मला बाबा व्हायचं नाही!

:'(

महत्त्वाचे मुद्दे:
१. तिला लहान मुलांची प्रचंड आवड आहे, मातृत्वासाठी ती आसुसलेली आहे.
२. दोघांचेही एकमेकांवर प्रचंड प्रेम आहे.

माझं मत:
त्या मुलीनं पुढाकार घेऊन, मानसोपचार तज्ज्ञाचा सल्ला घेऊन, आईंना या कामात सहभागी करून घेऊन त्या मुलाचे समुपदेशन करावे. मुद्दा क्र. २ लक्षात घेता, आपल्या नवऱ्याचं मन वळवणं ही बाब एखाद्या स्त्रीसाठी इतकीही अवघड नसावी. पुरुषाला एखाद्या गोष्टीसाठी राजी करण्याचे अनंत मार्ग स्त्रियांकडे असतात/ असू शकतात.

की पुढील पिढीला त्या गोष्टीची दहशत बसावी....पण आता प्रत्यक्षात इतकी साधने उपलब्ध आहेत की दडपण जाणवत नाही.... मुळात ती गोष्ट स्वतः केल्यावरच कळतं की ते इतकं अवघड नाही....

ज्येष्ठांनी फक्त गरज असेल तिथेच मार्गदर्शन केल्यास हे प्रश्न उद्भवणार नाहीत...

त्या मुलाच्या मनात विश्वास निर्माण करायला हवा आणि घरच्या लोकांनीही पाठिंबा देणे गरजेचं आहे....

ह्यात मानसोपचार तज्ञच मदत करु शकतील.

एखाद्याला जर बाप व्हायचे नसेल तर त्यात धक्कादायक काय आहे हे मला समजले नाही. जगात अनेक जोडपी असतात जी मूल होऊ न देण्याचा निर्णय घेतात.
प्रश्न फक्त इतकाच की त्याने ही गोष्ट लग्नाआधीच बायकोला सांगितली की नाही? नसेल तर ती चूक. कारण सर्वमान्य प्रथा अशी की लग्न झाले म्हणजे एकतरी मूल असते.
पण म्हणून मूल नको असणे हे काही घोर वगैरे पातक नव्हे.

ज्योतिष/कुंडलीत काय आहे?

ज्योतिष/कुंडलीत काय आहे?

जाणीवपूर्वक मूल न होऊ देण्याचा निर्णय घेतला आहे. दोघेही काॅलेजमध्ये माझ्या वर्गात होते. तेव्हाच त्यांचं जमलं आणि नंतर त्यांनी लग्न केलं. Medically त्यांची काय परिस्थिती आहे आणि त्यांनी हा निर्णय का घेतला हे मला माहित नाही आणि मी विचारलेलंही नाही, विचारणारही नाही. त्यांनी दोन मुलं - एक मुलगी आणि मुलगा दत्तक घेतलेले आहेत. हे आम्हाला - आमच्या सगळ्या मित्रमंडळींना आणि कुटुंबियांना माहीत आहे. आम्ही अर्थातच हे कुणालाही सांगत नाही.

जबाबदारी टाळायची म्हणून मूल नको हे पटत नाही. हा पळपुटेपणा वाटतो.

पण काय नवल नाही .. या देशात ( धर्मात) लग्न न केलेले, साखरपुड्ञातून पळालेले, लग्नातून पळालेले, ब्रह्मचारी , लग्न न करता डोंगर, जंगल, समाधी , समुद्रातला दगड असे कुठेतरी बसणारे .. इ ना ग्लॅमर आहे.

लग्नामध्ये धर्मे च अर्थे च कामे च मोक्षे च नातिचरामि असे एकमेकाना वचन द्यायचे असते म्हणे. काम शब्दात आनंद व संतती दोन्हींचा समावेश होतो ना ?

लग्नाआधी मुलाने हे डिस्क्लोज केले असते तर मुलीने दुसरा नवरा निवडला असता.

