मन

असे समुद्र अथांग, मन त्याहूनही खोल
हिमालय जो उत्तुंग, मन त्याहूनही थोर

वाहताना होते नदी कधी वाकडी वेल्हाळ
मन जागच्या जागीच आणि तरीही नाठाळ

लहरी वारा आणे पाण्यावरती तरंग
मनी उठता तरंग लहरते अंतरंग

वेगवान प्रकाशाला संथ काळाचीच साथ
संथ जीवनी राहून मन धावते वेगात

तारे टांगले ज्यावर त्यास म्हणती अंबर
मन टिपते विश्वाला, मन विश्र्वाचे झुंबर

मूल पाहताच मन लहानाहून लहान
तेच तन तेच मन खरे तेव्हांच महान

हाव भाव राग लोभ, मनी अगणित मिती
देव धर्म पाप पुण्य, सारी त्याचीच निर्मिती

अवकाश पोकळीत होय अंधाराची सीमा
मनाच्या पोकळीला नाही कसलीच सीमा

क्षण त्यास युगासम, युग कधी त्यास क्षण
जगण्यास प्रेरक ते मन काळास शरण

विश्व काळोखाचे घर, चांदण्याने उजळते
मन दुःखात बुडता, ज्योत ज्योतीने पेटते

मन एकटे एकटे त्यास सोबतीचा ध्यास
ज्याची मागते सोबत त्यास वेगळीच आस

ढोल आत किती शांत आणि बाहेर गोंगाट
मन आतून गोंगाट अन बाहेर बिनबोभाट

दोन घास खाऊनिया भूक पोटाची भागते
हवे नको ते मिळता भूक मनाची वाढते

भरलेल्या पोटी मन कठीण वज्रासमान
पोटी पडताच खड्डा, मन वाकली कमान

इथे तिथे नको पाहू, इतरेजनांना सांगते
कळत वा नकळत स्वतः सगळे चाखते

मन पाहते सारेच, असो मूर्त वा अमूर्त
मूर्त मानते स्वतःला पण असते अमूर्त

... संदीप लेले