वृद्धाश्रमातील ते खिन्न डोळे !!

:(

अत्यंत करुण कविता... :(

करूण पण अटळ असे वास्तव.

स्वगतः तरीही जास्त जगण्यासाठीचा हव्यास आणि त्यासाठी संशोधन का चालू असते कळत नाही.

एकदम करुण..

कसेतरीच झाले.

कविता वाचताना डोळ्यात पाणी आले..

काही दिवसांपुर्वी वृद्धाश्रमात गेलो होतो .. तेंव्हाची ती दृष्ये डोळ्यासमोर झरकन येवुन गेल्याने आनखिन्च वाईट वाटले.
मी तेथे गेलो असताना.. एका आजोबांचा वाढदिवस होता, आम्ही ११ लाच तेथे गेलो होतो .. त्यांना केक आणला .. सगळ्यांनी साजरा केला वाढदिवस .. पण त्यांचे लक्ष जास्त नव्ह्ते तरीही सवय झाल्याने .. उगाच हास्य करत होते ...

५ वाजता त्यांची मुलगी/सुन आली सोबत त्यांची नात ही होती .. नातीने हात हात घेतला तसे ह्यांनी रडायला सुरुवात केली ..
खुप हेलावुन टाकणारे द्रुष्य होते ते ..

आता ही डोळे पाणवतात .. बाकीचे अनुभव तर लिहित नाही ..कारण तुमच्या कवितेतुन त्या वेदनेंचे असंख्य घाव टाहो फोडत आहेत ...

अतिशय ग्रेट शब्द असतात आपले .. खुप आवडतात .. मनात घर करुन जातात

या कवितेच्या करूण वातावरणाला इथेच छेद दिलाच पाहिजे असं नाही, पण असंही जाणवतं की पन्नास टक्के (नेमकी टक्केवारी काढणं खूपच कठीण, त्यामुळे इन्डिकेटिव्ह घ्यावी..) केसेसमधे वृद्ध लोकही आपल्या पुढच्या पिढीला त्यांची स्वत:ची लाईफ जगणं अवघड करुन सोडतात.

आपणही आपल्या ढळत्या वयात आपले काही क्रॉनिक हट्ट, घरातील अति लक्ष ऊर्फ ढवळा ढवळ, मुलगा सुनेला जराही प्रायव्हसी न मिळू देणे, ताकापासून वरणापर्यंतच्या सवयींचा हट्ट कायम ठेवणे आणि पूर्तता न झाल्यास मुळूमुळू रडणे किंवा कुरकुर हे सर्व सोडून थोडे अलिप्त राहिलो आणि मागितला तरच उपदेश करू अन्यथा तुम्ही मोकळेपणाने जगा असं वागणुकीतून दाखवलं तर खूपसे वृद्ध घरीच राहतील.

नुकत्याच पाहिलेल्या काही घटस्फोटांमधे वृद्धांची घरातील अतिचिकित्सक ढवळाढवळ सुनेला असह्य झाल्याचे दिसले.

वास्तव.