मिपा कट्टा, ३० जुलै

भारी चिंता हो तुम्हाला, आमच्या एंजॉयमेंट ची. पण कसे आहे ना, आम्ही मुंबईतील माणसे खुराड्यात राहतो, तुमच्या हिरव्या देशातल्या सारखी मोठमोठाली घरे नसतात आमची. त्यामुळे आम्हाला मन मारून (स्वतःचेच) हॉटेलात करावा लागतो हो कट्टा.

शिवाय कुणाच्या घरी केला तरी फार उशिरा पर्यंत नाही ना करता येत. कट्टा संपवताना एक नजर रेल्वे च्या वेळापत्रकावर ठेवावी लागते. काय आहे ना, की मुंबईत आम्ही रेल्वेने प्रवास करतो. एक तर माझ्या सारख्या गरीब माणसाला कार परवडत नाही. शिवाय सरकारने पेट्रोल चे दर खूपच वाढवले हो. मग उशिरा थांबलो तर घरी कसे जाणार हो?

असो, तुम्ही कधी येताय भारतात? आपण तुमच्या घरी करू की कट्टा. पब्लिक जंगी उपस्थिती लावेल हो. लास्ट ट्रेन चुकली तर तुम्ही काहीतरी व्यवस्था करणार असे गृहीत धरून, घड्याळाकडे न बघता थांबू. काय बोलता ??

>>(परेश उरबडवी)
गडबडा लोळून हसणारी स्मायली !!!

बाकी तुझी स्वाक्षरी या प्रतिसादाला परफेक्ट शोभून दिसते आहे रे.

हीहीही, बबलूराव, तुम्ही मस्करी करत आहात, पण एका महाभागाने खरेच मला अशी धमकी दिली परवा. मला की नाही, दोन मने आहेत. दोघांचीही प्रतिक्रिया वेगवेगळी झाली.

एक मन म्हणाले
धमकी वाचून घाबरलो, थरथर कापु लागलो. सर्वांगाला घाम पण फुटला (मग लक्षात आले, हापिस चा AC चालत नाही आहे). माझ्या डोळ्यासमोर माझ्या भयाण भविष्याची चित्रे उभी राहिली. सामना मध्ये माझ्यावर टीकात्मक लेख लिहून आला आहे. दर दिवशी माझ्यावर वेगवेगळ्या मार्गाने चिखलफेक होते आहे. रोज सकाळ संध्याकाळ, शबनम घेऊन जाणारी काही माणसे माझा पाठलाग करत आहेत. कमी गर्दीच्या ठिकाणी गाठून माझ्यावर आपल्या पेनातील शाई उडवून माझे कपडे खराब करीत आहेत अशी स्वप्ने मला पडू लागली आहेत. अहो ही धमकी ऐकल्यापासून अन्नाचा घास गोड लागेना झाला हो, डोळ्याला डोळा पण लागला नाही. इतकी भयानक धमकी ऐकल्यावर माझे काय होणार याची चिंता लागून राहिली आहे.
माझे जाऊ देत हो, माझ्या घरच्यांचे कसे होणार. हे सामना वाले माझ्या घरच्यांवर तर लेख नाही ना लिहिणार. त्यांच्यावर जिव्हारी लागेल अशी टीका तर नाही ना करणार. आता जिकडे बघावे तिकडे केवळ सामनाच दिसतो आणि थरकाप उडतो जीवाचा. सामना दिसू नये म्हणून मी नाक्यावरच्या पेपरवाल्याच्या बाजूने पण जात नाही. फिरायची सोय राहिली नाही. कंटाळा आला म्हणून TV बघायला गेलो तर मराठी वाहिनीवर भारत आणि इंग्लंड चा सामना अशी बातमी आली. मग परत थरकाप उडाला. काही म्हणता काही करायची सोय राहिली नाही हो या धमकीमुळे. तेव्हा मला झाली तितकी शिक्षा पुरे झाली, आता माफी मागून मांडवली करून टाकावी झाले.

दुसरे मन म्हणाले
हा प्राणी अंमळ मंदबुद्धी असावा. धमकी देऊन देऊन कसली दिली तर पेपरची. आणि पेपर तरी कुठला, तर सामना. धमकी कुणाला दिली, तर ज्याचे आजवरचे आयुष्य गिरणगावात गेले त्याला. कुणी दिली, तर मुंबईबाहेर राहणाऱ्या माणसाने. अशा धमकीने कुणी घाबरेल असे ज्याला वाटते तो माणूस साडेसातव्या महिन्यातला असणार, फार फार तर पावणेआठ. तेव्हा तूर्तास या साडेसातव्या महिन्यातील पावणेआठ-कुमाराच्या करामती बघून मनसोक्त हसून घ्यावे.

कुठल्या मनाचे ऐकू, कुणी सांगेल काय ?

विमेश माजउतरवी