मौजा ही मौजा

गोष्ट मस्तच!.. आशय महत्त्वाचा.. अगदी पटला.. हल्लीच्या जगात तर जे हवे ते मागणे/विचारणे अत्यावश्यक आहे
-ऋषिकेश

वा मास्तर, अगदी बोलता बोलता मस्त पॉझिटीव्ह विचार करायचा संदेश दिलात की!

(पॉझिटीव्ह) सुनील

Doing what you like is freedom. Liking what you do is happiness.

एकदम असेच वाटते मला.
परवाचाच अनुभव, म्हटले तर एकदम छोटा पण जरा लावून धरले तर काम होऊन जाते हे सांगणारा - इथे बर्फ पडला. स्नो बोर्डिंगसाठी जायचे म्हणून स्नो बोर्ड आणायला म्हणून निघालो कुठल्याच दुकानात मिळेना सगळे सोल्ड आउट! बरीच दुकाने झाली शेवटी 'टारगेट' नावाच्या दुकानात दिसला एकच बोर्ड. तिथल्या सेल्सगर्लला विचारले तर म्हणाली हा डिफेक्टिव आहे त्यामुळे देता येणार नाही हा आम्ही ट्रॅश करतो. मुलगा नाराज झाला. त्याला म्हटले थांब. सेल्सवाल्यांच्या मॅनेजरकडे गेलो त्याला विचारले असा असा बोर्ड आहे त्याचे तुम्ही काय करता. तर म्हणाला बनवणार्‍या कंपनीकडे पाठवतो ते निम्मे पैसे देतात. मी म्हणालो "मी निम्मे देतो मला बोर्ड दे". थोडे आढेवेढे घेऊन तयार झाला. एक किरकोळ डिफेक्ट असलेला बोर्ड निम्म्या किमतीत मिळाला. पहिल्या सेल्सगर्लचे ऐकून गप्प बसलो असतो तर ही संधी हुकली असती.

चतुरंग

बर्-याच वेळेला असे वाटते अशा किती तरी संधी आपण सोडतो फक्त विचारायला घाबरुन. नकार मिळायच्या आधीच तो गृहित धरुन.
मस्तच !! एकदम पटले !
आमचे काही मित्र तर स्वतःच्या कार्यालयात सुद्धा काही विचारायला घाबरतात.

|!¤*'~` प्रसाद `~'*¤!|
"समर्थाचिया सेवका वक्र पाहे । असा सर्व भूमंडळी कोण आहे ।।"
आमचे राज्य

समजला व पटलाही.

पण असेच कौतुक एका पायलटने स्वतःच्या मुलाचेच केले ते थोडे महागात पडले, तेही आठवले.

>>>>बर्-याच वेळेला असे वाटते अशा किती तरी संधी आपण सोडतो फक्त विचारायला घाबरुन. नकार मिळायच्या आधीच तो गृहित धरुन. भोक पडत नाही अंगाला नकार आला म्हणुन."प्राईम मिनिस्टर आहे का, नकाराने अपमान व्हायला".

काका,
अगदी खरे आहे.
आपणच आपल्या विचारांन मुळे अनेक संध्या गमावुन बसतो.
:)

प्रभू सर नमस्कार
तुम्ही मांडलेला विचार अगदी खरा आहे. कित्येकदा नकारच्या भीतीमुळे आपले नुकसान होते.

लेखातील आशय योग्य आहे.

संध्या फुकट घालवल्या आहे.खुपच सुंदर आणि माहितीपुर्ण लेख.धन्यवाद विप्र सर.
वेताळ

प्रभू सरांनी एका योग्य मुद्याला आपणापूधे मांडले.

डॉ. वेन डायरची पुन्हा आठवण झाली.
त्याची पुस्तके: Pulling Your Own Strings, Sky is The Limit ह्या मध्ये अशा अनेक मुद्यांवर सोदहरण वोवेचन केले आहे.

संजय अभ्यंकर
http://smabhyan.blogspot.com/

मानले!

हे फक्त गुजराथ्यांनाच जमत असते. बेधडक हवे ते विचाराचे, फार तर काय समोरचा नाही म्हणेल. पण न मागता माघार का?
जर मागाल तर मिळेल. अगदी पूर्ण सहमत.

अनुभव मस्त!

