एक दिवा

शतशः धन्यवाद. हे शब्द ऐकायला माझे कान किती दिवसांपासून आसुसले होते. (हे मी, तू मला धन्यवाद म्हटल्याबद्दल म्हणत नाहिये. 'रे' या संबोधनाबद्दल बोलतोय).

मी सुरुवातीला माझं नाव 'पुष्कराक्ष' असं वापरत होतो. पण नाव मोठं आणि लक्षण खोटं असं वाटायला लागलं. काही जणांनी तर 'पुष्कराक्ष साहेब' वगैरे म्हणायला सुरुवात केली. च्यामारी आता ही तर हाईट होती. पण त्यांचं तरी काय चुकलं म्हणा! हे असलं अडनिडं नाव वाचून मी कदाचित त्यांना कोणीतरी वयस्कर/दाढीवाला/गंभीर प्रवृत्तीचाच माणूस वाटणार! (तसा मीसुद्धा अधनं-मधनं दाढी वाढवतो; दाढी करायचा कंटाळा दुसरं काय!)

मग नंतर मी माझं पुनर्बारसं करून 'पुष्कर' नाव ठेवलं. तरी एकदा कानफाट्या नाव पडल्यामुळे ह्या राव-साहेबांचा ससेमिरा काही सुटला नाही. कधी मी 'पुष्करराव' तर कधी 'पुष्कर साहेब', चुकून कधितरी 'पुष्कर शेठ' सुद्धा झालो. पुष्कर शेठ हे शब्द जेव्हा पहिल्यांदा ऐकले, त्यादिवशी रात्री मला 'मी कुठल्यातरी सावकाराची टोपी डोक्यावर घातलीये, पोट सुटलं आहे, डोळ्यांवर जस्ती काड्यांचा चष्मा लावला आहे, समोर तिजोरीत पैशांची चळत घेतलीये आणि माझ्याकडे उधार मागयला लोक येताहेत' असलं रम्य स्वप्नसुद्धा पडलं होतं

तू पहिल्यांदा मला अरे-तुरे करून आपलासा केलास. माझे कान तृप्त झाले. त्याबद्दल तुझे आभार मानण्याइतकी फॉर्मॅलिटी पाळण्याइतका दुष्ट मी नाही. त्यापेक्षा माझ्याकडून तुला पार्टी. तू कुठे राहतोस तेवढं कळव. मी पुणे, मुंबई दोन्हीकडे आहे. (आमची शाखा कुठेही नाही. आम्हीच वैयक्तिकरित्या दोन्हीकडे येऊन-जाऊन असतो).

-तुझाच,
(अरे-तुरेतला) पुष्कर