फिक्शन...

वेगाने होणारे शहरीकरण , तन्त्रज्ञानातील बेसुमार प्रगती याचा परिणाम ५० वर्षांनी (कदाचित) असा झालेला असेल..
त्यावेळच्या बाप- लेकाचे संवाद या कवितेत व्यक्त करण्याचा प्रयत्न....

कुण्या सकाळी बाबा वाचती ,
साईट वरचा पेपर एक .
जूने पुराणे पुस्तक वाची ,
बाजूलाच त्याचा लेक .

"मोर म्हणजे काय हो बाबा "?
पोर विचारी बापाला.
"Don't ask me silly questions "!
बाप खेकसे पोराला..!

"केतकीचे बन कोठे असते..?
सांगानाहो मजला बाबा"
मात्र आता बापाच्याही ,
मनावरचा सुटला ताबा.

खाडकन मग बाबा बघतो ,
काय वाचतेय अपुले पोर.
पुस्तकावरी त्या लिहीले होते,
कविता : मंगेश पाडगांवकर .

खसकन बाप ओढुनी घेतो ,
पुस्तक त्याच्या हातातले.
"नकोरे वाचू ऐसे काही
काय तुझेरे डोके फिरले.."?

"बेटा ! जुन्या माणसांच्या रे,
जुनाट असती या समजुती
राघु -मैना , चिऊ- काऊ ,
ऐसे काही पक्षीचं नसती ! "

"कुणी पाहिला मोर नाचरा..?
कुणी ऐकले कोकीळ कुंजन..?
जुन्या कल्पना, खुळ्या समजुती
हे कवींचे .. केवळ fiction "

"पुर्वीची ती माणसे पोरा
खूप खूप मागास होती
भाजी म्हणुनी खराखुरा
पाला शिजवूनी खात होती "

"भात म्हणुनी तांदूळ अख्खा
शिजवूनी ते होते खात
मुखात त्यांच्या होते म्हणे
शुभ्र-शुभ्र बत्तीस दात "

"आता कशी बघ आपण
जेवण म्हणूनी खातो गोळी
परी जेवित होते पूर्वज अपुले
हातामध्ये घेऊन थाळी "

"बाबा मजला सांगा कसे हो
इंद्रधनु ते फुले आकाशी..?"
बाप आपुल्या पोराची ,
समजुत काढी कशी बशी .

"झोप आता पोरा गुपचूप
रात्र खूप बघ आहे झाली . "
असे म्हणूनी त्याने पोरा,
झोपेची ती गोळी दिली .

बाप लेकाचा हा संवाद,
माय ऐकतसे कवतुके .
ती ही वदली , " झोप रे सोन्या
नको खाऊ रे त्यांचे डोके . "

असे बोलुनी पोरा तिने,
जरा -जारासे थोपटले .
आठवुनी तिने कसे से ,
अंगाईगीत गाईले .

नवरा वदे बायकोला मग,
"नको गं ऐसे गीत गाऊ ,
लिंबोणीचे झाड अन्,
चंद्र तयाला कोठून दाऊ . "

पोर म्हणे, "बाबा.. बाबा
गाऊ द्या ना तिला जरा ,
गोळीशिवायच येते डोळा
शांत शांत झोप मजला ."

"खर्च वाचेल गोळ्यांचा अन्
पैसेही साठतील खूप
साठलेल्या पैशातून आणु
हिरवी हिरवी झाडे खूप "

बोल ऐकुनी पोराचे ,
पाणावले नयन आईचे .
टप टप टप टप गळू लागती ,
मोती भरल्या पाण्याचे .

बघुनी पाणी डोळ्यांमधले
पोर जरासे बावरते
"आई तुझ्या डोळ्या मधुनी
असे कसे गं पाणी गळते..?"

माय म्हणे , "माझ्या पोरा,
हा मायेचा वाही झरा ,
तुझ्या बोलाने रे सोन्या
डोळ्यांनाही फुटला पान्हा...! "