बौंड्रीपार जाताना – डेस्टिनेशन पुणे

@ इनिगोय
ज्जे ब्बात ! ब्रॅव्हो !
साध्याशाच गोष्टी नेटाने केल्या तर मिळणारा आनंद किती मोठा असू शकतो !! अगदीच पटले.

बाईने (पहिला !) मुंबई ते पुणे ( दुसरं !!) ऍक्टिवावर (तिसरं !!!) एकटीने (चौथं !!!!) प्रवास....
एखादी गोष्ट ठरवली तर ती करायची, या जिद्दीसाठी कौतुक.
कॉलेजातले दिवस आठवले. मी घरी न सांगता (खरंतर निघताना मलाही माहिती नसताना) पुणे सातारा (युनिकॉर्न), पुणे मुंबई (1st gen cbz), पुणे कोल्हापूर (स्प्लेंडर), पुणे कराड(युनिकॉर्न), पुणे शिर्डी(पल्सर) असे प्रवास केलेत.
पण वीस ते बावीस वयात हे उपद्व्याप केल्याने(आणि मुलगा असल्याने) आताही काही वाटत नाही. पण आता नाही जमणार हे.

टाळ्या!

फोटो दिसत नाहीयेत.

अभिनंदन. असेच भटकत रहा.. दुचाकीवर / सोलो केलेल्या प्रवासात अनेक नवीन नवीन गोष्टी शिकायला मिळतात. अगदीच लांबचा प्रवास असेल तर लोकांचे भन्नाट प्रश्न आणि चेहरे अगदी बघण्यासारखे असतात.

निशिगंधा सारोळकर हे नांवही गुगलून बघा.

फोटो दिसत नाहीत.

लिखाण आवडले. फोटो दिसेनात.

वाह, एका मित्राने बाईकने का येत नाहीस मुंबैला विचारलं होतं; तेव्हा सुखेनैव झोपा काढत येण्याचा आनंद का सोडू हे उत्तर दिलं होतं. आता प्रयत्न करुन बघायला हवा असं वाटतंय.
सुरंगीतैंच्या लेखाने इन्स्पायर होऊन स्विमिंग शिकलो आता हा लेख रोड ट्रिप करायला भाग पाडणार असं दिसतंय.

मस्तच . लेख वाचुन "मुंबई - पुणे" बाइकवरुन प्रवास किती सोपा आहे असे एक मिनीट वाटुन गेले .

पुढच्या वेळेस ऍक्टिवावर येताना बॅकसपोर्ट लावून या..
मला कोपरखैरणे ते पुणे ऍक्टिवावर येताना खूप त्रास झालेला पाठीचा ...

मी मेडिकल कॉलेज मध्ये असताना अनेक वेळा( प्रत्येक सुटीत) पुणे मुंबई पुणे असा दुचाकी वर प्रवास केला आहे. एकदा (१९९१) तर माझ्या कायनेटिक होंडावर बरोबर संध्याकाळी ४ वाजता बसलो आणि घरी (मुलुंडला) पोहोचलो तेंव्हा साडे सातच्या बातम्यांचे संगीत वाजत होते. साडे तीन तास अजिबात न थांबता ए एफ एम सी ते मुलुंड प्रवास केला आहे. आता जर तुम्ही सकाळी सकाळी सहा वाजता निघालात तरच ( रहदारी वाढण्याच्या अगोदर किंवा सुटीच्या दिवशी) दुचाकीवर मुंबई पुणे प्रवास हा अतिशय सुखकर होऊ शकतो.

ज्याने कधीच असा प्रवास केला नाही त्याला थोडी अनामिक भीती वाटू शकते. विशेषतः स्त्रियांना:-- कारण वाहन रस्त्यात बंद पडले तर काय? ही भिती असते पण मुंबई पुणे रस्ता हा कायम रहदारीचा आहे आणि आता तर संपूर्ण रस्त्यावर आपल्याला मोबाईल ची रेंज मिळतेच. तेंव्हा मुंबई आणि पुणे अशा दोन्ही ठिकाणी आपण मदत करू शकतील अशा मित्र मैत्रिणींना कळवून ठेवले तर निर्धास्तपणे प्रवास करता येईल.
दुचाकी वर प्रवास करताना महत्त्वाचे म्हणजे पूर्ण प्रवास दिवसाच करावा आणि प्रवास संध्याकाळी ४ पर्यंत संपेल या बेताने नियोजन करावे. कारण दुचाकी बंद पडली तर आपल्याला अंधारात काही करता येणे कठीण असते.
बाकी आता आपल्याला अधिक दुचाकीच्या प्रवासासाठी शुभेच्छा.