त्यामुळे खरी फरपट आता बायकोची होणार.. वचन मोडणारा व पळपुटा नवरा मात्र स्वातंत्र्य व संतत्व आनंदाने उपभोगणार !

चंपाबाई,

>> पण काय नवल नाही .. या देशात ( धर्मात) लग्न न केलेले, साखरपुड्ञातून पळालेले, लग्नातून पळालेले,
>> ब्रह्मचारी , लग्न न करता डोंगर, जंगल, समाधी , समुद्रातला दगड असे कुठेतरी बसणारे .. इ ना ग्लॅमर आहे.

लईच ग्लॅमरस आहात की तुमी. बाकीच्यांना भ्येटलं वाईच तर काय बिगाडलं म्हंतो म्या !!

आ.न.,
-गा.पै.

मुलं होऊ न देण्यात काहीही वावगं नाही. बायकोला सांगायला हवे होते हे खरे; पण तिला चार-पाच वर्षांपासून आता माहित आहे तर तिने वय जाण्यापूर्वी निर्णय घ्यावा.
घटस्फोट घेऊन दुसरे लग्न करता येईल.एखाद्याला मूल नको आहे म्हणून डायरेक्ट त्याला मनोरुग्ण ठरवायचं? कमाल आहे.
करोडो लोक करतात म्हणून ती गोष्ट शहाणपणाची असं लॉजिक आहे का? अशा बाबतीत जबरदस्ती होऊ शकत नाही.
मूल होऊ न देण्याचा निर्णय घेणारी भारतात अनेक जोडपी आहेत. तुमच्या आजूबाजूला नाहीत म्हणून ती सगळी मनोरुग्ण होत नाहीत. शिवाय अशीही असतात ज्यांना प्रयत्न करुनही होत नाहीत आणि दत्तक घ्यायची नसतात. काही जोडप्यांना झालेली मुले नंतर मरतात. ती माणसंही जुळवून घेत जीवन जगतात. अगदी भयंकर कुचंबणा व फरपट असं काही नसतं. त्या स्त्रीला पर्याय उपलब्ध आहेत.

अश्या प्रकारच्या व्यक्तिसाठी psychologist ची अतिशय चांगली मदत होऊ शकते. Behavioural science मधे अतिशय चांगले उपचार उपलब्ध zalele आहेत, बोधात्मक वर्तनात्मक उपचार पद्धत यासाठी उपयुक्त ठरू शकते, psychologist हे वर्तन उपचार आणि psychotherapy वापरून मानसिक समस्या दूर करतात

हा विषय माझ्याकरिता अत्यंत जिव्हाळ्याचा आहे.
मी स्वतःही याच विचारांचा ('स्वेच्छेने विनापत्य' किंवा childfree राहणे ) आहे आणि 'childfree' जीवनशैली जगत आहे.
ह्या लेखावरील प्रतिसाद दोन प्रकारचे होवू शकतील
१) फक्त या केसपुरता प्रतिसाद
२) एकूणातच 'स्वेच्छेने विनापत्य' या संकल्पनेबद्दल /या जीवनशैली बद्दलचा उहापोह करणारा प्रतिसाद
पैकी दूसर्‍या प्रकारचा प्रतिसाद इथे न देता लवकरच या विषयावर स्वतंत्र धागा काढण्याचा विचार करतो आहे.

आता या विशिष्ट केसपुरतं

आधी मुलाची मानसिकता समजून घेण्याचा प्रयत्न करुयात.
निर्णय की फोबिया ? -'मूल नको' हा त्याचा विचारांती घेतलेला निर्णय आहे की फोबिया हे कसे ठरवणार ?