जाताजाता: प्राईम मिनिस्टर ला पण नकार घ्यावा लागतो. नकाराने अपमान होत असेल तर तो करुन घ्यावा लागतो. मग तुमची आमची काय कथा? पण चुकुन होकार आला तर "मौजा ही मौजा".

अगदी अगदी...

आमचाही अनुभव :

आमच्या भारतवारी मध्ये सलील कुलकर्णी आणि संदीप खरे ह्यांचा 'आयुष्यावर बोलु काही' कार्यक्रम बघायला गेलो होतो. आम्ही नाट्यगृहापाशी पोहोचलो तर कार्यक्रम हाउसफुल्ल अशी पाटी लावुन तिकिट खिडकी बंद केली होती. हताशपणे आम्ही जायला निघालो तर म्हंटल एक प्रयत्न करुन बघु. मागच्या दाराने तिकिटखिडकी वरच्या माणसाला गाठले. त्याला विचारले की 'अगदी काहीच सोय होऊ शकणार नाही का? लांबुन आलोय.' त्यावर तो म्हणाला, 'माझ्याकडे काही सभसदांसाठी राखिव तिकिटे आहेत ते सभासद ऐनवेळेला न आल्यास तुम्हाला देतो पण कार्यक्रम सुरु होईपर्यंत वाट पहावी लागेल.' मग काय आम्ही एका पायावर वाट बघत बसलो. कार्यक्रम सुरु झाल्यावर साधारण पहिले गाणे अर्धे झाले असताना त्याने आम्हाला चक्क पहिल्या रांगेतील 'सभासदांसाठी राखीव' ४ तिकिटे दिली. इतरांसारखे हाउसफुल्लचा बोर्ड बघुन घरी गेलो असतो तो तर इतक्या सुंदर कार्यक्रमाला मुकलो असतो.

चांगले प्रकटन.

-- अवलिया
अवलियाची अनुदिनी

दिवाळीला भारतात गेलो तेव्हा आमच्या विमानात साक्षात नारायण मूर्ती होते. बोर्डिंग करताना माझ्या बाजूच्याच रांगेत होते त्यामुळे त्यांचे अगदी जवळून दर्शन झाले.
(होय... 'दर्शन' हाच शब्द योग्य वाटतोय. आपण देवाचे दर्शनचे घेतो ना? नारायण मूर्ती तमाम आय्.टी.वाल्यांचे देव आहेत :) !!)

तर, नंतर विमानात हवाई सुंदरीला विचारले की त्यांना थोडा वेळ भेटता येईल का? तिने अगदी नीट विनंती केली की प्लीज त्यांना डिस्टर्ब करू नये.
मी ही तो नकार पचवला... प्रभू सर म्हणाले तसे.. अंगाला भोकं पडली नाहीत पण प्रयत्न केल्याचे समाधान नक्की मिळाले :)
---------------------------
माझा ब्लॉगः
http://atakmatak.blogspot.com

फार म्हणजे फारच छान लिहिलयत आपण.
माझे बाबा आम्ही लहान असताना हेच सांगायचे आम्हाला, आता त्यांच्या सूनांना सांगतात.:)

रेवती

प्राईम मिनिस्टर ला पण नकार घ्यावा लागतो. नकाराने अपमान होत असेल तर तो करुन घ्यावा लागतो. मग तुमची आमची काय कथा? पण चुकुन होकार आला तर "मौजा ही मौजा".

प्रभुकाका.. एकदम पटले..

- सूर्य.

आशय आणि 'नकार घेतल्याने काही भोकं पडत नाहीत!" हे फार आवडलं...

http://bhagyashreee.blogspot.com/

विप्र...
आपण अगदीच मुद्द्याला हात घातलात. मस्तच..
खरंच आपण आधीच तर्क बांधून रिकामे होतो. नकार पचवायला आलाच पाहिजे. आपल्या या लेखाने मला खरंच एक प्रकारचा उत्साह आला आहे आणि एक नवी दृष्टी दिली आहे दैनंदिन जीवनाकडे बघण्याची.
आपले आभार कोणत्या शब्दांत मानू!
- (सर्वव्यापी)प्राजु
http://praaju.blogspot.com/

