रविकर

शेवटच्या ४ ओळी वाचुन पोरं व्हायच्या अगोदरचे दिवस आठवले. गेले ते दिन गेले :-(

कवितेते तो शब्द वापरायला मिळावा म्हणुन त्या लेखाचा खटाटोप होय. :-)

कमाल आहे, परवा बेलाने पावसाचे प्रताप काव्यले आज इथे सुर्याचे असे वागणे. चलो लेट्स स्क्रु द नेचर इटसेल्फ. गो ग्लोबलवार्मींग!!!

बाय द वे जरा पडदे नीट लावले असते तर ह्या कविते पासुन वाचलो असतो ना राव. जा आता तुझं घर उन्हात.. कृ. ह. घ्या.

तुझ्या कमरेवर टेकतो, नाही राहात
तिथेच रेंगाळत माझ्या मिठीसारखा.
डौलदार ढुंगण वस्सकन लख्ख
करतो हा उजेड - अरसिक, मख्ख.
तुझ्या मांड्या, पोटर्‍या, पाय
पादाक्रांत करणार काय
हा चक्रवर्ती सूर्यनारायण?

ओहोहो! धन्याशेठ, साला कविता अंगावर आली हो! जोरदारच लिहिलं आहे तिच्यायला! जियो....!

डौलदार ढुंगण, मांड्या, पोटर्‍या, पाय पादाक्रांत करायची कल्पना लै भारी! बाकी तिची आकृती पाठमोरी असल्यामुळे सुडौल स्तनांचा उल्लेख miss झाला नायतर चक्रवर्ती धनंजयने तिथेही काहितरी पराक्रम करून ठेवला असता! :)

असो, एक अतिशय उच्च दर्जा असलेली कविता वाचायचा आनंद मात्र निश्चित मिळाला!

आपला,
तात्यानारायण.

डॉ.धनंजय,
कविता आवडली, म्हणजे कवडसाही तिच्या एखाद्या अवखळ प्रेअसीच्या सहवासासाठी जरा चावटपणा करतो असे वाटते. तिच्या अंगाखांद्यावरवर मुद्दाम रेंगाळतो. अर्थात तो कवडसा आपल्याच नादात आणि आनंदात गर्क आहे.

बाकी मलाही वाटलं डौलदार ढुंगण, मांड्या, पोटर्‍या, कवडस्याने हे सर्व पादाक्रांत करण्यासाठी त्याला अशा विविध आकार, उकाराची गरज असेल का नसेल कोणास ठाऊक ? पण त्यांना वगळूनही रविकिरणाने ते सर्व उपभोगले असते असे वाटते. आणि कविता अधिक गडद आणि तितकीच सुंदर झाली असती असेही वाटले.

डौलदार... पासून ते पोट-या पाय पर्यंत कविता शब्दातून निसटली असे वाटले, कोणास तिथून खरी कवितेत जान आली असेही वाटू शकेल. :)
असो, कविता छान आहे.

-प्रा.डॉ.दिलीप बिरुटे
(मुक्तछंदाचा चाहता )

कविता आवडली. 'उजेड' हा भावनाशून्य आणि गद्य असल्याने कमरेवरती न रेंगाळता तो खाली गेल्यावर 'वस्सकनच ढुंगण उघडे करणार', ही शब्द रचना आवडली.
कवितेची सुरूवात - कलाटणी - शेवट ही कल्पना नाविन्यपूर्ण वाटली. सुंदर कविता!

रात्री जोखड म्हणून झटकलेले
पांघरूण पुन्हा घेऊया ओढून.
वाढवू दिवसाच्या मोंगलाईतून
स्वराज्य क्षणाचे काळोखलेले.

हे तर सहीच.

- कोलबेर

कल्पना-संकल्पना आवडली
बाकी कविता ठिक! किंचित लांबली आहे व थोडी शब्दबंबाळ वाटली (वैयक्तीक मत)