निर्णय
तसे तर प्रत्येक व्यक्तीला कसली न कसली भिती वाटते आणि त्यामुळे तो काही गोष्टी करायच्या टाळतो. त्याला फोबिया कसं म्हणता येईल ? उदा: एखादा व्यवसाय करुन जे भरपूर वैभव प्राप्त होवू शकते त्याचे मला आकर्षण आहे, पदरी पदव्या आहेत, बँकेत चांगल्यापैकी शिल्लक आहे तरी व्यवसायातील अर्थिक चढउतार, अनिश्चितता यांच्याशी सामना करण्याचे धाडस नसल्याने मी नोकरीला रामराम ठोकत नाहीये , हा निर्णय म्हणावा की फोबिया ?
आयुष्यातील कोणत्याही महत्वाच्या बदलाचे जे परिणाम असतात ते एखाद्या पॅकेजप्रमाणे असतात, त्यात काही चांगल्या तर काही वाईट (म्हणजे त्रासदायक गोष्टी ) असतात. त्यातील त्रासदायक गोष्टींचा विचार करुन एखाद्याला वाटत असेल की 'माझी काही या त्रासाला सामोरे जाण्याची तयारी नाही' आणि त्याकरिता तो ते पुर्ण पॅकेजच नाकारत असेल तर त्याला फोबिया नाही म्हणता येणार. या केसमध्ये सदर मुलगा 'मूल होईल..त्याच्या बाळलीलांनी घरात आनंद येईल..त्याच्या बोबड्या बोलांनी कान सुखावतील वगैरे' रम्य चित्रांत न रमता त्यातील जबाबदार्‍यांचा , होवू शकणार्‍या त्रासाचा विचार करतो आहे, त्यांस स्वतःच्या कुवतीशी ताडत आहे, त्यातून त्याला या त्रासांना सामोरे जाण्याचे मानसिक बळ आपल्याकडे आहे असे वाटत नाही म्हणून तो मूल नाकारतो आहे असे असू शकेल.
मूल जन्माला घालणे ही फक्त एक छोटीशी क्रिया नाहीये , पालकत्व हे पंचवीस-तीस वर्ष किंवा अगदी अजन्म आहे आणि त्यातून मागे फिरणे अशक्य आहे (किंवा शक्य असले तरी अयोग्य निश्चितच आहे). [आता त्या मुलाची आईच बघा.. मुलगा बत्तीस वर्षाचा झाला तरी ती मुलाची चिंता वहातच आहे]
हा मुलगा निश्चितच बेजबाबदार किंवा पळपूटा नाहीये. जे पुरुष (काही प्रमाणात स्त्रियाही असतील अशा) मूल जन्माला घालतात पण पुढिल संगोपनाच्या जबाबदारीतून अंग काढतात, दुर्लक्ष करतात ते बेजबाबदार ...असो.
जर अशा प्रकारे हा निर्णय त्याने विचारांती घेतला असेल आणि आता फक्त बायको वा आईच्या आग्रहाने तो मानसोपचारतज्ञाकडे जात असेल तर मला नाही वाटत की मानसोपचारतज्ञ फार काही करु शकतील.
झालेच तर त्याला मुलांचि आवड नसेल आणि अशी आवड नसणे हा मानसिक विकार समजण्याचे कारण नाही असे मला वाटते.
वर एका प्रतिसादात म्हंटलय की

पुरुषाला एखाद्या गोष्टीसाठी राजी करण्याचे अनंत मार्ग स्त्रियांकडे असतात

पण साम दाम दंड वगैरे वापरुन फक्त तात्पुरतं राजी करणं आणि मन बदलणं यात फरक आहे.
अशा प्रकारे दबाव आणून तो राजी झाला तरी बाळाच्या जन्माच्या वेळी पतीच्या चेहर्‍यावरून आनंद ओसंडून वहाणार नसेल तर ते त्या संसाराकरिता हितकारक असेल ? बाळाकरिता हितकारक असेल ?

फोबिया

त्याला लहान मुले सांभाळणे, ती अवतीभवती असणे, त्यांची जबाबदारी घेणे हे महाभयंकर दबावाचे वाटत आहे.