आई गं !! २ व्हीलर च्या आठवणीने कळ आली छोटीशी. २ व्हीलरची मजा कारला नाही यावर अगदी सहमत ! कॉलेज मध्ये असताना, नंतर ऑफिस सुरु केल्यावर भणभणलेलं डोकं शांत करायला अनेकदा नुसतीच पुण्यात गाडीवर फिरुन यायचे ते आठवलं. हा प्रवास तर फार च भारी! खास करुन ओल्ड हायवे अगदी आवडीचा. तिथे वडापाव वगैरे खाल्ला की नाही? रस्त्यात खादाडी काय केली? त्याचे पण फोटो हवे होते...

भारीच! फोटो दिसंना पण...

क्या बात है !...... सर्वप्रथम तुमचं मनापासून अभिनंदन ! आत्ताच मोदकाचा कन्याकुमारी प्रवास पाहिला आणि लगेच तुमचा प्रवास. मुंबई - पुणे . मज्जा आली. तुमचा हा सोलो प्रवास असाच संपूर्ण भारतवर्षात चालत राहो. .....लगे रहो !

इने, *** पुण्यातले नातेवाईक येईपर्यंत सिनेमा हाॅलला वगैरे वाचले नाहीये मी ***
जुन्या हायवेवर कोणी ओळखीचे नाही काय तुझ्या ***
( आता भरतकाम कर फुल्यांचे) भेटच जरा!

एक जुनाच प्रतिसाद चिटकवतोय,

"लाईफ इज नॉट अप्पल"

जिओ!!! धाडस आणि ते पूर्ण करण्याची मनाची तयारी पाहून आंनद वाटायला.

*मी आताच दिवाळीत बायको व जवळपास 1वर्ष वयाची पोर सोबत घेऊन एका दिवसात 700किमी प्रवास केला, बायको आडवी आहे आणि पोर खिदळत आहे ;)

अभिनंदन. साहसाचा वृत्तांत आवडला.

साध्याशाच गोष्टी नेटाने केल्या तर मिळणारा आनंद किती मोठा असू शकतो!! पण त्याऐवजी त्या न करण्यासाठी आपण कितीतरी कारणं देत असतो, कारणांनाच कायम चिकटून राहतो. या बाउंड्रया आपणच स्वतःला घालून घेतल्याने दुसऱ्याने केलेल्या अचाट गोष्टींवर तोंडात बोट घालणं इतकंच होत राहतं. खरंतर ते अचाट काहीतरी प्रत्येकजण करू शकतो – प्रश्न फक्त इच्छेचा असतो.

चपलख विधान _/\_

अंदाज आलेलाच तु असे कायतरी किडे करणार म्हणुन( पवना अॅक्टिवा राईड वरची उत्सुकता ;) ), चला रायडिंग ला अजुन एक मेंमबर अॅड झाला

झकास अनुभव. आपण शक्य तेवढे नवीन अनुभव घेत रहावं.

एकेकाळी पुणे मुंबई प्रवास फक्त फटफटीनेच करत असे. अगदी सरावाचा रस्ता झाला होता. थांबण्याची ठिकाणं वगैरे ठरुन गेली होती.

लोणावळ्यात ठराविक ठिकाणी साग्रसंगीत चिक्की खरेदी वगैरे.

पहाटे, दिवसा, रात्री ( ते ही मुसळधार नॉन स्टॉप वादळी पावसात ) अशा सर्व वेळी हा प्रवास केला आहे.

पण आमचं सगळं जुनं..

या तुमच्या ताज्या नव्या अनुभवाने रम्य आठवणी जाग्या झाल्या. आता मात्र दुचाकीशी संबंध संपला आहे. आता प्रयत्न केला तर बुडाची अवस्था मुंबई ते खोपोलीपर्यंतच बिकट चुरगाळलेली होऊन खंडाळा प्राप्त होईस्तो आम्ही द्विचक्रीनिवृत्त होत्साते जो आहे तो देह धरणीतलावर टाकून मोकळे होऊ ऐसा अंदाज आहे.

अशाच अनेक प्रवासांसाठी सदिच्छा. लगे रहो.

एकट्याने फिरण्यात एक वेगळीच मजा असते....फक्त गाडी काळजीपूर्वक चालवा.
भटकते राहो...!

मोदकच्या तीनहजार किमीपेक्षा भारी आहे प्रवास.

