".... स्किन काढू का तशीच ठेऊ ?"

(मिपावरील एका सदस्येचे "रिक्षावाल्या" बरोबर रिक्षा भाड्याबाबत आलेल्या अनुभवाचा धागा वाचला. तिथे माझीही अशाच धर्तीची प्रतिक्रिया लिहायला गेलो, तर असे आढळू लागले की, मूळ लेखापेक्षा माझी प्रतिक्रिया खूपच लांबलचक होऊ लागली आहे, तेव्हा ती तिथे न देता म्हटले चला या बाबीचा आपला असा एक स्वतंत्र धागा करू या... तो असा >>)

आम्ही कोल्हापूरकर मटण, मासे, चिकन (खाण्यामध्ये विशेषत:...) मध्ये भलतेच "हुशार", पण आमची ही हुशारी फक्त खाण्यात. खरेदीमधील खाचखळग्यात मला शून्य ज्ञान. मटण म्हणजे दुकानदार जे देतो ते मटण, मग ते बोकडाचे आहे की, मेंढ्याचे, की पालव्याचे इ. सूक्ष्मबाबींचे माझे अगाध अज्ञान. मासा म्हणजे जो "पोहतो तो" इतपतच माझी व्याख्या व उडी.... त्यात सुरमयी, पापलेट, मरळ, नदीतला, खार्‍या पाण्यातला आदी कायबाय पोट प्रकार असतात हे फक्त जाणकाराला माहिती. तीच गोष्ट कोंबडीची.... जिला पंख ती कोंबडी (..... तसेच तिचा कोंबडा नावाचा ऐतखाऊ असा एक नवरा असतो)... इतपतच माहिती. एकदा आमचा नेहमीचा (या बाबतीत मास्टर असलेला...) नोकर न आल्याने मामीने मला विचारल्यावरून मार्केटमध्ये मी "चिकन" आणण्यास गेलो. बाहेर दरफलक होता "ब्रॉयलर चिकन = रुपये १०० किलो."

ठीक आहे, इतपत मलाही माहिती होतीच. एक किलो सांगितले.... आणि दुकानातील ती "खाटखाट" कारागीरी न पाहता, बाहेर वाट पाहत, रस्त्यावरील नित्याची रहदारी पहात उभारलो. तितक्यात मध्येच कोयता माझ्याकडे उगारत त्या खाटक्याने मला विचारले, "ओ भाऊ, स्कीन काढू का...?" मी घाबरलो, मनात म्हटले, च्यामारी हा कुणाची स्कीन काढायचे विचारतोय? त्याच्याकडे पाहिल्यावर तो म्हणाला, "कोंबडीची स्कीन काढून देऊ की तसेच पीस करू?" हे प्रकरण मला काही कळले नाही, पण काहीतरी उत्तर द्यायचे म्हणून म्हटले, "हं.. काढा स्कीन...", त्याप्रमाणे त्याने त्याच कोयत्याने काहीतरी हालचाल केली व थोड्यावेळाने चिकन बांधून समोर ठेवली. मी दर पत्रकाप्रमाणे द्यायचे म्हणून १०० ची नोट दिली.... ती त्याने घेतली व म्हणाला...

"अजून २० रुपये..!"
"२०? पण दर तर १०० रुपये आहे ना?"
"व्हय... पण स्कीन काढली की.."
"कुणाची?"
"कुणाची म्हणजे? अहो कोंबडीची...तुम्हीच सांगितले की स्कीन काढा म्हणून..."
"अहो मी कुठे सांगितले, तुम्ही विचारले की स्कीन काढू का, मी म्हटले काढा.... मग त्यावेळी तुम्ही सांगायला हवे होते नां.... की त्या स्कीन काढणीचे २० रुपये पडतील...."
"सांगायला कशाला पाहिजे... हे तर सगळ्यांनाच माहित असते की..."
"असेल, पण म्हणजे मलाही ते माहित आहे हे तुम्ही कसे काय समजून घेतले. परत लावा ती स्कीन त्या कोंबडीला.... आणि करा मला एकदाचे मोकळे बघू.." मी वैतागलो होतो.
"ख्ख्या ख्ख्या... काय बोलता तरी भाऊ तुमी पण..... परत स्कीन लावायला कोंबडीची बाडी म्हणजे काय पतंग हाय व्हय, फाटला तर लावली खळ आणि केला परत नवा !"
"तुम्ही हसा हो... पण मी २० रुपये काय देणार नाही. आता ती लाडकी स्किनलेस चिकन ठेवा तुमच्याजवळच अन् मला दुसरी स्कीनसकटची कोंबडी द्या... १०० तर दिलेले आहेतच..."

आता आजूबाजूचे कोल्हापुरकरदेखील या संभाषणात उतरले....(यांची कमतरता कुठेच असत नाही... अगदी स्मशानभूमीतदेखील हवे/नको असलेले सल्ले देण्यास हे तत्पर असतात.) त्यातील तीन दिवसात दाढी न केलेला एक :

"अरे बाबा, दुकानदाराचे म्हणणे बरोबर आहे, स्कीन काढण्याचे वेगळे चार्जेस द्यावे लागतातच..."
"असेल ना.. मी कुठे नाही म्हणतोय? प्रश्न असा आहे की, "स्किन काढणी चार्जेस अमुक अमुक" असा बोर्ड दुकानात नको का लावायला?"
"आता तो तरी काय काय लावणार.... दे त्याला १० रुपये.... आणि बास झाला आता वाद.... कोंबडी आतापर्यंत शिजली असेल त्या डब्यातच तुमच्या दोघांच्या आरडाओरडीने..."
"खी खी खी....खी..." आजूबाजूचे सगळे... आपआपल्या थोबाडांची इकड्ची स्कीन तिकडे अन् तिकडची इकडे करुन सरसकट हसत होते.

शेवटी हा स्कीन संग्राम दहा रुपयात मिटला.....

मी काय शिकलो? ~~ हेच की, व्यवहार करताना आधी सगळ्या बाजू समजून उमजुन घायच्या मगच स्कीनची काळजी करायची.

(रात्री जेवताना ज्यावेळी ती बिचारी चिकन शिजून समोर आली, त्या वेळी मला हे कळेना की, स्कीन काढली म्हणून चिकनच्या चवीत काय फरक पडला असेल?)