या वाक्यावरुन फोबिया असण्याची काहीशी शक्यता वाटते. लहान मुल थोडा वेळही आसपास असल्यास तो अस्वस्थ होतो का ?लहान मुलाला अगदी थोडा वेळ पण साभाळू शक्त नाही का ? तसे असल्यास फोबिया आहे असे म्हणता येईल आणि मानसोपचाराने फरक पडू शकेल. पण तरीही पुढे जावून असा फोबिया असल्यानेच त्याला मुल नको आहे की असा फोबिया असणे आणि 'मुल नको' हा निर्णय या दोन्ही स्वतंत्र गोष्टी आहेत याचा कीस पाडावा लागेल. म्हणजे फोबिया दूर होवून तो तास-दोन तास मुलांसोबत मजेत घालवूही शकेल कदाचित पण त्यामूळे त्याचा (विचारांती घेतलेला) निर्णय बदलेलच असं नाही.
Antinatalism हा एक अजून थोडा वेगळा विषय अलिकडेच वाचनात आला. ह्या पंथाच्या लोकांना एकूणातच मूल जन्माला घालणे , लोकसंख्या वाढवणे निरर्थक वाटते. पण या केसमध्ये तो मुलगा या पंथाचा असेल असं काही वाटत नाही. (आणि असल्यास त्यावर काही उपचार आहेत किंवा कसे याबद्दल काही वाचनात आले नाही).
मुलीची मानसिकता
मुलीला मूल हवे आहे...पण तिला स्वतःचे मूल असण्याची प्रचंड आसक्ती आहे की फक्त मुलांच्या सहवासाची आवड आहे की नातेवाईकांचा दबाव, नातेवाईकांत /समाजात वाट्याला येवू शकणारी कुचंबणा (आज येत नसेल तरि भविष्यात येवू शकेल अशी भीती) , तिला गर्भाशयाचा आजार असल्याची बातमी बाहेर फुटली असल्याने 'मी वांझ नाही,मूल जन्माला घालू शकते' हे सिद्द करण्याची जिद्द यापैकी नेमकं काय आहे हे समजणे कठीण आहे.

तिची फसवणूक ?
त्याने लग्नाआधि तिला याबाबत सांगितले नाहि म्हणुन त्याने चूक केली असे काहींना वाटत आहे. पण कदाचित त्यावेळी त्याच्याच मनात असा काही निर्णय पक्का झाला नसेल. लग्नाच्या वेळी दोघांचे वय २४ म्हणजे फार काही जास्त नव्हते. विचार पक्के झालेच असतील असे नाही. त्यामूळे त्याने खूप मोठी चूक केली असं वाटत नाही.

