वो शाम कुछ अजीब थी (मराठी दिनानिमित्तच्या कथास्पर्धेसाठी)

वो शाम कुछ अजीब थी
_______________________________________________
रविवार सकाळचे १० वाजत होते, भाची मनालीबरोबर दोन दिवस बे एरियात घालवून मिलिंद सॅन फ्रॅन्सिस्को एअरपोर्टच्या वाटेवर होता.

मनालीच्या सूचना संपत नव्हत्या. "मामा, ट्रान्झीट मध्ये ह्यूस्टनला दोन तास थांबशील तेंव्हा डबा खाऊन घे मी दिलेला. आणि तू खोकल्याची काळजी घे रे! तुला माहितीये तो आमच्या नाटकाच्या ग्रूपमधला शैलेश साने?" त्याला ऐकून माहिती होता, त्याने मान हलवली."त्याने असंच दुर्लक्ष केलं खोकल्याकडे ऑफिसचं काम आणि नाटकाच्या रिहर्सल्स मध्ये, महिनाभर खोकला ब्राँकायटिस समजून सेल्फ-मेडिकेट करत बसला आणि न्यूमोनिया निघाला!"

विषय बदलण्यासाठी मिलिंदने तिला विचारलं "अगं, शैलेश म्हणजे तो 'ती फुलराणी'तला प्राध्यापक करणाराच ना?" तिने होकार दिल्यावर तो म्हणाला "ते नाटक म्हंटलं की मला मंदार रांगणेकर आठवतो."

"हो, मला आठवतंय तू सांगितलेलं त्याच्याविषयी, LA च्या महाराष्ट्र मंडळातल्या नाटकात काम करणारा ना? मग नंतर शिकागोला होता ना तो?"

"करेक्ट! तो इतक्या समरसून काम करायचा की त्याचे डायलॉग अजून डोळ्यांपुढे उभे राहतात,…. 'शिवी ही कशी सोड्याच्या बाटलीसारखी फुटली पाहिजे, असं झालं तरच संतापाचं संपूर्ण स्वरूप आकारबद्ध होतं, शिवीमध्ये आशयाला महत्व नाही, आवेशाला आहे! शिवी ही कशी आतून उमटली पाहिजे, फुस्स!' "

"वा, मामा! तू सुद्धा का नाही नाटकात काम करत रे? कसला मस्त ठसक्यात बोललास!"

"बोंबला! तेवढंच राहिलंय आता!", तो म्हणाला, "पण सिरियसली, मंदारने मेडिकल सोडून नाटकात करियर केली असती तरी चाललं असतं इतका टॅलेंटेड होता, पण त्या घटस्फोटाच्या प्रकरणातून तो मोडला तो मोडलाच!"

मनालीला त्याच्याकडून आणि तिच्या मामीकडून चांगली माहिती होती त्या पाच-एक वर्षांपूर्वीच्या घटनेची. " पुढे काय झालं रे त्याचं, काहीच संबंध नाही ना कोणाशी?"

"नोप! घर सोडलं, बायको बहुधा भारतात परत गेली, याने नोकरी बदलली हे नक्की, इमेल, फोन, कोणताच संपर्क ठेवला नाही कोणाशीच. लिंक्ड इन वर नाही, फेसबुकवर नाही, इथे आहे की भारतात गेलाय, की आणखी कुठे भटकतोय कुणास ठाउक! एक अत्यंत बुद्धीमान hematopathologist होता, शिकागोला कूक काऊंटी हॉस्पिटलमध्येच राहिला असता तर कुठल्या कुठे पोचला असता. पण त्याने कुणाशीच संबंध ठेवायचे नाही म्हणून ठरवलं तर काय करणार म्हणा! "

"चल , एअरपोर्ट आला, आता नॉक्सव्हिलला घरी पोचलास की नक्की फोन कर." त्याने 'हो' म्हंटलं, तिने कर्बसाईडला गाडी थांबवल्यावर बरोबर आणलेली डफेल बॅग घेतली, तिला एकदा डोक्यावर थोपटलं, आणि बाय करून एअरपोर्ट मध्ये शिरला.
***********************

मिलिंद नॉक्सव्हिलला पोहोचला तेंव्हा सात वाजले होते. उतरल्यावर थोडीशी पाठ आखडल्याची जाणीव झाली त्याला. एअरपोर्टवरच पास्ता वगैरे काहीतरी खाऊन घ्यावं असा विचार करून एअरपोर्ट टर्मिनल मध्ये गेल्यावर त्याने रेस्टॉरंट्स न्याहाळली. इतक्या छोट्या एअरपोर्टवर फारसा चॉईस नव्हताच, तो 'क्विझ्नोज'कडे वळला आणि त्याने शाकाहारी ऑप्शन्स विचारले, त्यातल्या त्यात त्याला आवडत असे ते 'व्हेजी ग्वाकामोली' सब ऑर्डर केलं आणि ते मिळाल्यावर, पाण्याची एक बाटली घेऊन, दोन्हीचे पैसे देऊन रिसीट खिशात टाकली आणि तिथल्याच एका खुर्चीत बसला. आजूबाजूचे प्रवासी पहात पाण्याच्या घोटांबरोबर १५ मिनिटांत त्याने ते भलं-मोठं सँडविच संपवलं.

