(तळतळ)

हा हा हा हा..
हि बघ बाजुला पुडी पडलेली आहे.. ये घेवुन जा...

मित्र,
टुकुल

जळजळ / तळमळ / मळमळ
आता धौती योग असाही एक धागा टाकावा म्हणतो

मस्त गुलाबी थंडीत आठवणींची दुलई पांघरून घ्या .

पाऊच ऐवजी जर चंची शब्द कवितेत योजला असता तर एक ऐतिहासिक परिमाण लाभून कविता एका वेगळ्याच उंची (वा ! काय यमक जुळलय...)वर गेली असती असे वाटते.

आंबोळी

पेशव्यांचा काव्यफुफाटा पाहून आजकाल माझी मळमळ फार वाढली आहे. त्यामुळे पेशव्याने विडंबन केलं की आपणही एक पाडलंच पाहिजे असं काहीसं वाटतं. तर हे पहा:

तू उठलास, आज पाऊसही नाही
अंगास पाण्याचा स्पर्शही नाही

विचारात होते शुचितेसाठी अंमळ मी
ठेवणीतला साबण जागेवर नाही

अंगास दर्प जरूर असे स्वच्छतेची
दूर पळती सर्व पास कोणी नाही

खास ब्रश अजूनी स्नानगृहात आहे
पण नळात पुन्हा जीवनच नाही

सांग मजला खाज सुटता काय करशी तू
पाणी नसता खाजेशिवाय हाती काही नाही

* होस्टेलमधल्या एका गलिच्छ "इनमेट"ला अर्पण

अवांतरः पेशवे ... चालू द्यात ..

अदिती

हुडकत होतो चघळायला जरा मी
ठेवणीतली पुडीही वळचणीत नाही

--- क्या बात है! अधूनमधून चघळायला म्हणून ठेवणीतल्या पुडीतून ठरलेल्या शब्दरतीबांचे दळण घालणार्‍या बहुप्रसव सर्जनकारांना उद्देशून तर ही द्विपदी लिहिली गेली नसावी ना?

नंदनमराठी साहित्यविषयक अनुदिनी

प्रत्यक्षाहुन विडंबन उत्कट