नियती

हरवलेल्या जहाजा... साहेब, कविता उत्तम आहे.
थोडी वेगळया धाटणीची आहे पण कविता नक्कीच उत्तम आहे.

पण नियती कधीच
हरवुन बसत नाही स्वतःला
ती आंधळ्या डोळ्यांनी
नी बांधलेल्या हाताने
धापा टाकत,
मूकपणे चालत रहाते.

ह्या तुमच्या ओ़ळी हल्लीच्या समाजातील चालणार्‍या वाईट गोष्टी बघितल्या तर नियती किंवा दैव तसच चालत असाव अस म्हणावस वाटत.

कधी कधी,
टूकार भिकार कविता वाचून
डोकं स्वतःला हरवुन बसतं
जहाजा ऐवजी कप्तान का नाही हरवला असं वाटतं..

धापा टाकत,
मूकपणे चालत रहाते.

आणि

तिच्यात
सापळ्याआड धडधडणारं
असं काहीच नसतं

धापा टाकणे ही क्रियादेखील सापळ्याआड धडधडणारं हृदय अस्तित्वात असल्याचीच इनडायरेक्ट खूण आहे. ती उपमा टाळून जिवंतपणाचा अभाव पूर्ण झाला असता..

..पण रचना आवडली.

ही कविता समजली आणि आवडलीही. छानच. धन्यवाद.