(दाराआडचा दगड)

एक दगड दाराआडून बघतो आहे मिपाबाहेर
किती बाहेर?
वास्तविकतेच्या बाहेर, भावनांच्यावर स्वार
जिथे एक कवयत्री बसली आहे स्तब्ध....
करत तरी असेल का तो क्षणभर तिचा विचार ?

जात असेल का हो तोही
विडंबनाच्या बाहेर, ट्रोलीकतेच्या पलीकडे?
का टाळ कुटातून तो बाहेरच येऊ शकत नाही...

अशा बेइमान उजेडात
मग कवयत्री तिच्या जिंदगाणीचा अनुवाद वात करून पाठवते,
अंधारात दगड शांतपणे जागा राहतो....
कारण त्याला आजकाल पाझरायलाच होत नाही,
हळूहळू आपण डोकी गहाण ठेवणारा ठोंब्या
कसा झालो,हे त्याचं त्याला कळत नाही;

विझणारी ती मुलगी मात्र
वात नसलेल्या कंदिलाआडून बघत राहते...
बघतच राहते....