बास्टऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽर्ड

जण्या ( एक वहीतले पान दाखवत ): गुरुजी, गुरुजी !

बास्टऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽर्ड
त्याच्यातला आदेशात्मक व्याकरणाभिमानी शिक्षक जोरात किंचाळला
मग स्वतःच्याच रागास गिळत
समजावणीच्या स्वरात
तुला नाही रे, तुझ्या अमूर्त
अबोध कलेला म्हणालोय
जिची एकही रेषा सरळ नाही
जिचे एकही वळण बरोबर नाही

सहपाठी मुरक्या मारत कुत्सितपणे
जण्याला हसू लागले

तोंड पाडण्याएवजी जण्याबी तोंडवर करुन हसू लागला

जण्या मूर्खा गाढवा लाज नाही वाटत
वर तोंड वर करुन हसतोस

जण्या : त्यो अमूर्त चुकलेलं चित्तर बास्टर्ड म्हजी
काडणारा स्लट! व्हय ना गुरुजी ?

त्यो पान तुमच्या लहानपणाच्या वहीतलं हाय !
अगदी माझ्या वहीतल्या पानावणी दिसतय न्हव !
जण्या म्हणाला.