-('मिसळ'लेला) ऋषिकेश

धनंजय,कविता फारच आवडली.कविता शारीर वाटली,तरीही उपभोगशून्य जगन्नारयाणानेही घेतलेला उपभोग पाहिल्यावर वास्तविक उपभोगी,उपभोगण्यात माहीर व्यक्तीचा जो सात्विक किंवा जो काही संतापबिंताप,उद्विग्नता वगैरे जे काही होईल,तो/ते छानच मांडलाय/मांडलंय.आणि कविता शारीर असल्यानेही काहीशी शब्दबंबाळ झाली/वाटली असण्याची शक्यता आहे.असो.
कवितेचा एकूण प्रणयी आणि सौंदर्याविष्कारी बाज लक्षात घेता ढुंगण हा शब्द अप्रस्तुत वाटतो.त्या ठिकाणी नितंबासारखा पर्यायी शब्द अधिक चपखल बसला असता,असे वाटते.संदर्भ आणि लेखनाचा एकूण बाज/मूड यांवर आधारीत शब्दयोजना असावी,तर कविता अधिक भिडेल/भिडते हे माझे मत.त्यामुळे ढुंगण,नितंब,बूड आणि गांड हे शब्द संदर्भ आणि मूडनुसारच योजले जावेत,अन्यथा त्यांचा आस्वाद घेता येत नाही तर आउट ऑफ प्लेस/कॉन्टेक्स्ट वाटल्याने ते खुपतात.तात्यांनी म्हटल्याप्रमाणे एखादा शब्दही काही वेळा पूर्ण कविता/संबंधित कडवे अंगावर आल्यासारखे वाटण्यास कारणीभूत ठरू शकतो.
तात्यांनी सूचित केलेल्या सौंदर्यविशेषांकडेही दुर्लक्ष झाल्याचा मुद्दा एकूण कवितेच्या,मूडच्या संदर्भात विचार करण्याजोगा असाच आहे.आणि तुमच्यासारख्या प्रतिभावंत कवीच्या लेखनातून अशा बारीकसारीक गोष्टींची,चपखल शब्दयोजनेची अपेक्षा केली गेली,तर त्यात नवल वाटू नये.
असो. हे एक कवी आणि वाचक/आस्वादक म्हणून माझे मत.बाकी पसंद अपनी अपनी,खयाल अपना अपना.
(मुद्देसूद)बेसनलाडू

कवडसा म्हंता म्हंता त्यो भाद्दर सुर्य क्वाँची क्वॉंची आंग भाजुन काढतोय! त्येच्या पेक्षा तो भिजवनारा पाउस बरा!
अंगे भिजली जलधारांनी
ऐशा ललना स्वये येउनी
आलिंगन देती
तेचि पुरुष भाग्याचे
(अभागी)
प्रकाश घाटपांडे

हे काव्य पाडगावकर आणि ढसाळांनी मिळून लिहिलेले वाटतेय. त्यामुळे फसगत झालेय.
कुणाची तरी एकाची शैली वापरली असती तर त्या पद्धतीने आस्वाद घेता आला असता.

मराठी भाषा हा माझा प्राणवायू आहे

"उपभोगशून्य स्वामी" ही कल्पना आवडली.
मी आधी म्हटल्याप्रमाणे कविता शब्दांच्या वापरामुळे बोल्ड वाटली, माझ्यापुरते विचारल्यास. बर्‍याचदा शब्द साधे वापरल्यास पचायला जास्त अवजड जातात, आणि कवितेपेक्षा आपल्याला कसल्या भावना या शब्दांच्या वापरामुळे झाल्या, अशा विचारात माणूस पडतो. हे होऊ द्यायचे नसल्यास कवितेत प्रचलित, अंगावर न येणारे शब्द वापरता येतात पण मग कविता 'गुळगुळीत' होते. त्यामुळे यातील काय पर्याय वापरायचा ह्याचा तुमचा निर्णय मला योग्य वाटला.

बाकी कवितेचा माझा अभ्यास कमी असल्याने जास्त काही लिहीत नाही. फक्त बोरकरांच्या "पाठमोरी पौर्णिमा"ची आठवण झाली, सुदैवाने पुस्तक जवळ आहे, त्यामुळे ती कविता लगेच मिळाली. त्यात "कुंतल, कटी" असे काहीसे अवघड शब्द वापरले आहेत, पण तरी कवी आपल्या भावना पोचवण्यात यशस्वी झाला आहे आणि कविता शांत शृंगाररसातली म्हणता यावी अशी आहे. तुमच्या कवितेतील आशय त्याचप्रकारे पोचतो आहे, फक्त तो थेट आहे.

अत्युत्तम कविता. शेवटच्या चार ओळीत जोम निघून जातो.

बेसनलाडवाच्या मुख्य अभिप्रायाशी सहमत.

कविता छान आहे. पुढील लेखनासाठी शुभेच्छा.

आपला,
(वाचक) धोंडोपंत

आम्हाला येथे भेट द्या http://dhondopant.blogspot.com