हे कसे? ते कसे?

हे (असे) कसे...?

वा सुंदर कविता (?)..

हे कसे पचते? ते कसे पचते? विचारू नकोस
जिथुन बोलता येत नाही त्या ठिकाणी
एखादे दुखणे आहे...
पचन-अपचनाच्या कवड्या घेऊन खेळलेले हे डाव
खाताना, पोटाचे विशाल पात्र चिरायची जिद्द घेऊन भात ओरपत नव्हतो.
जुलाब लागावे असा खायचा प्रयत्नही नव्हता...
केवळ कसल्याशा अल्सरपणाला
आकांताने टाके घालत होतो.
कमोडवर वजन देऊन बसलो आहे.
ती येते तेव्हा फडफड होते
मग ती वास असह्य देते नेहमीच
हे वजन कमोडच्या मानेवर जाड झालेलं आभाळ आहे
चित्रविचित्र आवाज काढताना
आपण एकमेकात रुतत गेलो की लाजत?
दुपारी खाल्लेले भजे वितळून गेली आहेत...
पोट पिळून पिवळा रस सगळी कडे उतरला आहे...
जेवणानंतर नंतर हातांना काम लावण्यासाठी
मी पोट वाढवून, सजवून ठेवले आहे.
मचामचा जेवणाऱ्या तोंडापेक्षा नंतर येणारा कर्कशं आहे.
माझ्या संडासात समुद्र नाही.
तुला सामावून उसळण्या इतकी माझी खोली नाही.
ह्या कमोडवर उन्हाळ्यातील वाळवणासारखी
पसरवून ठेवले आहेत अटीतटीचे सारे शिंतोडे
खोली आवरतेस तसे एकदा सारे पार्श्व स्वच्छ कर
हार्पिकचा स्पर्श झालेले सारे शुभ्र होते...
माझेच होते कसे म्हणू?
कविता करायची अजुनही खूप इच्छा आहे..
हे कसे पचते? ते कसे पचते? विचारू नकोस!

असो.. किती जमलय माहित नाही.. पण संपादक विभागाने कौलाप्रमाणे कविता विभाग बंद करावा अशी मनोमन ईच्छा होतेय. :)