अमेरिकेत आल्याआल्या इथल्या बँकेचे व्यवहार समजायला थोडा वेळ लागला. त्यावेळची आठवण.
एक पेमेंट चेकने केले होते. खात्यात पुरेसे पैसे नव्हते पण चेक पोस्ट्डेटेड असल्याने आणि चेकवरच्या तारखेआधी आधी काही रक्कम जमा होणार असल्याने काळजी नव्हती. पैसे जमा झाल्यावर ऑनलाईन अकाऊंट चेक करताना $३५ "ओव्हरड्राफ्ट फी" चार्ज केलेली दिसली.
बॅंकेत गेलो. तिथल्या कर्मचार्‍याने सांगितले की खात्यात पुरेसे पैसे नसताना चेक वठवल्याने ओव्हरड्राफ्ट चार्जेस लागलेत. चेक पोस्टडेटेड असल्याचे सांगितले तो म्हणाला की "पोस्टडेटेड म्हणजे काय?" त्याच्याशी बोलल्यावर समजले की इथे अशी काही भानगड नसतेच. चेकवर रक्कम, सही आणि कोणाला द्यायचाय हे असले की चेक पास होतो, नंतरची तारीख असली तरी काही फरक पडत नाही. मी त्याला ते चार्जेस परत मिळतील का अशी विचारणा केली. त्याच्या अधिकारात ते नव्हते.
मॅनेजरकडे गेलो तिला सांगितले की मी नुकताच भारतातून आलोय आणि तिकडे पोस्टडेटेड चेक्स चालतात आणि ते त्यावर लिहिलेल्या तारखेला किंवा नंतरच ऑनर होतात. मला इथली व्यवस्था माहीत नसल्यामुळे हा गोंधळ झाला. तिने तिचा अधिकार वापरुन लगेच माझे ३५$ परत खात्यात जमा केले.
मी बँकेत गेलो नसतो आणि मॅनेजरपर्यंत पाठपुरावा केला नसता तर पैशाचे नुकसान सोसलेच असते आणि हा बँकांच्या व्यवहारातला फरकही लक्षात आला नसता.

चतुरंग

मोगाळ आशिल्लो. पुणून नाशिल्लो तरी किते म्हणटलो - "ना" म्हूण नी? तुवें केले ते बरेच केले.

तुज्या चल्याक हो आगळो अणभव मेळ्ळो - ना जाल्यार "केन्ना-केन्ना 'ना' आयकूंक मेळटा, तो बरे भाशेत आयकपाचो" हो लिसांव मेळत - तो पुणून फायदोच!

ट्रेनींग प्रोग्राम मध्ये एक गोष्ट नेहेमी सांगतो ती अशी.

दोन वर्षापूर्वी माटुंग्याला एका लग्नासाठी गेलो होतो. जेवताना समोर एक सुंदर बाई बसल्या होत्या. आधी लक्षात आलं नाही पण पोट भरत आल्यावर आठवलं की ही तर सरू कोठारी.इंटरला आम्ही एका वर्गात होतो. नंतर मुद्दाम भेटलो आणि विचारलं
सरू ओळखलं का.?(आता पटकन हो म्हणेल ती बाई कुठली)
थोड्या वेळानी म्हणाली हो , हो आता आठवतंय.आपण इंटरला सोबत.....
मग मला म्हणाली आता वीसएक वर्षानी तू कसं ओळखलं मला.
मी म्हंटलं की तू कॉलेजला होतीस तेव्हढीच आणि तशीच सुंदर दिसत्येस अजूनही .आता तुझ्यासारख्या सुंदर मुलीला कोण ओळखणार नाही ?
त्यावर ती एव्हढंच म्हणाली
हे कॉलेजमध्ये असताना सांगायला काय झालं होतं रे.?
असो. संधी गमावली ती अशी.

माझ्या मित्राला मु॑बई- ब॑गलोर विमानप्रवासात असाच अनुभव आला. पुढच्या सीटवर फिल्डमार्शल सॅम माणेकशॉ बसले होते. मित्राला सहीचा मोह आवरेना, पण काय सा॑गा, म्हातारबुवा एकदम उखडले तर काय घ्या म्हणून बराच वेळ चुळबुळ करीत बसला. शेवटी धीर करून त्याने हवाईसु॑दरीला विचारले. ती म्हणाली त्या॑ना विचारून पाहते.
'एक्स्यूज मी सर, दॅट बॉय वॉन्ट्स टू टेक युवर ऑटोग्राफ' तिच्या पहिल्याच शब्दावर सॅमबहाद्दूरा॑नी त्या देखण्या कमनीय हवाईसु॑दरीच्या कमरेला विळखा टाकला व तिला थोडे जवळ ओढून वगैरे 'येस माय डियर, हाऊ कॅन आय हेल्प यू' असा सवाल टाकला. ती तर एकदम गडबडूनच गेली :)
अर्थातच मित्राला सही मिळाली!

