भारतात वृद्धाश्रम वाढत आहेत.

मिपावर माबोसारख्या धाग्यांचे प्रमाण वाढत आहे.

वानप्रस्थाश्रम स्विकारायची इछ्चा नसलेल्यांची हीच गत होणार.. म्हातरपणी स्वतःच्या अथवा मुलाच्या घरात रहावे असे नक्किच आपली प्राचिन संस्कृती बोलत नाही.

अहो मोठमोठे राजे लोक वयं झाली की सर्वत्याग करुन वानप्रस्थी होत असत...

धागा वाचुन डोळ्यात पाणी आले !

ही विनंती. नुसत्या सन्ख्येवर जायचे तर अनाथाश्रम पण वाढत आहेत ना ?

नात्यांचे बंध तकलादू होत आहेत ओ. बाकी कै नै.
पोरांना वेळेत वेळ दिला नसल्यानं वेळेला पोरं वेळ देत नाहीत.
- गुत्ताडलेला

सर्वच जण जड होतात म्हणून स्वतःच्या आईवडीलांना व्रुद्धाश्रमात धाडत नाहीत असा अनुभव आहे. बर्‍याच वेळेला आईवडील व्रुधापकाळामुळे ईतके जराजर झालेले असतात की त्यांना अंथुरणातुन उठताही येत नाही. नवरा बायको कामाला जाणार असतील तर अशा म्हातार्‍यांचे खूप हाल होतात. दीवसभरात पाणी हवे असेल ते देणारेही कुणी नसते तसेच वेळच्यावेळी औषधे देणेही शक्य होत नाही. सर्व सोपस्कार जागेवरच होत असल्यामुळे कपडे बदलणे, आंघोळ घालणे. अशावेळी म्हातार्‍या लोकांना अवघडल्यासारखे होते. घरात दीवसभर माणूस ठेवणे हा एक उपाय असतो पण आजकाल म्हातार्‍यांचा छळ करणारे व्हिडीओ बघीतले की तेही घातक वाटते.
उलट व्रुध्दाश्रमात पाठवणे आर्थिकद्रुष्ट्या जास्त जड जाते. एका व्रुद्धाचा महीन्याचा व्रुध्दाश्रमातला खर्च २० हजाराच्या पुढे जातो.
यावर उपाय म्हणून आता काही लोक व्रुद्धांची काळजी घेण्याची सेवा पुरवतात. माझ्या समोरील इमारतीमधे एकाने दोन फ्लॅट घेउन त्यात सर्व खोल्यांमधे पलंगांची व्यवस्था केली आहे. (हॉस्पीटल सारखी) जवळ जवळ १५ व्रुध्द तीथे सदैव पलंगावर झोपलेल्या अवस्थेत असतात. त्यांची देखभाल करण्यासाठी एक मावशी आहे. जी त्यांना जेवण देते. औषधे देते. त्यांची अंघोळ आणि बाकीचं करते. त्यांचे कपडे बदलते. प्रत्येक खोलीत टीव्ही आहे. ती जेवढी त्यांची काळजी घेते तेवढी त्यांची मुलं घेउ शकतील की नाही शंका आहे.

म्हणणे एवढेच की सर्वच जण आई बाबा नकोत म्हणून व्रुध्दाश्रमाचा पर्याय निवडत नाहीत. काही जणांना आपल्या आईबाबांची चांगली देखभाल व्हावी अशी ईच्छा असते म्हणून मग ते अशा सेवांचा विचार करतात. हॉस्पिटलपेक्षा स्वस्त आणि घराच्या जवळ.

मिपाचे ॠन्मेष......................

ओक्के !

बाकी आपण काही विदा जमवला आहे का?
.
.
.
.
.
.
.

(स्वगत: कै कै धाग्यांसाठीपण एखादा वृद्धाश्रम असायला हवा !)

शंभरी तर कुठेच नाय गेली. जेपी, आर्डर द्या...

http://epaper.pudhari.com/details.aspx?ID=570441&boxid=235848437&pgno=10...

सर्वप्रथम माणसाने भावनाशील असू नये. म्हातारपणी आपली अडगळ होऊ नये म्हणून स्वतःहून वेगळे व्हावे व रहावे. पुढे, तब्येती ढासळल्या तर जरुर वृद्धाश्रमात जाऊन रहावे. तरुण पिढीचे जीवन इतके धकाधकीचे झाले आहे की त्यांचा प्रॉब्लेम होऊन राहू नये.