नेहमी एकट्यानेच प्रवास करावा. कुणाला काही समजावायचे,स्पष्टिकरण द्यायचे ही कटकट नसते. शिवाय कुठे जातो त्याची जाहिरातही करू नये.

फोटो दिसताहेत सर्व.

किती किमी , किती स्पीडने , किती अंतर यासारख्या पॅरॅमीटरकडे फारसे लक्ष ना देता प्रवास एंजॉय केलात हे महत्वाचे !

पुढील आनंदयात्रेला शुभेच्छा !

पुढचा दौरा पुणे कोल्हापूर कर आणि ये इकडे !

अरे वा, इनितै जोरातच की, एकच लंबर ट्रीप मारली.
.
.
एक उगी जाता जाता: हायवे तरी सोडा की आम्हाला सुखाने चालवायला. ;)

कॉलेजात असताना चहा साठी, पुणे-दादर च्या बाइक ट्रिपा आठवल्या

वाह, मस्तच!

इनि बाउंड्रीपार करुन पुण्यात पोहोचली.
मग मिलना जरूरी था! संध्याकाळी ती निशाला भेटणार होती. चल तू पण म्हणून घेऊन गेली. निशाने लेह ते कन्याकुमारी अॅक्टिव्हावर सहा दिवसात प्रवास करुन रेकॉर्ड केला आहे. तिच्या प्रवासाने प्रेरित होऊन इनिने मुंबई पुणे अॅक्टिव्हावर प्रवास केला. या दोघींच्या बरोबर मी गप्पा मारणे म्हणजे अगदीच काय म्हणतात तशातली गत! कोथरूड ते डेक्कन असा प्रवास वेगोवरुन करणे इतपत पण विचार करायची शारीरिक मानसिक ऐपत नाही माझी :)
निशा दिड दोन वर्ष हा प्रवास प्लॅन करत होती. त्यासाठी कोणती गाडी वापरावी ,गाड्यांचे येऊ शकणारे प्राॅब्लेम,प्रॅक्टिस ट्रिप्स, खाणेपिणे तयारी,जाताना लागणारे पेट्रोल थांबे एक नाही अनेक गोष्टींचा विचार करुन हा प्रवास आखला होता.
लेहला जाताना बर्फाळ पाण्यात गारठणारे पाय, दक्षिणेत वार्यामुळे हलेडुले चालणारी गाडी, उत्तरेतले बायकांना तु क देणारे लोक ,कधी धो धो पावसातून मार्गक्रमण तर कधी ऊन्हातून पण पोरगी मागे हटली नाही. दिवसाला आठशे ते नऊशे किमी गाडी चालवून पेट्रोल पंपावर बॅकप कारमध्ये तीन चार तास विश्रांती अशी अविरत यात्रा. पूर्ण प्रवास मात्र हिचा एकटीचाच. बॅकपमध्ये सामान असायचे. कधीकधी बॅकप कार मागे पडायची अगदी वीस वीस किमी. एकटी प्रवास करताना मागून आपले कोणीतरी पंधरा मिनिटात पोहचेल एवढी आश्वासक भावना एवढाच उपयोग तिने गाडीचा केला. त्यामुळे तिचा प्रवास तसा एकलच.
सलग गाडी चालवताना लागणारी तंद्री मोडायला निशाने छान उपाय शोधला.ती गाडीत कायम पाण्याची बाटली ठेवते. थांबून पाणी पिऊन तंद्री मोडून पुढे जायची. कानात म्युझिक सुरु ठेवून तिने गाडी कधीच चालवली नाही.
गाडीवरुन तासनतास फिरताना जेवणखाण मात्र अगदी हलके असायचे. एकच वेळेस पूर्ण जेवण . एरवी सोबतचे ड्रायफ्रुट्स खिशातून तोंडात टाकायला सोपे. आईकडून मिळालेल्या गूळपोळी, शेंगदाणेकूट पोळीची शिदोरी पेट्रोलपंपावरच्या थांब्यावर खाऊन पुढे जात रहायचे. हे पुढे जायचे, जात रहायचे स्पिरिट तिला आपण हे कसे पार करणार,जमेल का आदि मेंटल ब्लाॅक न आणता तिच्या ध्येयापर्यंत घेऊन गेले. हे धाडस करताना अतिशय बारकाईने केलेले प्लॅनिंग तिच्या उपयोगी पडले. सहा दिवसाच्या एवढ्या प्रवासात तिच्या गाडीने activa 125cc अमोल साथ दिली. कधी गरम झाली,चढावर कुरकुरली पण गेली पुढे! सगळा प्रवास संपताना अगदी शेवटी कन्याकुमारीला पंक्चर झाली. गंमत म्हणजे निशा ही गाडी घ्यायला गेली तर होंडावालेच तिला ये नही चलेगी,गरम होगी म्हणून नाउमेद करत होते!
पण ती पोहोचलीच.
निशाला आता देशाची पूर्ण कोस्टल लाइन खुणावतेय. ते ती लीलया पार करेल काही शंकाच नाही! पुढच्या वाटचालीसाठी तिला शुभेच्छा.
तिच्याकडून प्रेरणा घेऊन कोकण दौर्यााची स्वप्न पडायला लागलेल्या इनिला all the best.
आता इनिकडून प्रेर्ना घेऊन मीही कोथरुड ते डेक्कन स्कुटीवरुन जायचा निदान विचार तर करायला लागते ;)

