म्हातारा

अरुंधती ची म्हातारपणाची प्रार्थना वाचली आणि दै. सकाळ ४/४/२०१० मधे आलेली कविता देशोदेशीच्या सदरात कॉन्स्टंटाईन पी कवाफी या ग्रीक कवि ची म्हातारा ही कविता आठवली. अनुवादक कोण?मला माहित नाही.

म्हातारा

गोंगाट गर्दी असलेल्या या छोट्याशा हॉटेलात
मागच्या बाजुला बसला आहे एक म्हातारा
टेबलावर पुढे झुकून -वाकून
त्याच्या पुढ्यात आहे वृत्तपत्र..
आणि सोबतीला कोणीच नाही त्याच्या...

सध्याच्या हलाखीच्या दु:खदायक वार्धक्यात
त्याच्या मनात सुरु आहेत विचार...
जेव्हा ताकद होती आपल्या शरीरात,
जेव्हा होते आपल्याकडे कमालीचे संवाद कौशल्य
आणी दिसतही होतो आपण नीटनेटके, देखणे..
त्या सार्‍या वर्षात आपण आयुष्याची मजा किती म्हणजे किती कमी लुटली...!

आता त्याला ठाउक आहे कि तो खुप म्हातारा झालेला आहे,
त्याला ते जाणवतय कि वार्धक्याच्या खुणाही त्याला दिसत आहेत..
आणि त्याला हेही जाणवतय की, तो किती तरुण होता जणु काही कालचीच गोष्ट!
काळ किती तोकडा आहे... किती तोकडा!

त्याच्या मनात हेही विचार सुरु आहेत की
आपले शहाणे असणे, सावध असणे यामुळेच आपण कसे फसविले गेलो...
आणि वर त्या शहाणपणावर विश्वासुनही राहिलो.... किती तो मुर्खपणा!

ते खोटारडे...!म्हणाले होते," उद्या भरपुर वेळ आहे तुझ्याकडे"

त्याला हेही आठवतय कि, आपली उस्फुर्तता आपण कशी दडपुन टाकली..
आपल्या आनंदाचा आपणच कसा बळी दिला...
अशी गमावलेली प्रत्येक संधी
त्याच्या निरर्थक शहाणपणाची अशी कुचेष्टा करत आहे!
... असा खुप विचार करकरुन आणी गतकाळ आठवुन आठवुन
म्हातारा आता पेंगुळला आहे
त्याच्या डोळ्यावर आता झापड आली आहे
आणी हॉटेलातल्या त्या टेबलावरच
डोक टेकवुन तो झोपी गेला आहे
गाढ...... अगदी गाढ!