शनि गेला मंगळकडे
मागायाला हात
म्हणे, युतीवे आपण दोघे
करू सर्वांवर मात
मंगळ म्हणे शनीला,
रंग माझा बदलतो आहे,
पृथ्वीवरचा माणूस
इकडे यायला निघतो आहे.
चंद्र म्हणे, माणसाचा आता
भरवसा नाही राहिला.
मला अक्षता टाकून एकदा
रोहिणीला पाहून हसला.
राहू - केतूने ऐकला संवाद
म्हणे त्यांना सावध रहा.
माणसासाठी अधुन-मधून
आपापली स्थाने बदलत रहा.
प्रतिक्रिया
6 Jun 2008 - 11:25 am | अमोल केळकर
मंगळ म्हणे शनीला,
रंग माझा बदलतो आहे,
पृथ्वीवरचा माणूस
इकडे यायला निघतो आहे.
हे छानच
6 Jun 2008 - 1:44 pm | मदनबाण
राहू - केतूने ऐकला संवाद
म्हणे त्यांना सावध रहा.
माणसासाठी अधुन-मधून
आपापली स्थाने बदलत रहा.
हे छानच.....
(आकाशात धुमकेतुची वाट पाहणारा)
मदनबाण.....
6 Jun 2008 - 3:43 pm | विसोबा खेचर
राहू - केतूने ऐकला संवाद
म्हणे त्यांना सावध रहा.
माणसासाठी अधुन-मधून
आपापली स्थाने बदलत रहा.
हे कडवं सह्ही आहे! :)
आपला,
(मराठी आंतरजालावरचा शनि) तात्या.
6 Jun 2008 - 6:06 pm | हेरंब
छान कविता. तुम्ही कुठल्या अर्थाने लिहिली आहे माहित नाही. पण राजकीय दृष्ट्या विचार केला तरी त्यांत बरीच ओळखीची पात्रे दिसू लागतात.
6 Jun 2008 - 6:11 pm | शितल
वेगळी पात्रे निवडुन केलेली कविता छान झाली आहे.