हज़ारों ख्वाहिशें ऐसी ...

मी खडबडुन उठतो .. तोंडावर पाणी मारतो अन तयार होतो खर्‍या खर्‍या जगातल्या खोट्या खोट्या आयुष्यात जायला .. स्वप्न कोणते असते तेच समजत नाही!! जागेपणी जगतो ते का झोपल्यावर अनुभवतो ते ? अजुन अशा बर्‍याच गोष्टींचा थांगपत्ता लागायचाय.

आपण तहानल्या नजरेने फक्त मातीत जिरणार्‍या पाण्याकडे पहात रहावे! असे काहीसे तुझे जाणे.

!!!

क्या बात है! अतिशय सुंदर लेखन...!

जियो आनंदयात्री....!

आपला,
(हे सगळं वाचून क्षणात काही वर्षांपूर्वीच्या गतस्मृतीत गेलेला!) तात्या.

अतिशय अप्रतीम .......जोपर्यन्त "दिल मे दर्द" असत नाही, तो पर्यन्त लेखणीतून असे शब्द निघणे केवळ अशक्य.....वाचून अगदी Nostalgic व्हायला झाल.

आणखी एक शेर इथे अर्ज करावासा वाटतो.

जब दर्द नही था सीने मे, क्या खाक मझा था जीने मे,
अब के बरस हम भी रोए, सावन के महीने मे

आपला,
ओम फट स्वाहा....
तात्या विन्चू

तुमचे हे स्फुट चटका लावणारे झाले आहे.
कोवळ्या वयात झालेल्या अशा घावांमुळे - मग तो प्रेमभंग असेल, अपेक्षाभंग असेल , कारकीर्दीतील अपेश असेल... झालेल्या काही जखमा बुजत नाहीत. त्यावर खपली सहज धरली जात नाही. आणि बुजल्यासारखी झाली तरी आठवणींचे व्रण रहातातच. अपेक्षाभंग, परित्यक्ततेची जाणीव, एकाकीपण या सर्व मानवी अवस्था आहेत. आपल्या सर्वांपैकी प्रत्येकाला कधी न कधी याचा स्पर्श झाला असेलच.

तुझ्या लेखनावरुन अंदाज़ येतो की खुप मोठी जखम तुला झाली आहे.
पण मला वाटते की ह्या आणि ह्याही पेक्षा मोठया जखमा असणार्या व्यक्ति ह्या जगात आहेत.

अरे ज्याच्या नावातुन इतका आनंद ओसांडत आहे आणि तुझ्यासारखा जो आनंदाच्या मार्गाचा यात्रि आहे त्याला रे कसली आली आहे दुखा़ ची चिन्ता.

मला तात्यांनी वापरलेले वाक्य परत वापरावे वाटतात पण थोडासा बदल करुन. (तात्या माफि असावी)

क्या बात है! अतिशय सुंदर लेखन...!

खुश रहो आनंदयात्री ! ओर १०० साल जियो आनंदयात्री....!

गमत्या

माझे बाबा कायम एक उदाहरण द्यायचे ते म्हणजे...

कार मध्ये बसलेल्या माणसाने स्कुटर वाल्या माणसाकडे पाहावे,
स्कुटर वर बसलेल्या माणसाने पायी चालत असलेल्या माणसाकडे पाहावे,
पायी चालत असलेल्या माणसाने लंगडया माणसाकडे पाहावे.... म्हणजे आपण किती सुखी आहोत ते कळते.

तू गेलीस तोडून ती माळ सर्व धागे,
फडफडणे पंखांचे शुभ्र उरे मागे,
सलते का तडफड ती कधि तुझ्या उरांत?
बगळ्यांची माळ फुले अजून अंबरात...

- वा.रा. कान्त.

हर मुलाकात का अंजाम जुदाई क्युं हैं,
अब तो हर वक्त यही बात सताती है हमे...

- चित्रपट: उमराव जान

तुझ्या असण्याचे हजार पुरावे असतात अवतीभोवती, सगळ्यांना खोटे ठरवण्याची कारणं शोधता शोधता माझीच ओळख विसरायला होते कधी कधी.

"मी म्हणू कैसे फुला रे आज तू नाहीस येथे
वेल दारी सायलीची रोज अजूनी बार देते
लाख पुष्पे तोडील्याविण ये भरोनी पात्र माझे
ओठातल्या ओठात वेडे शब्द माझे राहीले"

हे ही असेच आमच्या वसंतरावांनी म्हटलेले आणि मला वेड लावणारे गाणे..

पुण्याचे पेशवे

मनाला चटका लावणारे मुक्तक.. खूप छान
-ऋषिकेश

एकदम भिडलं मनाला..

- प्राजु

आपण तहानल्या नजरेने फक्त मातीत जिरणार्‍या पाण्याकडे पहात रहावे!
अत्यंत समर्पक दृष्टांत!

गा़लिबच्या त्याच ग़जलेतला हा शेर त्या मानाने थोडा आशादायी वाटतो :
मोहब्बत में नहीं है फ़र्क़ जीने और मरने का
उसी को देख के जीते हैं जिस काफ़िर पे दम निकले

आणि तुमच्या मुक्तकालाही लागू आहे असे वाटते - लेखकाचे भावविश्व "तू"मुळे उद्ध्वस्त झाले, पण "तू"च्या आठवणींनीच तग धरून आहे.

मला इमेलमधुन या लेखाची लिंक मिळाली होती. लगेच इथली मेंबरशीप घेतली. फार छान लेखन!