- एक वृद्ध, तिमा

धागा वाचून बरे वाटले. मलाही भविष्यात एका वृद्धाश्रमाची गरज लागणार आहे. तिथे राहण्यात काय हो एवढे वाटून घ्यायचे? संसार करून कंटाळा येत नाही का? निवांत तिकडे जाऊन रहावे, वेळेवर व्यायाम, जेवण, वैद्यकीय तपासण्या, समवयस्कांशी गप्पा, दूरदर्शन संचासमोर बसून सासूसुना मालिका बघणे (तरण्या वयात ती संधी नाही ना मिळाली!), जमल्यास जरा कथा कीर्तन ऐकणे. उद्याला ब्रेकफास्टायला काय, जेवायला कोणती भाजी, रात्रीच्या जेवणात पिठले करू की कढी? लाँड्री करायचीये, कपड्यांच्या घड्या, घराची स्वच्छता हे विचार कधीतरी थांबतील या कल्पनेने बरे वाटतेय. आधीच्या माहितीनुसार वृद्धाश्रमात बरीच वेटींग लिस्ट असते असे ऐकले होते. आता आश्रमांची संख्या वाढतिये म्हणजे मलाही संधी मिळेल असे वाटतेय. तशा माझ्या चुलत आजेसासूबाई वृद्धाश्रमात राहतायत. अगदी स्वत: ठरवून राहतायत व आम्ही नातेवाईक येताजाता सारखे भेटत असतो. शेवटी त्या कंटाळतात व आम्हाला "घरी जा" म्हणतात. त्यांना त्यांचे वेळापत्रक सोडायचे नसते. हसतमुख आहेत. नुकतीच भेटले तर नव्वदितल्या आजी इतक्या तरतरीत दिसल्या की मीच काळवंडलेली दिसत होते त्यांच्यासमोर! तुम्ही झकास बातमी दिलीत, धन्यवाद!
भारतात त्या परांजपे की कोणत्यातरी बांधकाम व्यावसायिकांनी अथश्री नावाची योजनाही आणलिये म्हणे! त्यात वयस्कांसाठी सगळ्या सोयी असतात असे ऐकले आहे. चांगली कल्पना आहे.

मी विचारच करत होते की आता मी म्हातारी झाल्यावर कुठे जाऊ म्हणून. कारण आमच्या घरात तरी ९० च्या पुढे वय असलेले शिनियर लोक स्वतःच्या मुलांच्या अयुष्यातलेच नव्हे तर नातवंडांच्या आयुष्यातले निर्णयही आपणच घ्यायला बघत आहेत. आणि ते हताशपणे बघण्याखेरीज माझ्या हातात काही नाही. अर्थात ती नातवंडे त्यांना कट मारून आपल्याला हवे ते करतात ही गोष्ट वेगळी.

चाळीस-पन्नास वयाच्या माझ्या मैत्रिणींशी बोलते तेव्हा कमी अधिक प्रमाणात हीच परिस्थिती सगळ्यांच्या घरी असल्याचे कानावर येते. त्यांची मुले १५ ते २५ वर्षांची झाली तरी आपल्याला मिळालेले पैसे घरातल्या मोठ्या माणसांच्या हातात ठेवावे लागतात आणि खर्चाचा हिशेबही द्यावा लागतो हे अजूनही खूपजणांकडून ऐकते.

त्यामुळे आम्ही म्हातारे झाल्यावर असा काही त्रास नसलेल्या ठिकाणी रहायला मिळाले तर मला प्रचंड आनंद होईल!

मी काय म्हणतो, आपण मिपाकरांचाच एक वृद्धाश्रम काढायचा का? तिथे डुआयडींना प्रवेश नसेल. प्रत्येक वृद्ध मिपाकर हातात एक टॅब घेऊन मिपामिपा खेळत बसेल. तिथे सरळसरळ एकमेकांशी बोलायला बंदी असेल. जे काही बोलायचेय ते व्यनि/खवमधून. झालेच तर जो कॉमन हॉल असेल त्याला खरडफळा असे नाव देऊ.

अगदीच कुणाला बोलायची हुक्की आली तर बसने बाहेर कुठेतरी नेऊन कट्टाबिट्टा करू.

