वाट दाट वणव्याची

जातो सूर्य झाकोळून
ही किमया वेळाची,
पाश येते आवळून
काळभूल अंधाराची...

दाराआड दडती स्वप्नं
मन भरारी आभाळी,
पंख छाटता दयावंत
शाप मिरवू कपाळी...

येता डोळ्यांत कणव
कुणा जन्मीचे ऋण,
किती फेडू म्हणता
भर पडते नवीन...

बेड्या घालून चालती
इथे सारेच बंदी,
मुक्त होऊन रांगती
त्याला म्हणती छंदी...

अशी सरता सरेना
वाट दाट वणव्याची,
भिजलेल्या हुंदक्यांना
खोड भारी चालण्याची...