माझी पहिली ४२.५ किलोमीटर सायकल राईड

भिंतीवर लटकवलेली सायकल ..., तिच्यामुळे भिंतीवर पडलेले काळे डाग ...!

मनातल्या मनात बडबडत ( आठवले ना...... whats app वरील विनोद ...) मी ते डाग पुसून भिंत स्वच्छ करण्याचा प्रयत्न करते.

मग हा घेणार एक पसरट टब... त्यात पाणी .. सायकलचा टायर काढून त्यातील ट्यूब काढून पंक्चर शोधत बसणार. आजूबाजूला पसरलेले दुरुस्तीचे साहित्य! मग पाणी पुसायला, सायकल पुसायला काळी करायला जुनी फडकी मी शोधून देणार! आणि हा सगळा पसारा हॉल मध्ये मांडलेला. त्याच्या परीने नंतर सगळं तो साफ करणार, पण माझ्या मनाला येणार नाही. त्यामुळे मी पुन्हा स्वच्छ करणार.

सायकल मध्ये हवा भर, तिची सीट वर-खाली कर, तिचे हँडल वर –खाली कर ... एक ना दोन..... हजार भानगडी ......!

“ तुला सायकल नक्की जमेल!”

“ पण तिची बाळंतपणं कोण करणार? छे बाबा! मला नको सायकल!
आणि शंभर काय ५-१० किलोमीटर सुद्धा मी चालवू शकणार नाही. आणि ती चढावावर चालवायला मला अजिबात जमत नाही.“

“ एकदा घेतली सायकल की तुला सगळं जमेल! आणि हे सगळं सारखं नाही करावं लागत. आणि पंक्चर बाहेरही काढून देतात.”
“ नको! तरीपण मला सायकल नको!”

या विचारात फरक पडला जेव्हा युथ हॉस्टेल, अंबरनाथचा कर्जत जवळ, कडाव गणपतीला सायकल ट्रेक गेला.
यात महिलांची संख्या लक्षणीय होती. कसलेल्या सायकलपटू तर होत्याच. पण ट्रेक जाणार म्हणून ४-५ दिवसात सराव करून आलेल्या महिला पण होत्या. गिअर ची सायकल घेऊन होत्या, तशाच चक्क साधी सायकल घेऊन सुद्धा होत्या. जोडीला support vehicle म्हणून कार आणि मोटार सायकली पण असणार होत्या.

बर्याच जणांनी ट्रेक पूर्ण केला.

मी सगळ्यांना टाटा करायला गेले होते. मात्र यात मी सहभागी नाही याचे मला वाईट वाटले. तेव्हा ठरवले , आपण पण सायकल घ्यायची.

त्या दिवशी आम्ही चार सायकली घेतल्या. एक माझी व बाकी तीन आमच्या मित्र-मंडळींच्या!

दुसर्या दिवसापासून सराव सुरु केला. आधी घराजवळच थोडी चालवली. मग म्हटले थोडे दूर जाऊ. पहिला घराजवळ छोटा चढ होता, तो पार केला. मग लागला शिवमंदिराजवळचा थोडा मोठा चढ. तो काही पहिल्या दिवशी मी चढू शकले नाही. चढ लागला की गिअर टाकायचे एवढं माहित होतं... खटाखट गिअर टाकत गेले.... सायकल एवढी स्लो व्हायची की मी उतरूनच जायचे आणि सायकल हातात घेऊन चढ पार! मग आज हा चढ चढला, उद्या तो बरा जमला .... असा प्रकार चालू! त्यातही चढात रेटायची ठरवले तर समोरून एखादे वाहन दिसले की भीतीने गाळण उडायची. बाजूने वाहन जाताना नाही तोल सांभाळता आला तर....! त्यामुळे तिकडे दूर वाहन दिसले की इकडे मी पायउतार!

नवरा म्हणाला हाय-वे ला जा! पण हाय-वे ला एकटीने जायला मला भीती वाटत होती. मग एक दिवस दोघे गेलो. त्याने बरेचसे तंत्र समजावून सांगितले. आणि हाय-वे वर स्पीडही मस्त मिळत होता! त्यामुळे आधीच चढ दिसला की जोरात पॅडल मारून चढ पार होऊ लागले. साधारण ८-९ किलोमीटर झाल्यावर हाताला खूप मुंग्या आल्या होत्या. मग मध्ये थोडे थांबलो. त्यानंतर मात्र सायकल मी मजेत चालवली. हँडल वरचा हात सैल करायलाही शिकले. नंतर फारशा मुंग्याही नाही आल्या. हाय-वे वरच्या शेवटच्या चढात मात्र थोडी गडबड झाली. झटझट गिअर टाकत गेले. सायकलचा स्पीड एकदम कमी झाला आणि गोंधळून मी उतरले. आता चढात सुरु करणे पुन्हा कठीण होते. त्यामुळे रस्ता क्रॉस केला तो सायकल हातात घेऊन. पण त्यादिवशी १७ किलोमीटर झाले. आणि मस्त मजा वाटली.

मग पुन्हा एकदा एकटीने याच रस्त्याला तेवढेच अंतर जाऊन आले. पुन्हा थोड्याशा मुंग्या आल्या. थोडी थांबले. पण नंतर मुंग्या गायब झाल्या. मजा वाटली. कुठला चढ चढताना उतरावेही लागले नाही.

आता म्हटलं, जरा लांब जाऊया ...! पुन्हा दोघे गेलो. अंबरनाथपासून साधारण २०-२२ किलोमीटर वर ‘हॉटेल अभिषेक’ नावाचे चांगले हॉटेल आहे. तिथे उसळ वडा असा मस्त नाश्ता केला. आणि तेथून परत फिरलो. घरी आल्यावर उत्सुकतेने स्ट्रावा बघितले तर चक्क ४२.५ किमी झाले. मध्ये नाश्त्याला अर्धा तास आणि शिवाय विश्रांतीसाठी ४-५ वेळा थांबावे लागले. थोडीशी दमले. घरी आल्यावर थोडावेळ पाय दुखले, तरी पण मजा आली आणि आपण एवढी सायकल चालवू शकतो याचा आत्मविश्वास आला...!

मग आता काय ................. चल मेरी धन्नो!