काय म्हणता? फक्त मिपा जरी मिपाकरांना फुकट असले (मालकांच्या कृपेने) तरी मिपाश्रम मात्र टीटीएमएम. काय?

हापशेंच्युरी निमीत्त श्री.लाटकर यांचा सत्कार मिपाआश्रमात 50 % डिस्कांऊट देऊन करण्यात येत आहे.

शुभेच्छुक- जेपी आणी तमाम तरणेताठे कार्यकर्ते

भारतातल्या एका मोठ्या समस्येला वाचा फोडल्याबद्दल तुमचे किती आभार मानावे तितके कमीच!!

अनाहिता वृध्दाश्रमाची आयड्या लै भारी आहे.कट्ट्यासाठी बस असली की बास.वाती वळायला कापूस ,सुनांच्या चहाडया.मज्जानु लाइफ! मी फुकट दात पाडून हातात देणे हा रोल घ्यायला तयार आहे.

दिव्या रोल ठरव मग.

मी जांभूळपाड्याला( पाली जवळ) एक वृद्धाश्रम पाहिला. जेथे सर्व टूणटुणीत सुखवस्तू वरिष्ठ नागरिक राहताना दिसले प्रत्येक जोडप्यासाठी दोन खोल्या (एक बेडरूम आणि एक बाहेरची खोली) होत्या (४०० चौ फूट).बाहेरच्या खोलीत एक सोफा दोन खुर्च्या एक टी व्ही. आतल्या खोलीत दोन पलंग एक ड्रेसिंग टेबल त्याला जोडून बाथरूम ज्यात सौरबंबाच्या पाण्याची जोड इ. ते म्हणजे एक स्वयम्पाकघर नसलेले घर होते. सकाळी सहा वाजता चहा येतो. तो घेऊन प्रातर्विधी आटोपून सर्व जण नदीकाठी फिरायला जातात. आठ ते साडे नउ पर्यंत न्याहारी दुपारी साडेबारा ते दोन जेवण आणि सायंकाळी साडे सात ते नौ जेवण हे सर्व मोठ्या डायनिंग हॉल मध्ये. मधल्या काळात वरिष्ठ लोक आपापसात गप्पा मारताना पत्ते कॅरम वगैरे खेळताना दिसले. कोणीही तेथे गलितगात्र नव्हता किंवा अगतिक नव्हता. सर्व जण खाऊन पिउन सुखी अशा कुटुंबातील होते. तेथील खर्च माणशी १० हजार होता आणि जोड्प्याला १७ हजार होता.(२०११ -१२ मध्ये). पण त्यात जेवण खाण पासून सर्व गोष्टींची काळजी घेतलेली होती. सकाळी उठून दुध वाला पेपर वाला पासून मोलकरीण कपडे धुणे इ गोष्टींची कोणतीही कटकट त्यात नव्हती. प्रदूषण विरहित हवा पाणी, ताज्या भाज्या कोणताही ताण तणाव नाही.घराची डागडुजी करा. प्लंबर इलेक्त्रिशियन ची दाढी धरा काहीच नाही. एकदा पैसे भरले कि मोकळे. (तेथे जाण्यासाठी मोठी प्रतीक्षा यादी आहे असे ऐकतो.)
कुटुंबाच्या कटकटी नाही कि गृह कलह नाही.एकमेकांच्या फार जवळ राहण्यामुळे पायात पाय अडकण्याची शक्यता असते तीही नाही. परत मुंबईहून फार लांबही नाही.
ते पाहून मला ती कल्पना फारच आवडली. माझ्या सारख्या माणसाला तर जवळ एखादा धर्मार्थ दवाखानाही चालवता येईल. परंतु बायकोला हि कल्पना फारशी आवडलेली नाही. ( पन्नाशी नंतर कदाचित आवडेल अशी आशा).
असा वृद्धाश्रम मला फारच भावला. अगदीच गलितगात्र होईपर्यंत अशा ठिकाणी राहायचे असे मी मनाशी ठरवलेले आहे पुढचे पुढे पाहू.
मुलांनी हाकलल्यावर वृद्धाश्रमात जाण्यापेक्षा अगोदरच जाऊन सेकंड इनिंग चालू करण्याची कल्पना मला भावते.
जाता जाता --विदारक सत्य
अनाथाश्रमात गरिबांची मुलं असतात आणि
वृद्धाश्रमात श्रीमंतांचे आईबाप असतात.

