मिपा संपादकीय - "प्रसारमाध्यमांचे डोके ठिकाणावर आहे काय?"

लेख आवडला. मला तरी वाटते की, या प्रसारमाध्यमांवर एकदा तरी जबरदस्त कारवाई व्हायला हवी. त्याशिवाय यांचे डोके ठिकाणावर येणार नाही.
प्रसारमाध्यमांची गरज आहेच पण त्यांनीही जबाबदारीने वागायला हवे.

कर्मण्ये वाधिकारस्ते | मां फलकेशू कदाचनं
: कार्यकर्त्यांनी कर्म करीत रहावे,आपल्या नावाचे फलक लागतील अशी अपेक्षा करु नये.
-इनोबा म्हणे -मराठमोळे वॉलपेपर

तुमच्या विचारांशी सहमत आहे.
लवकरात लवकर काहितरी ठोस कार्यवाई करण्याची गरज आहे. काहि चॅनल्स तर अतिशय कहर आहेत !
वागळे नावाचा जो एक प्राणि मराठि लोकमत चॅनल चालवतो त्याला कोणी तरी आवरायला हवं.

डॉन्या,
मस्त लिहिले आहेस.
लेखाचे नाव ही छान ठेवले आहेस.:)
सध्या अनेक प्रश्ना पैकी हा प्रश्न ही उग्र रूप धारण करत आहे.:(
वेळीच आवर घातला पाहिजे.

"प्रसारमाध्यमांचे डोके ठिकाणावर आहे काय?"

हा प्रश्न विचारतानाही, तू तुझं डोकं शांत ठेवलं आहेस आणि अतिशय संयमित भाषा वापरून लेख लिहिला आहेस. त्याबद्दल अभिनंदन.
या प्रसारमाध्यमांची लायकी कशी आणि काय असते याचं "फिर भी दिल है हिंदुस्थानी" या चित्रपटात अतिशय मस्त चित्रण केलं आहे. कोणत्या गोष्टीचा बाऊ किती करायचा आणि कशाला जास्ती महत्व द्यायचं याच ताळतंत्र कसं सोडलं जातं हे या चित्रपटात दाखवलं आहे.
"डी एस पी च्या कुत्र्याला विंचू चावला.." अशा प्रकारच्या बातम्या संध्यानंद सारख्या पेपरमधून वाचताना .. हा पेपर केवळ भेळ खाण्याच्याच लायकीचा आहे ही भावना होते. त्याचप्रमाणे "अभिताभ को सर्दी लगी" अशी बातमी न्युज चॅनेल वर पाहिली कि, हे चॅनेल केवळ कॉमेडीशो साठीच आहे असे वाटते.
सरकारने, या न्युज चॅनेलसाठी काही पॅरामिटर्स ठरवून ठेवलेले असावेत किंवा नसतील तर ते ठेवावेत. अति तिथं माती म्हणतात तसे.. त्या वाहीन्यांच्याही लक्षात येणार नाही की, कधी आपला गाशा गुंडाळला गेला.
असो.. लेख उत्तम.
- (सर्वव्यापी)प्राजु
http://praaju.blogspot.com/

माझ्या मते प्रसारमाध्यमे म्हणजे आपल्याकडे असलेल एक ब्रम्हास्त्रच आहे...त्याचा योग्य वापर झाल्यास योग्य परिणाम साधता येऊ शकतो...पण हे अस्त्र दुधारी आहे त्यामुळे त्याचा योग्य वापर महत्वाचा नाहीतर ते स्वतःवरच उलटुन येऊ शकते!!
डॉनराव मस्त लिहले आहेस...

मदनबाण.....

"Its God's Responsibility To Forgive The Terrorist Organizations
It's Our Responsibility To Arrange The Meeting Between Them & God."

- Indian Armed Forces -

बाणाशी सहमत....

प्रसारमाध्यमे ही खरच दुधारी अस्त्र आहेत...
काही आचारसंहीता असायलाच हवी...

बैलोबा चायनीजकर !!!
माणसात आणी गाढवात फरक काय ?
माणुस गाढव पणा करतो,गाढव कधीच माणुस पणा करत नाही..

संपादकीय आवडले. प्रसार माध्यमांसाठी काही आचार संहिता लागू होइल आणि कोणत्याही पळवाटा न शोधता तिचे पालन होईल, तो सुदिन!