घटस्फोट न होण्याचे कारण दोघांत खूप प्रेम आहे असे आपण लिहिले.
म्हणजे एकतर त्या प्रेमापोटी ती त्याच्यापासून दूर होवू शकत नाही (म्हणजे त्याच्यापासुन दूर होण्याचे दु:ख ती स्वतः सहन करु शकत नाही )
किंवा 'घटस्फोटाने तो कोलमडेल' या भावनेने हळवी होवून ती घटस्फोट घेत नसेल
किंवा घटस्फोटिता म्हणुन समाजात /कुटूंबात होणारी बदनामी तिला नको असेल
आता काय करावे ?
त्याने - तिचे जीवन दु:खी करण्याचा त्याला अधिकार नाहि म्हणून त्याने मोकळे पणाने तिच्यासमोर प्रस्ताव ठेवावा की "माझे तुझ्यावर प्रेम आहे आणि मी तुला दीर्घकाळ दु:खी पाहू शकत नाही. पण तुझ्या आनंदाकरिता माझा निर्णय बदलणेही योग्य होणार नाही तेव्हा तुला या बंधनातून मोकळे व्हायचे असल्यास मी कोणतीही कटूता न ठेवता तुला मुक्त करेन, झालेच तर तुझ्या पुढच्या वाटचालीसाठी मी जमेल ते प्रयत्न /मदत करेन."
तिने - या प्रस्तावावर तिने शांतपणे विचार करावा. म्हणजे खरेतर दोन कठीण पर्यायात कमी त्रासदायक पर्याय निवडावा. 'मूल नसण्याचे दु:ख " मोठे की "प्रिय पतीला सोडण्याचे दु:ख" मोठे याकरिता मनाचा कौल घ्यावा.
मला वाटते ती त्याला सोडणार नाही.
यापुढील सहजीवन - जर तिने त्याच्याबरोबर संसार न मोडण्याचा निर्णय घेतला तर तिच्या आयुष्यातले 'मूल नसण्याचे दु:ख' दोघांनी मिळून थोडे हलके करावे
- तिने नातेवाईक्/मित्र-मंडळी/शेजारी यांच्या मुलांसोबत जमेल तसा वेळ घालवावा त्यामुळे त्या पालकांनाही बालसंगोपनात तिची मदत होईलच.
- त्यातीलच एखाद्या लाडक्या मुला/मुलीशी दीर्घकाळासाठी मावशी/मैत्रिण/मार्गदर्शक असे नाते जोडावे.
एखाद्या अनाथ आश्रमात वा शाळेत जावून काही काम मिळू शकते का काही वेळ देता येतो का ते पहावे (अभियंता आहे असे आपण लिहिलेय, संगणक अभियंता असेल तर शाळेत संगणक शिकवणे वगैरे अर्धवेळ काम मिळू शकेल).
- इतर छंद जोपासावेत
- त्याने तिला भरपूर वेळ द्यावा..निदान त्याच्या सहवासाची उणीव तिला कधी भासू देवू नये.
- नेहमी तिच्याशी प्रेमाने वागावे, तिने कधी चिडचिड केली तरी स्वतः शांत रहाण्याचा प्रयत्न करावा.
- तिच्या इतर छंदांत रस घ्यावा, मदत करावी
- भटकंती, खरेदी , गृहसजावट, मनोरंजन (नाटक , सिनेमा , पार्टी ई) यापैकी ज्याप्रकारची चैन तिला आवडेल त्यात सढळ हाताने खर्च करावा. अनेकदा भौतिक सुखांच्या नशेत बाकीची दु:खे हलकी होतात / विसरली जातात.
- तिच्या वरील घरकामाचा भार कमी होवून तिला स्वतःची सौंदर्य /तारुण्य जोपासना करायला भरपूर वेळ मिळेल असे बघावे. त्याकरिता तिला नेहमी प्रोत्साहन द्यावे, तिच्या सौंदर्याची स्तुती करावी. तिच्या आहाराकडे स्वतः नीट लक्ष द्यावे. तरुण आणि सुंदर असल्याचे समाधान (काहिसा गर्व म्हणू हवंतर) स्त्रीची इतर दु:ख हलकी करते असे मला वाटते.
- त्याने स्वत:ही तंदुरुस्त राहून प्रणयात रस घेत रहावा , त्यात नावीन्य /रंजकता आणण्याचाही प्रयत्न करावा.

अखेरीस काय की आयुष्यात कोणता आनंद मिळेल्, कोंणता नाही याचा काही करार करुन माणूस जन्माला येत नाही, आयुष्य हे देखील एक पॅकेज आहे ज्यात चांगल्या वाईट गोष्टी, सुख दु:ख भरलेली आहेत. एखादे विशिष्ट सुख आयुष्यात नाही म्हणुन कुढण्यात अर्थ नाही, आयुष्यात प्रेम असणे महत्वाचे..

मैं खुद इ अपने णाम क़े प्रेम में पड़ा हूँ ,बापू, भोत म्हैनत करके खोजेला है यह णाम.

बहुमोल मत विचारले म्हणून सांगतो मात्र तत्पूर्वी

एक महत्त्वाची केसस्टडी म्हणून ह्यावर गंभीर चर्चा घडावी ही इच्छा आहे.

मात्र सदर महत्त्वाच्या केसस्टडीवरील गंभीर चर्चेचा इथे जो काही निष्कर्ष आणि उपाय निघतील त्याची अंमलबजावणी कशी करणार याबाबत काही मतप्रदर्शन केले तर बरे होईल! ('हिंदूंनी अनेक मुले जन्माला घालावी' असे फतवे आजकाल निघत आहेत त्याच्याशी ही चर्चा संबंधित आहे काय?)

