पान खाता खाता आठवतं काहीबाही..

पान खाता खाता आठवतं काहीबाही..

हिरव्या कंच पानाचा देठ नखंलताना आज्जी म्हणायची,
"स्वस्ताई होती तेव्हा... दोन रुपयांना हेss पोतंभर तांदूळ. ओंजळीनं घ्यायचो तपेल्यात... वाटी वगैरे नाही आत्तासारखं.."
पान मांडीवर पसरायची, सुरकतलेल्या हातात अडकित्ता घ्यायची,
"चोर पकडले जायचे, शिक्षा व्हायच्या... आत्तासारखं नाही."
चंचीतली सुपारी आडकित्त्यावर अलवार कातरायची ती..
पानावर चुन्याचं अल्लद बोट लागायचं, त्यावर कात सुपारी मांडत म्हणायची,
"इंग्रज गेले आणि सगळी शिस्त गेली.
शिस्त गेली तशी स्वस्ताई गेली."
पानाची घडी करून ती तोंडांत सारून ती पुढे सांगायची,
"पूर्वी पानात केशर घालायचे मी. तुझे आजोबा मुंबई वरून केशराची अख्खी पेटी आणायचे माझ्यासाठी."
आज्जीचे डोळे धुरकट व्हायचे..
आत आईच्या हातून पडलेल्या तांब्याचा ठणठणाणठण आवाज यायचा.
आज्जी माझ्याकडे बघून हळूच डोळे मिचकवायची.
"आताही सगळं सुखंच म्हणा.
पण अंथरुणावर पाठ टेकल्या टेकल्या डोळे मिटले तर ते खरं सुख"
मी हात पुढे करायचे. लुसलुशीत पोपटी पान माझ्या हातावर ठेवत ती म्हणायची,
"अन् पानात मांडलेलं चाटून पुसून खाल्लं तरच ती खरी भूक "
पान तोंडांत कोंबत मी हळूहळू काढता पाय घ्यायचे.
आज्जीची बडबड तरीही चालूच असायची......

पान खाता खाता आठवतं असंच काहीबाही..
विड्याचा रंग काही उगाचच चढत नाही..