छोट्या !
संपादकीय चांगले लिहिले. आता सरकारने प्रसारमाध्यमांवर नियंत्रण आणले आहे, त्याचेही काही मुद्दे इथे आले असते तर
संपादकीय अजून बहरले असते असे वाटते.

अर्थात प्रसारमाध्यमांबद्दल जे विचार मांडले आहे ते उत्तमच !!!

प्रा.डॉ.दिलीप बिरुटे

सध्यातरी प्रसारमाध्यमे व आपण म्हणजे तुझ माझं जमेना, तुझ्यावाचुन करमेना झालं आहे.

होईल हळू हळू सुधारणा. पाश्चात्य देशातील प्रसारमाध्यमे देखील काही सर्वगुणसपंन्न नाहीत. एकतर आपल्या आदर्श, नैतिकतेच्या व्याख्या अजुन सेट होत आहेत. चालायचेच. कुठलीही गोष्ट पारखुन घेणे इतकेच. एकच माध्यम असण्यापेक्षा अनेक बरी. प्रत्येक प्रसारमाध्यमांचा अजेंडा काय आहे हे तपासुन पाहीले पाहीजे.

आणी अर्थातच रिमोटकंट्रोलचा वापर करण्यास कचरु नये :-)

जबरदस्त !!!
अग्रलेख खरचं मस्त झालाय अगदी प्रसारमाध्य्मामध्ये छापुन येण्यासारखा.
अभिनंदन
एक प्रश्नः प्रसारमाध्यम याचा अर्थ फक्त बातम्या देणारे असा होतो का?

अवांतरः प्रसार माध्य्मांप्रमाणे वर्षोनवर्षे चालणार्‍या सासु-सुनांच्या मालिकांवर सुध्दा बंदी आणावि क? ;)

अतिशय संयमी संपादकीय.

आजकालच्या वृत्तवाहिन्या अन् त्यांचे वार्ताहर पाहीले की यांना पत्रकारीता येते का हा प्रश्न पडतो. प्रसारमाध्यमे वा वृत्तवाहिन्या यांचा समाजावर वचक असायला हवा परंतु आज वृत्तवाहिन्यांचे रुपडे पाहील्यावर यांना वृत्तवाहिन्या म्हणावे की करमनुकीचे कार्यक्रम देनार्‍या वाहीन्या हा प्रश्न पडतो. सकारत्मक पत्रकारीतेपेक्षा अगदीच तारतम्य न बाळगता कुठल्याही भिकार बातमीला 'ब्रेकींग न्युज' म्हनुन देताना किंवा भसाड्या आवाजात विचीत्र अंगविक्षेप करत काहीतरी बरळ्ताना हे लोक बातमीचा मुळ हेतुच दुर करतात. नंतर उरतो तो केवळ पांचट्पना. तोच आजकाल चालु आहे.

अशा या वाहीण्यांवर बंधने यायलाच हवी. नाहीतर लोकांना प्रबोधना ऐवजी तमाशा पहावा लागेल.

सुक्या (बोंबील)
मु. पो. डोंबलेवाडी ( आमच्या गावात पोस्ट हापीस नाय. लिवायचं म्हुन लिवलं.)

उत्तम लेख. आवडला, असेच लिहित रहा.

अर्थात जोपर्यंत मिडीयाला बाहेरुन मदत आहे... तोपर्यंत सुधारणा होणे जरा अवघडच आहे.

-- अवलिया

अवलियाची अनुदिनी

तज्ञ म्हणुन महेश भट्ट ला बोलवतात कुठल्याही विषयावर. आणि बोलताना हे बेण सारखे काहीना काही तर खाजवत असते. न बरे होणारे गजकरण असावे.
छान लेख

छान लेख,
२४ x ७ न्युज वाहिन्याचि खरच गरज आहे का?दिवसातुन फक्त दोन तास न्युज वहिन्याना दिले तरि चालतिल.४/५ वर्षापुर्वि न्युज वहिन्या नव्ह्त्या तरि आपण आन्न्दने जगत होओच ना?मला असे वाटते कि ह्या वहिन्यावर आता थोडे दिवस पुर्ण बन्दि घातलि पाहिजे.

