समजुन ड्रायव्हरनं गुपचुप गाडी सुरु केली अन विजापुरच्या दिशेला निघाला. तिथुन दोन अडीच तासाचा रस्ता होता फक्त. दर्ग्यात जाउन आल्यानं मुश्ताकच्या मनावरचा ताण थोडा कमी झाला होता तरी, झोप लागावी एवढा तो निवांत झालेला नव्हता. गाडीनं सोरेगाव सोडलं, अन पुढं दिसलेल्या पहिल्या एस्टिडी बुथजवळ गाडी थांबली, आधी ड्रायव्हर जाउन फोन करुन आला आणि मग मुश्ताक उतरला, आता मोबाईलच्या जमान्यात त्या बुथला असं ही गि-हाईक नव्हतंच, त्यामुळं तो बुथवाला जरा संशयानंच पहायला लागला. एस्टिडी बुथच्या काचा तुटलेल्या असल्यानं मुश्ताक जास्तच अवघडला. तरी दुसरा उपाय नव्हता. त्यानं मुंबईला फोन लावला, बायको, पोरी अन मुख्य म्हणजे मैन्नुदिन सगळ्यांशी बोलुन होईपर्यंत पंधरा मिनिटं गेली. अधुन मधुन तो गाडीकडं पाहात होताच, पण बाहेर येताच त्याचं डोकं सरकलं, तो ड्रायव्हर गाडीचं बॉनेट उघडुन काहीतरी करत होता अन जवळ जाउन पाहतो तो बांगरे गाडीत नव्हता. ड्रायव्हर बॅटरीच्या वायर काढुन काहीतरी करत होता आणि तसं तसं मुश्ताकची अस्वस्थता वाढत होती, आधीच हे सोलापुर - विजापुर - निपाणी - गोवा - कोल्हापुर - पुणे- मुंबई हा प्रकार त्याला आवडला नव्हता तरी त्यावर त्याचा उपाय नव्हता. त्याला पुन्हा मुंबईला वनपिस मध्ये सोडणं ही चव्हाणची जबाबदारी होती अन त्यामुळं तो म्हणेल तसंच त्याला वागणं भाग होतं. बांगरे आला, त्याल दोन शिव्या घालुन मुश्ताकचा राग थोडा कमी झाला. तो ड्रायव्हर गाडीत आत लावलेले नविन लायटिंगचं वायरिंङ जोडत होता. ते झालं अन मग गाडी तिथुन निघाली, आता गार वा-यानं मुश्ताकला थोडी झोप लागली, मध्ये एकदा त्यानं उठुन पाहिलं बांगरे झोपला होता, टेपवर ड्रायव्हरनं कन्नड गाणी लावली होती, समोर रंग बदलणा-या दिव्यात गणपती होता अन रस्त्यावरचा दगड विजापुर अजुन ५० किमी दाखवत होता.

चपला आणि सत्कार - भाग १ - http://misalpav.com/node/19342
चपला आणि सत्कार - भाग २ - http://misalpav.com/node/19352
चपला आणि सत्कार - भाग ३ - http://misalpav.com/node/19614