डॉ. खरे यांच्याशी सहमत.
मी पाहिलेल्या आश्रमात एकच मोठी खोली दोन जणांमध्ये दिली गेली होती. बाथरुम जोडलेले होते. माझ्या आजेसाबा मात्र दोन जणांचे पैसे भरून एकट्याच रहात होत्या. त्यासाठी त्यांनी दिलेली कारणे मला पटली. आयुष्यभर त्यांनी बर्‍याच तडजोडी केल्या (हे सगळे माझे लग्न होण्याआधी झाले होते ;) ). आता या वयात कोणा दुसर्‍या सदस्येशी जमवून घेणे व आपले वेळापत्रक पाळणे त्यांना अवघड वाटले. हातात पैसे असताना ही तडजोड नको वाटत होती. शिवाय त्या त्यांच्या (दिवंगत) पतींच्या स्वभावामुळे का होईना वेळापत्रक, प्लेनिंग यांच्या पक्क्या आहेत. त्यात गडबड झालेली अजिबात चालत नाही. त्यांनी तोही उल्लेख केला. त्यांचा मुलगा, मुलगी यांचे सगळे आयटीवाले संसार, त्याप्रमाणे असलेली धावाधाव आहे. ती त्यांना मानवत नाही. मग आपले आपण राहिलेले बरे. शिवाय सगळे नातेवाईक विचारपूस करून आहेत याचेही सूख मनात असते. त्यांना सांगितले की मीही तिथेच येऊन राहणार आहे.

आज्जे चक्क तुळशी बागेतुन नीट चुझ करुन घेतलेली तुळशी माळ जपत... काळे वाटाणे वाफेवर सहज शिजत नसल्यास त्यावर काय करावे ? या शंकेवर सगळ्या भक्तांना { सुनांना } प्रवचन कम टिप्स देत आहे असे चित्रच डोळ्या समोर आले ! ;)
.
..
...
चल पळा आता... ;)

जाता जाता :- मध्यंतरी मात्र एक बातमी वाचुन माझ्या डोळ्यात पाणी आले होते...
जन्मदात्या आईला भर पावसात टाकून कृतघ्न मुलाचा पोबारा
भर पावसात वयोवृद्ध आईला गाडीतून फेकून देऊन 'तो' पळून गेला...

मदनबाण.....
आजची स्वाक्षरी :- Halke Gaadi Haako... { Folk Fusion by Neeraj Arya's Kabir Cafe - Official Video }

इथे पत्ते टाका हो वृद्धाश्रमाचे.
वाचनखू ण साठवून ठेवेन. ;-)

लाटकर साहेब, विषय फार मोठा आहे. कृपया राग मानू नका. असे एका धाग्यात काय बोलणार? मिपावर याआधी वृद्धाश्रमांचा विषय चर्चिला गेलाय अनेकदा. प्रत्येकाची परिस्थिती वेगळी असते. आजकाल सारखे सारखे ऐकू येते की दुसर्‍यांचा विचार करा, दुसर्‍यांचा विचार करा. पण खरंतर स्वत:चाच विचार करायला कोणाकडे वेळ नाहीये. माझ्याकडे सध्या आहे म्हणून मी फक्त माझाच विचार करतिये ही गोष्ट वेगळी. वृद्ध व त्यात आर्थिक परिस्थिती वाईट असलेल्यांचे खरंच हाल आहेत. अमान्य नाहीच. मनुष्यबळ हा मोठा प्रश्न ठरतोय. शिवाय दरपिढी जे बदल समाजात घडायचे ते थांबणार नाहीत. तसे ते थांबत असते तर आज तुमच्या/माझ्या घरातील महिला नऊवारी साडी नेसून वावरत असत्या. तर, बदल हे असेच आहेत. आपापले संसार पूर्वीच्या पद्धतिनं करून झाल्यावर आजकालचे शिनियर्स अबलंबित्व असेल असे रहायलाच तयार नाहीत. हा वर्गही मोठा आहे. ते जिथे राहतात ती गल्ली सोडूनही त्यांना कोणी ओळखत नाहीत पण त्यांना तेच बरे वाटते. ही परिस्थिती माझी आहे तरी मी त्या परिस्थितीचाच विचार करणार. जगातील प्रत्येक अनाथ, दीन दुबळ्याचा विचार कोणीही करू शकत नाही. त्याने आज हातात असलेला दिवसही वैट जातो हा स्वानुभव आहे. ते म्हातारे आहेत म्हणून त्यांनी दु:खात जगायचं व जे तरणे आहेत त्यांनी काहीही कन्स्ट्रक्टीव न करता नुसतं अरेरे म्हणायचं आणि उसासे सोडायचे. ना म्हातारे सुखी, ना तरणे!
तुम्हाला काळजी वाटतिये तर एक काम होऊ शकेल. वृद्धाश्रमात तेथील सिनियर सिटिझन्सच्या मनोरंजनासाठी काही उपक्रम राबवू शकता. त्याबद्दल काही म्हणायचे असेल तर चांगले आहे.