छान लिखाण
योग्य मुद्दे आणि योग्य शब्द.
आणि हो पण सगळेच असे नाहीत.
काही सन्माननीय कार्य्क्रम अपवाद आहेत.
ते कार्यक्रम या लढाइत बंद पडणार नाहीत याची काळजी घ्यावी.
आणि मुळात म्हणजे बदल स्वतःत करायला हवा.
आपण बघतो म्हणून वाहिन्या चालतात ना
मग आपण का बघायचे
एक कलर्स आले जरा वेगळे केले ६ महिन्यात आले ना टोपवर
आणि हळुहळू क्रेझ कमी होतीय क मालिकांची
मग आपण बदलु ना स्वतःला
आपण काही म्हणले तरी इंडीया टीव्ही बघणारी माणसे आहेत म्हणुन ती चालते ना
आणि हो अतातायीपणे पत्रकारिता केली तरी बरखा दत्त ला आपण चांगले म्हणतोच ना
माझे म्हणणे आहे आप्ण स्वतःबदलु या आणि हो आपण बदललो की पत्रकारिता नक्की बदलेल
कार्‍अन तो एक धंदा आहे आणि धंद्यात्र फक्त नफा बघतात
त्यांचा नफा आपल्या हातात आहे मग आपण का करु द्यायचा त्याना
जरा विचार करा
आणि हो अशी खरमरीत टिका करणारा हा ब्लॉग
http://www.batamidar.blogspot.com
आणि मीडीयाची पाठराकण करणारा हा लेख
http://www.loksatta.com/lokprabha/20081219/cover.htm

डॉन... लेख आवडला.
२६/११ च्यावेळी प्रसारमाध्यमांनी जे काही मांडलं होतं त्याला उच्छादशिवाय दुसरा शब्द नाही.

अगदी योग्य शब्दात मांडले आहेस तुझे विचार. अतिशय आवडले.

पुण्याचे पेशवे
Since 1984

डॉन साहेब,

अतिशय घणाघाती पण संयमीत संपादकीय. आम्हा "मुकी बिचारी कुणी हाका" जनतेच्या भावनांना वाचा फोडल्याबद्दल आभार!

आपण नेहमीच म्हणतो की " जे जे उत्तम, उदात्त ते ते घ्यावे " असे असताना ही प्रसारमाध्यमे मग तेवढ्याच गोष्टी धाब्यावर का बसवतात ?
आपण ही उक्ती येथेच केवळ विसरतो असे नाही. कपडे, खाण्या-पिण्याच्या सवयी, दैनंदिन वागणूक, स्वच्छता, अशा अनेकानेक बाबीत आपण पाश्चात्यांच्या चांगल्या गोष्टी न शिकता वाईट सवयींचे केवळ अंधानुकरण करत आहोत. आता हेच पहा ना... पाश्चात्य देशांत जंक फूड विरोधात सरकार कडून केवढे जनजागरण केले जाते, शाळांच्या अवारात जंक फूड विकायला बंदी असते, पिझ्झासारख्या चीजवाल्या खाद्यपदार्थांपासून दूर रहायचे उपदेश डॉक्टर लोकांसोबत सरकारी यंत्रणा सुद्धा करत असतात. मुलांना लवकर झोपून लवकर उठण्याच्या सवयी तर हमखास लावल्या जातात. आपल्याकडे मात्र या सगळ्या गोष्टीत वेगळे चित्र दिसत आहे. फॅशनच्या नावाखाली नको त्या सवयी आपण पाश्चात्यांकडून उचलत आहोत. याच समाजाचा भाग असणारे अनिर्बंध प्रसारमाध्यमे सुद्धा तेच करत आहेत असे वाटते. अशा उच्छादाला पायबंद घालायलाच हवा.

आपला,
(सहमत) भास्कर
आम्ही येथे वसतो.

त्यामुळे प्रसारमाध्यमांमध्ये झालेला फरक दररोज जाणवत नाही.

माध्यमांकडून वृत्त मिळवून मत बनवणे, हे विचारी सुशिक्षित माणसाला कठिण आहे. पु. ल. देशपांडे यांच्या "अंतू बरवा" मध्ये "हे जे काय अमेरिकेचे आणि रशियेचे चालले आहे..." रत्नांग्रीच्या पेपरातील अग्रलेखाची खिल्ली उडवली आहे. आजकालच्या टिनपाट तज्ञांचे बहुधा असेच आहे.

