पंख मोकळे नभात..

"तोल ना ढळो कधी, निसर्ग हेच मागतो
स्त्री विना उरेल पोकळी, असेच सांगतो
येउद्या जगांत स्त्रीस, हीच वेळ सावरा!!
पंख मोकळे नभात पसरुदे मला जरा"

आवडली..

काव्य आवडले.

कविता छान जमलीय.
शब्दरचना प्रभावी.
सगळ्या भावना अचूक पकडल्यात.

एक बाई एक अख्ख गाव वसवते अस म्ह्णतात. त्या मुळ बाईलाच नाकारुन अशी सारी गाव आपण उध्वस्त नाही का करत? मला आश्चर्य वाटत ते असा विचार करणार्‍या बायकांच. जी कोण सासु , अथवा स्वतः आई असेल तिला एकच प्रश्न विचारावासा वाटतो मला , मग बये तु कशाला अजुन जीव बाळगुन आहेस? तु पण मुलगीच ना? मग तु पहिला मर आणि मग या पोटातल्या बाळाला मार.

शेवटचे कडवे माझ्या,असे अंतरात... शेवटचं कडवं जास्त आवडलं

छान कविता! आवडली.

स्त्री-भ्रुण हत्येवर परखडपणे भाष्य करणारं तुमचं हे काव्य जबरदस्त आहे.

__/\__

अप्रतिम लिहिले आहे

मी तुझाच श्वास माय, दे तुझाच आसरा
पंख मोकळे नभात पसरुदे मला जरा

क्लास ओळी.

"मी न भार!' सांगतेय, मांडते आकांत मी
'स्त्रीच जाहले म्हणून, का तुम्हा नकोय मी??

"आ़कांत" शब्द अतिशय परीणामकारक योजला आहे. कविता आवडली हेवेसांनल.

प्राजु, सगळी कडवी उच्च ! :)
काव्य पोहोचले आणि त्यातली कळकळ्सुद्धा.

_/\_

छान कविता... :)