१०० झाले. सत्कार करा रे.

जेपी दादा जर्रा मदत करा बर्र... हा फाष्टेश्ट शेण्च्युरी धागा हाये का ? हे साण्गा बरे.

" .......
अन कालचा गोंधळ बरा होता."
काय म्हण आहे बरं ही ?

यावेळी मी बरीच मदत केलीये शेंचुरीसाठी. आमचाही सत्कार झाला पायचे. फ्लेक्ष लागले पायजेत. त्यावर समर्थक म्हणूनही चित्र व नाव लावावे.

धागा असाच दीर्घायु होवो. आता दोनशासाठी शुभेच्छा.

भूतकालातल्या आणि सद्याच्या जीवनात असलेल्या फरकाचा अंदाज जमेस न धरल्यानेच केवळ वृद्धाश्रमांबद्दल अनेक गैरसमज होत आहेत.

जुन्या काळासंबंधिची काही भ्रामक गृहीतके...

१. पूर्वी कसे सगळे पुत्र/पुत्री अगदी श्रावणबाळासारखी आईवडिलांची सेवा करत असत !
२. आईवडिलांची सेवा करण्यापुढे मुलांनी आपल्या भवितव्याचा बळी दिला पाहिजे !!
३. ... आणि मुख्य म्हणजे एवढे सर्व (आणि इतर काही) त्याग आईवडिलांसाठी करून वर आपल्या मुलांनी आपल्या शेजार्‍यांच्या मुलांच्यापेक्षा चार पावले पुढे राहून आईबापांचे आयुष्य कृतकृत्य केले पाहिजे ही अपेक्षा असतेच !!!

पूर्वीच्या आणि सद्याच्या वस्तूस्थितीतील फरक लक्षात घेतला तर असे दिसून येईल की...

१. जुन्या काळी जेव्हा आईबाप... बहुदा बापच... आपल्या जीवनाचा व्यवसाय मुलाच्या हाती सोपवत असत आणि मुलगाही बापाच्या गावात आणि घरात राहून पुढचे आयुष्य घालवत असे तेव्हा आईवडिलांनी मुलांवर अवलंबून असणे हे 'एका अर्थाने' ठीक होते.

२. आजच्या काळात बापाचा व्यवसाय-धंदा मुलगा चालवतोच असे नाही... बहुदा नाहीच. कारण पीढी-दरपीढी नवनवीन संधी निर्माण होत आहेत. या सर्व संधी मूळ गावी मिळतील असेच नाही... बहुदा नाहीच. मग असे असताना चांगल्या आईबापांनी आपल्या मुलामुलींना उत्तम शिक्षण देवून त्यामूले मिळणार्‍या जगभरच्या संधी काबीज करण्यासाठी पूर्ण मोकळीक द्यावी की त्यांच्यावरचा भार बनून त्यांचे पंख छाटावेत ?

३. जर नीट नियोजन केले तर सद्याच्या काळातल्या बहुसंख्य आईवडीलांची आर्थिक परिस्थिती इतकी वाईट नाही की त्यांनी आपल्या मुलांवर सरसकट अवलंबून रहायला लागावे. आणि विशेषतः, ज्या काही आईवडीलांना मुलांवर आर्थिकदृष्ट्या अवलंबून रहावे लागते त्यांनी जर मुलांवर बंधने न टाकता त्यांना त्यांच्या विकासाला मोकळीक दिली तर मुलांची आणि पर्यायाने आईवडिलांची आर्थिक परिस्थिती सुधारण्यासच मदत होईल नाही का ?