टिळकांचे, अत्र्यांचे अग्रलेख उत्तम होते, म्हणून इतिहासाने त्यांची खातर घेतली. म्हणून तेच आपल्याला लक्षात आहेत. आमच्या जुन्या वाड्याच्या माळ्यावर मला "जगद्धितेच्छू" वर्तमानपत्राची एक प्रत (१८८०-१८९० काळातली तारीख होती) मिळाली होती. त्यात (त्या दिवशी तरी) सनसनाटी बातम्यांशिवाय काहीच नव्हते. १०० वर्षांनी आजचे बहुतेक वार्ताहार "जगद्धितेच्छू" सारखे विसरले जातील, पण काही चांगले वार्ताहार, अग्रलेखक "केसरी"सारखे लक्षात राहातील.

बहुधा पूर्वीच्या काळातही लोकांना पाखडून पाखडून धान्य वेचावे लागत असे. आजही आपण तसेच वेचावे, हे तत्त्व छोटा डॉन यांचा उत्तम अग्रलेख वाचून पुन्हा पटते. छोटा डॉन यांचे अग्रलेखाबद्दल अभिनंदन.

अग्रलेख चांगला आहे.

मात्र, प्रसारमाध्यमांना बातम्या प्रसारीत करताना थोडा संयम बाळगुन, समंजसपणा दाखवुन, योग्य तेच आणि तितकेच दाखवावे, स्वतःच्या पदरचे काही त्यात घुसडण्याची घोडचुक करु नये, ही अपेक्षा प्रत्यक्षात उतरण्याची शक्यता धूसरच!

मी बातम्यांसाठी टीही पहात नाही. छापील वृत्तपत्रेदेखिल सहसा नाही. त्यापेक्षा इंटरनेटवर विरुद्ध मते असलेली अनेक वर्तमानपत्रे वाचणे अधिक सोयिस्कर पडते. कारण असे म्हणतात की, कोणत्याही गोष्टीला तीन बाजू असतात - एक तुमची बाजू, एक माझी बाजू आणि एक खरी बाजू.

म्हणूनच, विरुद्ध मते असलेली वृत्तपत्रे वाचलीत, तर सत्य त्यादोघांमध्ये कोठेतरी असते याची जाणीव होऊ लागते.

Doing what you like is freedom. Liking what you do is happiness.

अग्रलेख आवडला होताच. आज पुन्हा वाचला अधिक निवांतपणे.
प्रसारमाध्यमे ही दिवसेंदिवस अधिकाधिक उथळ होत चालली आहेत ह्यात शंका नाही. लोकशाहीचा मनसोक्त गैरवापर कसा करावा ह्याची अहमहमिका चालू असावी अशा थराला हे चाळे पोचलेले दिसतात.
सूज्ञ लोकांनी जनमताचा रेटा वाढवून प्रसारमाध्यमांवर निर्बंध आणले पाहीजेत
http://mib.nic.in/ हा भारत सरकारच्या माहिती आणि प्रसारण मंत्रालयाचा दुवा.
इथे संपर्क करुन आपले विचार त्यांच्यापर्यंत पोचवता येतील. सुरुवात करायलाच हवी.

चतुरंग

लेख छान आहे. पण शेवटी फक्त लेख लिहूनच नी चर्चा करूनच आपण नी आपल्यासारखे(ह्यात मीही आलेच) गप्प बसतो.
एक म्हणजे प्रसारमाध्यमे आणि प्रसार वाहीनी ह्याना कायदेशीर नियम सरकारने लागू केले पाहीजेत.
पेपर असो वा टीवी टाळक्यात सणक जाते ११/२६ नंतर विचार केला की ज्या पद्धतीने त्यांनी मुर्खपणा केला. टीवीची सोयच नाही. वेळकाळ नसताना नको ते कार्यक्रम, लहानांच्या प्रोग्रॅममध्ये ऑब्जेकशनल विषय नी प्रकार. आणि सतत वहाण्यार्‍या टाकावू मालीका. अरे काय दर्जा आहे ह्या गोष्टींचा? काय ज्ञान वा संदेश देता/पाजळता तुम्ही?
मग आमच्यासारखे काय करू शकतो, योग्य त्या व्याक्तीला पत्रे लिहून सामूहीक निषेध करून तो कार्यक्रम बंदच पाडायचे प्रयत्न ठीक राहील असे मला वाटते.