अजया, सुंदर प्रतिसाद. कमाल आहे निशाची __/\__

इनि आणि निशाचे फोटो इनिला नेटवर्क मिळत नसल्याने मीच टाकते आहे.

एकटीने केलेली सफर आवडली. तेवढे इयर फोन्स कानाला लावून गाडी चालवणे टाळले असते तर आणखीन चांगले वाटले असते.

वाह!!!

छान चाललय की! ग्रेट वाटतय वाचून आणि फोटू पाहून.

फक्त "लवकरात लवकर" हे संपवणं / उरकणं..असं असू नये याबद्दल गविंशी सहमत.
केवळ विक्रम करणे किंवा विक्रम मोडणे हा हेतू नसेल तर असं असू नये असं वाटतं.
मी ज्या बजाज डॉमिनार ग्रुप मध्ये आहे त्यातील काही पट्ठे मुंबई कन्याकुमारी २४०० किमी ३८ तासात गेले. त्यातील ३ तास तर ते सतत ताशी ११० किमी चालवत होते. हे तरुण अर्थात वेगाची नशा म्हणून इतक्या वेगाने जात होते. मी पण डॉमिनर १२० किमी वेगाने ताशी चालवून पाहिली( हा वेग वाढवण्याची माझी आत्ता तरी हिम्मत झाली नाही). असे करताना केवळ वेगाची नशा सोडले तर बाकी इकडे तिकडे देखावा पाहणे किंवा निसर्गाचा अनुभव घेणे इ अनुभव काहीच मिळत नाही.
माझ्या स्वतःच्या अंदाजाने दुचाकीवर रोज साधारण ३०० किमी( जास्तीत जास्त ४००) एवढा पल्ला ठेवला तर आपल्याला फार कष्ट न होता सर्व ठिकाणे एन्जॉय करता येतात.
पण तरीही केवळ आपल्या गंतव्य स्थानावर लवकरात लवकर पोहोचणे केवळ हाच हेतू असेल तर ऍक्टिव्हापेक्षा दुसरी मोठी क्षमतेची मोटारसायकल घ्या. अर्ध्या वेळात पोहोचाल.

अवांतर होतय त्याबद्दल क्षमस्व आणि निशा राव यांनी केलेल्या धाड्साचा पूर्ण आदर ठेवून सांगतो ,

आजकाल केवळ वेग किंवा रेकॉर्ड करण्यासाठी खूप जण अतिशय वेगात गाडी चालवतात. काहीजण सुवर्ण चतुष्कोण करतात,काहीजण कश्मिर कन्याकुमारी !

पण यात प्रवासाची मजा येते का ? मी ज्या राईड केल्या आहेत , त्या ओल्ड स्कूल राईडर्स सोबत केल्या आहेत . तिथे आम्हाला सुरक्षितता प्रथम हेच शिकवले जायचे.
रेकॉर्ड , अचिव्हमेंट हे नंतर. सुरक्षित रहा , प्रवासाची मजा घ्या , स्थानिक लोकांशी बोला , तिथले जेवण घ्या. अंतरापेक्षा अनुभवाला महत्व द्या !
काही रायडर्स ७-८ तासात पुणे - गोवा करतात , पण मधे सातारचे पेढे ,कोल्हपूरची मिसळ , बेळगावचा कुंदा किंवा आंबोलीमधे घावन खाल्ले नाही तर या राईडचा किमी लॉग करण्याशिवाय काय उपयोग ?

इनिगोय यांनी या राईडचा निसर्गसौन्दर्याचा आनण्द घेत राइड केली तशीच राईड हवी.