बाकी अनेक प्रतिसाद बेणारे बाईंच्या उलटतपासणीसारखे वाटले. समलैंगिक हे मनोरुग्ण आहेत असा एक गैरसमज आहे त्या स्वरुपाच्याच गैरसमजातून आलेले स्वेच्छेने निपुत्रिक राहणाऱ्यांनीही सायकियाट्रिस्ट नाही तर किमान सायकॉलॉजिस्टशी तरी चर्चा करावी ह्या स्वरुपाचे प्रतिसाद वाचून हहपुवा झाली.

आता शेवटी बहुमोल मतः
-नवरा आणि बायको जे काही आहे ते आपापसात बघून घेतील.

अहो आजानुकर्ण साहेब, पुनरुत्पादन आणि समाजमान्य लैंगिक संबंध हे भारतीय विवाह संस्थेचा पाया आहेत. हाच हट्ट त्या मुलीने धरला असता तर त्या मुलाची प्रतिक्रिया काय असली असती ?.असले महान विचार त्याने लग्ना अगोदरच मूली जवळ शेअर केले असते तर, ती याच्या बरोबर लग्नाला तयार zali असती का ? ही त्या मुलीची फसवणूक आहे , ही मानसिक समस्या आहे दूसरे काही नाही,he needs treatment. आणि मूल जन्माला घालावे की घालु नये हा निंर्णय घेण्याचा अधिकार त्याचा एकाट्याचा कसा काय? निंर्णय घेण्याचा तिलाही tevdhach हक्क आहे .

लग्न व्यवस्थेमधे समाज मान्य लैंगिक संबंध आणि अपत्य प्राप्ति या दोन्ही गोष्टिची अपेक्षा असणे यामधे काहीही अवाजवी आणि गैर नाही उलट या गोष्टि ना नकार देणे हे दुसऱ्या पार्टनर वर अन्याय आहे,त्यामुळे होकारधिकार महत्वाचा असे मला वाटते.

Mazyakde समुपदेशनासाठी एक केस आलि होती. 15 वर्षाच्या सुखी संसारानंतर ,2 मुले zalyanantar नवरोबा 2014 साली सहज एका क्ष ठिकाणी निशुल्क मेडिटेशन शिबिरासाठी jaoon आले,तिथे zalelya आध्यात्मिक ब्रेन वाशिंग नंतर ते धर्मपत्नी ला बहिन म्हणू लागले.पत्नी हैरान zali ,तिने आणि सगळ्या नातेवाईकानी भरपूर samjawale पण गड़ी आपल्या मतावर ठाम.पुढे 8 महीने मानसशास्रीय समुपदेशन आणि कॉग्निटिव बीहेवियर थेरेपीचे बरेच सेशंस करुन सदर व्यक्तीचे मन वळविण्यात यश आले.

मराठी कथा लेखक साहेब, लग्नाला होकार किंवा नकार देण्याचा हक्क दोघांनाही आहे.लग्नानंतर परिस्थिति वेगळी असते लग्न हा एक करार असतो.मुले जन्माला ghalnyasathi दोन व्यक्ति आवश्यक असतात.आणि लग्न भारतात ज्या गोष्टि साठी केले जाते त्याच गोष्टि ना एका पार्टनर चा नकार असेल तर kalyanch आहे.

सगळ्यात महत्वाचे म्हणजे तो मूल न होऊ देण्याचे जी कारणे सांगत आहे ती तार्किक दृष्ट्या योग्य आहेत की नाही. आजनु कर्ण साहेब, मुलांच्या jababdarya अश्या काहि फार मोठ्या असतात ashyatala काही भाग नाही. मुलाची जबाबदारी घेण्यास भयंकर दबाव vatne ,मुले अवतिभवती असताना अस्वस्थ vatne, या सर्व गोष्टि असामान्य आहेत,psychology मधे याला maladaptive thinking म्हणतात. त्याच्या विचारांमधे समस्या आहे, ते बदलवे लागेल त्यांच्यासाठी साइकोथेरेपीचेच उपचार लागतील,फोबिया मधे ,चिंता विकृति मधे परिस्थिति धोकादायक नसते,रुग्णाचे विचार विकृत zalele असतात,त्याना badlave लागतें,

"नवर्याबद्दल" वरच्या प्रतिसादात लिहिले आहे एकदा "नीट" वाचून घ्या
प्रधानसेवक कोण? मराठीत असा शब्द वाचला नाही( माझी शब्द संपत्ती फार आहे असा माझा दावा नाही) समजावून सांगितले तर बरे होईल.

