मन माझं गोगलगाय !

सुंदर, खूप आवडली!

मस्त जमलीये कविता!! बालगीत म्हणावं तर जब्बर अर्थ आहे शब्दांना, मोठ्यांची कविता म्हणावं तर एकदम बडबडगीतासारखी म्हणतादेखील येतेय!! कवितेवर 'आम्ही मोठे राव, डराव-डराव'चे संस्कार आहेत असं वाटतंय!!
:-)

असल्या जमून आलेल्या कविता आवडून जातात बुवा!!!

--असुर

मला कविता वगैरे कळत नाहीत, पण कधी कधी काही कविता आवडून जातात, त्यातली ही एक.

पहिल्या एक दोन कडव्यातच कळायला लागली कविता. एक अशी गोगलगाय जिला गावभर नाचायचंय, उंडारायचंय, दुनिया बघायची आहे! आयुष्य जगायचं आहे. पण कुठेतरी तिला शंखातली ओळखीची ऊब सोडवत नाहीये. पाय घरातून निघत नाहीये. आवा चालली पंढरपुरा, वेशीपासुनी येई घरा! ... याच जातकुळीतली आहे ही कविता.

बेष्ट !
आधी वाटले की तू नक्की कुठल्यातरी बालगीताचे भाषांतर केले असावेस, पण हि स्वरचना पण लै भारी.
पेश्शल अबालवृद्धांसाठी ;)

:) आवडली.

मस्त कविता.

हा हा मस्त!!! बिकांचे रसग्रहण देखील भारी.

सुरेख!!
खूप अर्थ दडला आहे या कवितेमध्ये.
मस्तच!

खूप आवडून गेली कविता. छान!

फार सुरेख कविता... :)

सुरेख कविता!
आवडली!
:)

गेयता आणि मध्यवर्ती कल्पना यांचा विचार करता कविता छानच आहे, पण मला एक शंका आहे.

लहानपणी आम्हीही हळूहळू चालणार्‍या गोगलगाईला काडीने स्पर्श करुन तिची शंखात जाण्याची धडपड किंवा लाजाळू वनस्पतीला स्पर्श करुन तिची पाने मिटण्याची मजा घ्यायचो. गोगलगाईला वातावरणाचे किंवा स्पर्श ज्ञान तिच्या डोक्यावर अँटेनासारखे दोन उंचवटे (ज्याला गोगलगाईची शिंगे म्हटले जाते) असतात त्यामुळे होते. तिथे स्पर्श झाला की ती लगेच बचावासाठी शंखाचा आधार घेते. त्यामुळे गोगलगाईच्या जवळ खुट्ट वाजो किंवा ढोल वाजो, तिला जोवर स्पर्श होत नाही तोवर काहीच समजणार नाही. हा! आता वातावरणातील कंपनांमुळे ती शंखात जात असेल तर गोष्ट समजता येईल. पण एरवी गोगलगाईच्या जवळ जाऊन टाळी वाजवली तरी ती आपली चालतच राहील. कारण तिला कान नसतात.

त्यामुळे 'खुट्ट वाजता शंखात जाय' हे वाचताना थोडं अडखळल्यासारखं झालं. (रागावू नका हो...)

बिपिनजी,
खरं आहे तुमचं. कल्पना म्हणून या कवितेची मजा नक्कीच आगळी आहे. मला थोडं वेगळं वाटलं, की इथे मनाला गोगलगाईची उपमा दिलीय, पण वास्तवात खुट्ट वाजलं की ससा, खार असे प्राणी घाबरुन बिळात लपतात. म्हणून मनाच्या घाबरटपणाला एकतर सशाची किंवा संकोचाला लाजाळूच्या पानांची उपमा देतात.

अर्थात हा विचार अगदी ओझरताच होता. अतिचिकित्सकपणा करुन कवीच्या कोमल भावनांचा रसभंग नव्हता करायचा मला. म्हणूनच 'रागाऊ नका हो' असं मुद्दाम आर्जवाने लिहिले. :)

कविता आवडली.

इतका गंभीर अर्थ इतक्या हलक्याफुलक्या शब्दांत बेमालूम मांडणे म्हणजे महाकठिण!

वरच्या सर्वांशी सहमत :)

वरच्या सर्वांशी सहमत :)

गोंधळणारे .. घाबरणारे .. नविन गोष्टींमधले नाविण्य पाहण्याआधीच तेथुन धुम ठोकु पाहणारे मन गोगलगायीच्या रुपाने छान मांडण्याचा प्रयत्न केला आहे.

छान आहे कविता. एकदम आवडली.

एकदम झकास कविता.. खूप आवडली.. :D

फार छान कविता. आवडली.
पुन्हा वर आणल्याबद्दल सानझरीचे आभार!

छानच कविता! प्रतिसादांमुळे बरीच उलगडली.
आम्ही मिपावर यायच्या आधीची असल्याने वाचली नव्हती, अता खोदकाम काढायला हवं..

सुंदर अर्थगर्भ कविता!