मुंबईत खास फ्लेमिंगो बघायला म्हणून गेलो होतो. शिवडी भाग सगळा मोठ्या मोठ्या कार्यशाळा / उद्योग असलेला आहे त्यामुळे विचारत विचारत जावे लागले. पण खाडीवर पोहोचल्यावर लांबून फ्लेमिंगो बघता येऊ लागले. थोडं पुढे गेलो तर एक संशोधकांचा जत्था दुर्बिणी आणि इतर अवजारे घेऊन उभा दिसला. त्यांना विनंती केल्यावर त्यांनी दुर्बिणीतून पाहू दिले, स्वत:कडचे फ्लेमिंगोचे फोटो दिले, फ्लेमिंगोची शास्त्रीय माहिती दिली. तिथे गेल्याचे चीज झाले.

गाद्यांमध्ये रुपयांची बंडले शांतपणे भरून आनंदाने त्यावर झोपणारा,
मेथांबा

मिरज जंक्शनवर बर्‍याच वेळी एखादी ट्रेन आली व जिचा शेवट मिरज जंक्शनच आहे अशा ट्रेनचे इंजिन बराच वेळ चालु राहत असे व शेवटी बर्‍याच वेळाने ती यार्डात निघुन जात असे...मी विचार करायचो च्यामारी किती वेळ हे इंजिन चालु राहते व त्यामुळे विनाकारण डिझेल वापरले जाते व त्याचा अपव्यय होतो..शेवटी एकदा ट्रेनच्या ड्रायव्हरला विचारले मला इंजिन आतुन कसे असते ते बघायचे आहे वर येउ का?ड्रायव्हर म्हणला ये ना..मी त्या धडधडणार्‍या ईंजिन केबीन मधे गेलो..ब्रेक कसे असताता..काही सिग्नलींगची माहिती..इं गोष्टी कळाल्या शेवटी मी त्या ड्रायव्हरला विचारले की इतका वेळ हे इंजिन विनाकारण चालु असते ते बंद करुन परत चालु का नाही करत!!! तेव्हढच डिझेल वाचेल,,,तो ड्रायव्हर हसला व मला म्हणाला तसे केले तर इंजिन चालु करण्यात ४५ ते ५५ लिटर एका झटक्यात उडतं..म्हणजे ते इंजिन नुस्त चालु करायलाच तेव्हढ डिझेल एका वेळी लागत त्या पेक्षा ते नुसत चालु ठेव्हण परवडत!!!
विप्र काका एक गोष्ट पक्की मनात ठेवतो जास्तीत जास्त काय समोरचा ना म्हणेल पण विचारुन पाहायला काय हरकत आहे ???

मदनबाण.....

"Its God's Responsibility To Forgive The Terrorist Organizations
It's Our Responsibility To Arrange The Meeting Between Them & God."

- Indian Armed Forces -

प्रभूसर,
छान लेख. प्रतिसाद सुद्धा छान आहेत.
-- लिखाळ.
माझ्या अनुदिनीला येथे भेट द्या.

नो
एन ओ--
नेक्स्ट वन

एन ओ--
नेक्स्ट ऑपारच्युनिटी..

तेव्हा नो मिळाला तर घाबरु नका. प्रयत्न करा. पुढ्च्या वेळी नक्की जमेल.

टाळ्या...
मनातलं बोललात...

नकाराच्या भीतीनेच अनेक कॉलेजसुंदरींच्या जीवनातील माझे आडनाव लावण्याची अमूल्य संधी हुकली आहे. असो!!

असतं एकेकीचं नशीब!!

विग्रंजीत म्हनत्यातना पॉजिटीव एटिट्युड तेच ते. नकाराचा विचार आला कि, लढाई हरलीच.

... स्टाईल आवडली. नो हार्म इन ट्राईंग चा मंत्र आम्ही नेहमीच जपतो... आपले जमायला हरकत नाही.

:)

नकार मिल्ल्यावर तो मान्य करने हि पन नीगेटीव गोस्ट हाय
नकाराला होकारामदे कन्वर्ट करने ह्येच त खरा स्कील हाय

मार्केटींग मॅनेजर
मिथुन काशिनाथ भोईर
(जल्ला सगला काय नावानच हाय)