सावत्र आई

४-५ वर्षाचाच असेल,कोप~यात शांत बसलो होतो,
"बाबा तुला नविन आई आणणार आहेत" कोणीतरी बोलत होत.
बाबा अन आई घरात आले, गळ्यात हार होते.नविन कपडे.
सारे गेल्यावर तिने माझ्याकडे बघुन विचारले..हा कोण?
"हा आमचा मक्या",बाबा.. "नाहि आजपासुन हा माझा मक्या"
मला जवळ घेत ति म्हणाली...तिच्या नव्या पातळाचा वास अजुन विसरलो नाहि..

मग आम्हा तिघंच जिवन सुरु झाल....
खुप प्रेमळ पण कडक होति ति...सकाळीच उठवायची,
व्यायाम अभ्यास झाल्याशिवाय दुध नसे देत...
खुप राग यायचा..लोक म्हणायचे सावत्र आहे ना ति अशीच वागणार..
शाळेत जाताना कडीच्या डब्यात पोळीचा लाडु द्यायची...
गोष्टी सांगायची, आवाज छान होता तिचा....

मोठा झालो, नोकरीला लगलो, तिच्या शिस्तिचे महत्व पटल..
तिला मुल झाल नाहि..विचारल कि म्हणायची
"हा काय मक्या आहेना माझा.."खुप बर वाटायच ऎकुन
बर वाटत नाहि म्हणुन तिला दवाखान्यात नेले
अन ऍडमीट केले.."ब्लड कॅन्सर" डॉक्टर म्हणाले.
डोळ्याचे पाणी खळेना...

खुप कृश झालि होति, तिच्या जवळ बसलो होतो..
किति करतोस रे..पोट्चा पोर सुध्धा करणार नाहि"..
मला रडु आवरत नव्हत..ह्यांना,तुझ्या बाबांना संभाळ,
तुझ्यावर फार प्रेम आहे..आमच्या दोघांचे,ति बोलत होति
"अरे मला मुल झाल तर तुझ्याकडे दुर्लक्ष होईल म्हणुन मी मुल नाहि होऊ दिले"
मी ऐकले अन हदरलोच..

आई तु महान आहेस....