अजून महत्वाचे मुद्दे असे की...

१. भावनिक भरात अंध झाल्याने आपण आपल्या मुलांच्या विकासावर बंधने घालत आहोत हे बर्‍याच लोकांच्या ध्यानात येत नाही.

२. याच भावनिक अंधत्वामुळे "वृद्धाश्रम म्हणजे काहीतरी लाजिरवाणे आहे" हा गैरसमज आणि "आईवडिलांनी वृद्धाश्रमांत राहणे हे मानहानीकारक आहे" अश्या खुळ्या कल्पना उगम पावतात. या कल्पनाच भारतात उत्तम सोईसुविधांचे वृद्धाश्रम निर्माण होण्याला असलेले मोठे अडथळे आहेत.

त्यामुळे, एकीकडे आर्थिक सुस्थिती असलेल्या कित्येक घरांत वृद्धांची मानसिक व शारिरीक अनावस्था होत असते. तर दुसरीकडे आर्थिक दृष्ट्या सबळ असलेल्या वृद्धांनाही उत्तम व्यवस्था असलेले (किंवा इतर कोणतेही) वृद्धाश्रम उपलब्ध नाहीत. हा विरोधाभास केवळ मानसिक दंभामुळे निर्माण झालेला असून, तो दंभ झुगारून दिल्याशिवाय त्याचे निराकरण होणार नाही.

कि भारतात वृद्धाश्रम काढत आहेत. मोठ्या अपेक्षेने, अभिनंदन वगैरे करायला धागा उघडला. तर च्यामारी..केटली तो गरम है और चाय बिलकुलच नय.

आमचा ( नो वृद्ध ) आश्रम काढण्याचा बेत आहे (आदर्शः अनेक बापु, बुवा वगैरे). तिथले उद्योग बघता तिथे वृद्धावस्थेला थाराच नसतो. प्रश्नच इल्ले :)

या सर्व चर्चांमधून एकच गोष्ट कळली
म्हातारपणी पुरेशी बचत हवी. श्रीमंत म्हातर्‍यांना बरे दिवस आहेत.

वरच्या अनेक प्रतिसादात आल्याप्रमाणे हे खरं आहे की उत्तम वैद्यकीय सेवा, समवयस्क लोकांचा सहवास, जबाबदारीतून मुक्तता हे वृद्धाश्रमाचे प्लस पॉइण्ट्स आहेतच. बर्याच घरात बघितलं आहे की तीथे वृद्धांची आबाळ होते. कधी कधी मुलांना इच्छा असूनही आई वडिलांकडे पूर्णवेळ लक्ष देणे शक्य होत नाही. मग नोकरांच्या भरवशावर त्यांना ठेवण्यापेक्षा वृद्धाश्रमात ठेवणे कधी पण चांगले. पण त्यांच्या वृद्धाश्रमाचा खर्च मात्र मुलांनीच करावा. आई वडिलांच्या उतरवयात मुलांनी त्यांची आर्थिक जाबाबदारी घेणे कायद्याने अनिवार्य करावे.
सौंदाळा यांचा प्रतिसाद सुद्धा पटतो.
मला वाटतं सगळ्यांच्या बाबतीत हा मन आणि बुद्धी यामधला हा संघर्ष आहे. बुद्धी सांगते की वृद्धाश्रम ही काळाची गरज आहे. पण तरीही स्वत:च्या आईवडील, सासू सासरे यांच्याविषयी वृद्धाश्रमाचा विचार करवतही नाही. याचबरोबर हेही पक्कं माहिती आहे की बहुतेक करून सगळेच वेळ आल्यावर स्वत: मात्र वृद्धाश्रमात आनंदाने जातील.

द-बाहुबली >>> +११११११११११
अहो पण आता वनंच नाहीत तर वानप्रस्थाश्रम कसा स्वीकारणार ? खिक
बरं मग ? वृद्धांनी प्रत्येक छोट्या छोट्या गोष्टींत पोरांच्या संसारात नाक खुपण बंद करावं . आणि ह्याला आईवडिलांचे संस्कार पण कारणीभूत असतात .
आता लहान मुलं असलेल्या आईबापांनी त्यांच्या म्हातारपणी होणार आहे ह्याचा विचार करावा