वा! मस्त भटकंति आणि अजयाताईंचा व्रूतांत पण छान ! आता मला पण अ‍ॅक्टीवा बाहेर काढावी असं वाटायला लागलय...

इनि, मस्तच ग.. अभिनंदन! निशाचेही खूप कौतुक..
स्वाती

प्रत्येकाचा त्या त्या राईडचा उद्देश आणि अनुभव वेगळा असतो तसेच राईडकडे पाहण्याचा दृष्टीकोनही* वेगळा असतो.
हे सगळे का करायचे..?आणि असे करण्यापेक्षा तसे केले असते तर चालले असते की..! हे सनातन मुद्दे आहेत. जितक्या असतील तितक्या बाजू ती ती भूमीका मांडणार्‍याच्या दृष्टीने बरोबर असतात. त्यामुळे कुणाचे चूक आणि कुणाचे बरोबर हे न ठरवता निव्वळ निशाने जे साध्य केले आहे त्यावर एक फर्मास मुलाखत वाचायला आवडेल.

इतके अंतर रोजच्या रोज कापताना काय काय काळजी घेतली..?
सलग १८ - १९ तास गाडी चालवून खांदे आणि मनगटाच्या ठरावीक स्नायुंना विलक्षण रग लागते त्या अंगदुखीचे काय केले..?
वेळेचे आणि पाण्याचे शेड्युल कसे मॅनेज केले..?
झोप आणि दमणूक कशी लांब ठेवली..?
हे सगळे नक्की वाचण्यासारखे असेल कारण ३ दिवस मिळून १३ तास झोपणे आणि अडीच हजार किमी अंतर कापणे ही अचाट कामगिरी आहे.

*मी वर कपिलमुनीला सहमती दर्शवली आहे, माझ्या मते आदर्श राईड तशी असावी. तशी राईड कोणी करत नसेल तर त्याला चुकीचे म्हणण्याचा मला अधिकार नाही याची जाणीव आहे.
** तसेच हे गवि, डॉ खरे आणि कपिलमुनीसारखे लोकांचे मुद्दे आहेत म्हणून मुलाखतीचा आग्रह...
"वडीलांच्या बुलेटवर देशभर फिरलो" असल्या बढाया किंवा कंजुसकाका छाप अनावश्यक तुलना असेल तर मी ही फाट्यावरच मारले असते.

:)
बर्याच दिवसांनी मिपाश्टाइल चर्चा वाचली. मजा आली ! प्रश्न विचारल्याबद्दल धन्यवाद हो गविकाका ;) नाहीतर पुढचे वाचायला नसते मिळाले!!
निशाची सविस्तर मुलाखत जरुर घेऊ.

इनिगोय,

पहिल्याप्रथम तुमचं अभिनंदन. केवळ एक अडसर असतो. तेव्हढा दूर झाला की आकाश मोकळं झालंच म्हणून समजा.

निशा राव यांची मुलाखत घ्याच म्हणतो मी. वाचायला आवडेल.

आ.न.,
-गा.पै.

जाताजाता : वरील चित्रात एमेच-०२ ला खेटून आहेत त्या तुम्ही आणि एमेच-१२ च्या जवळ आहेत त्या निशा राव. हा अंदाज बरोबर आहे का?

सविस्तर प्रतिसाद नंतर लिहीन...तोपर्यंत बाब्बो...लय भारी

जियो. खूप खूप आवडली तुझी सफर. काॅलेजात असताना सायकल वरंन लांब लांब जायचे मी त्यांची आठवण आली. तुझा लेख वाचून उत्साह वाढला आहे. येणार्या थंडीच्या मोसमात एक ट्रिप तो बनती है.

सुमारे दीडशे किलोमीटरचं हे अंतर एकटीने दुचाकीवर पार पाडण्यात मी फार काही विशेष केलंय असं नक्कीच नाही... पण तरीही हे मुद्दाम इथे लिहावंसं वाटलं. साध्याशाच गोष्टी नेटाने केल्या तर मिळणारा आनंद किती मोठा असू शकतो!! पण त्याऐवजी त्या न करण्यासाठी आपण कितीतरी कारणं देत असतो, कारणांनाच कायम चिकटून राहतो. या बाउंड्रया आपणच स्वतःला घालून घेतल्याने दुसऱ्याने केलेल्या अचाट गोष्टींवर तोंडात बोट घालणं इतकंच होत राहतं. खरंतर ते अचाट काहीतरी प्रत्येकजण करू शकतो – प्रश्न फक्त इच्छेचा असतो.

इन्स्पायरिंग!

Sandy