एका धाग्यावर लग्नाआधी आई होण्यास न घाबरलेली मुलगी...

इथे , लग्न होउनही बाप होण्यास घाबरणारा मुलगा !

तजो,

तुम्ही सांगितलेल्या केस वरुन हा एक लेख आठवला (फक्त मुलाऐवजी मुलीला अपत्य नको होतं पण नवऱ्यासाठी तिने बाळाला जन्म दिला). तिचं चूक का बरोबर हा मुद्दा बाजूला ठेवला तरी या बाईने जबरदस्त प्रामाणिक लिहिलंय.
नक्की वाचा.
http://www.dailymail.co.uk/femail/article-2303588/The-mother-says-having...

मुलं वाढवणं म्हणजे खुप मोठे काम असते,अगदी २५ ,३० वर्ष चालणारे व भरपुर खर्चिक.त्यात परत हौसमौज बाजुला ठेऊन ईतकी वर्ष काढणे आजकालच्य तरुणाईला अवघड वाटते.
मला वाटते मुलाने योग्य निर्णय घेतला आहे,त्याने बायकोलाही विश्वासात घ्यावे व दोघांनी विनाभाराचे व उच्चजीवनशैलीचे आयुष्य जगावे.फक्त म्हातारपणाची बक्कळ सोय करुन ठेवावी.

परत एकदा स्पष्ट करू इच्छितो,लहान मुले सांभाळने,मूल अवती भवती असताना अस्वस्थ वाटने, मुलांची जबाबदारी घेणे हे जर भयंकर दबावाचे वाटत असेल तर , त्याचे कारण त्याचे अतार्किक विचार आहेत. Psychologist त्याला प्रश्न उत्तरांच्या स्वरूपातील cbt थेरेपी session देऊन त्याच्या मनातील अतार्किक विचारांचे शोध घेतात.आणि मग ते विचार बदलन्याचे प्रशिक्षण देतात, एखाद्या प्रसंगाची ,गोष्टि ची किंवा जबाबदारीची अतार्किक भीति वाटने ,हा प्रकार anxiety डिसऑर्डर प्रकारा मधे येतो,सक्षम psychologist सदर व्यक्तीला त्वरित समस्या मुक्त करु शकतो.

इथे अनेकांना वाटतंय की psychological consulting / treatment ने मोठा फरक पडेल. तो मुलगा psychiatrist कडे जात आहेच.
तजो साहेब, काही महिन्यांनी याबाबत कळवलत तर बर होईल.

Psychatrist आणि psychologist मधे फरक असा आहे,psychatrist मानसिक विकारांसाठी औषधोपचार आणि गरज भासल्यास समुपदेशन वापरतात, psychologist सामान्यतः सायको थेरेपीज आणि समुपदेशनाचा वापर करतात,psychologist अतार्किक विचार बदलन्यावर जास्त भर देतात. Psychatrist मेंदूतील रासायनिक बिघड़ावर नियंत्रण ठेवनारी औषधे देतात.ज्याने रुग्नाला आपली मानसिक स्थिति चांगली ठेवन्यास मदत मिळते.मि सक्षम psychologist suggest केला आहे.आशा आहे मराठी भाऊ समजून घेतील.

ते समजू शकेल का? तो प्रयत्न दूर केला की विषय संपला!

आता तुम्ही मिपावर लिखाण करणार नाही का?
ह्यापुढे सकस लेख वाचण्यासाठी मिपाकरांच्या अनुदिनी किंवा फेबुमध्ये डोकावे लागणार असं दिसतंय.