खाऊन झाल्यावर उठतांना त्याला बाजूच्या 'एअर-ट्रॅन'च्या गेटच्या बाजूला ठेवलेली 'कॉईन ऑपरेटेड मसाज चेअर' दिसली, आणि आखडलेल्या पाठीने हळूच दुखण्याची जाणीव करून दिली! पण तिकडे जाण्याआधी तो शेजारच्या स्टारबक्सकडे वळला. एक 'कॅफे मोका' ऑर्डर करून, पैसे देऊन आणि स्टायरोफोमचा कप घेऊन तो त्या आरामखुर्चीत जाऊन बसला. डफेल बॅग शेजारी ठेवली, कॉफीची रिसीट खिशात टाकतांना क्वार्टर्स किती होते ते बाहेर काढून पाहिलं, चार सापडले, म्हणजे एक १० मिनिटांचा बॅक मसाज शक्य होता. त्याने ते क्वार्टर्स उजवीकडच्या आर्मरेस्टवर ठेवले. सुरक्षिततेच्या सवयीने बॅगेच्या पट्ट्यातून हात घालून त्याने डावा हात खुर्चीच्या लांब आर्मरेस्टवर ठेवला. नाणी टाकण्याआधी पाय पसरून आजूबाजूला पहात कॉफी घ्यायला सुरूवात केली.

हा एअरपोर्ट तसा खूपच लहान होता, आणि जी काही किरकोळ लगबग होती ती प्रामुख्याने येणार्‍या प्रवाशांची. कॉफी संपवून मिलिंदने कप उजवीकडे खाली ठेवला, आणि एक-एक करीत चारही नाणी स्लॉट मध्ये टाकली आणि त्या मसाज चेअरच्या गोळ्यांचं वर-खाली, डावी-उजवीकडे फिरणं एंजॉय करत डोळे मिटले. बहुधा प्रवासाच्या थकव्याने असेल, पण त्याला हळूच झोप लागली.

************************

कुणीतरी दंडाला धरून हालवलं म्हणून मिलिंद जागा झाला, त्याने मान वर करून पाहिलं, आणि त्याचा डोळ्यांवर विश्वासच बसेना! समोर मंदार उभा होता, मंदार रांगणेकर! गळ्यात फक्त एक मेसेंजर बॅग.

"अरे मंदार, तू?" घाई-घाईने आपल्या डफेल बॅगेच्या पट्ट्यातून हात सोडवत मिलिंद उभा राहिला आणि त्याने मंदारला मिठी मारली.

"सॉरी, मस्त झोपला होतास तू, उठवणार नव्हतो, पण राहवलं नाही रे लेका!"

"अरे, यू वोंट बिलीव्ह, काही तासांपूर्वीच तुझा विषय निघाला होता माझ्या भाचीशी बोलतांना! कसा आहेस, आणि किती वर्षांनी उद्भवलायेस? होतास कुठे? काही काँटॅक्टच ठेवला नाहीस तू....आणि इथे कसा?"

"अरे हो, किती प्रश्न! पण मी फारसं कशाचंच उत्तर देणार नाही. इथे आणखी १५-२० मिनिटं आहे फारतर, साडेआठ च्या फ्लाईटने निघतोय. तोपर्यंत म्हंटलं निदान हॅलो तरी करावं, पुन्हा कधी भेट होईल न होईल..."

"अरे असं काय बोलतोयस इतक्या वर्षांनी भेटल्यावर, ते काही नाही, खड्ड्यात गेली तुझी फ्लाईट, कॅन्सल कर आणि माझ्याबरोबर घरी चल. उद्या जा कुठे जायचंय तिथे!"

"जमणार नाही!" पूर्वीच्याच मनस्वीपणे मंदार म्हणाला, "चल, चहा नाहीतर कॉफी घेऊयात पट्कन, १०-१५ मिनिटं गप्पा ठोकुयात, आणि मी पळतो माझ्या गेटकडे", मिलिंदने खाली वाकून बॅग उचलली, स्टारबक्सकडे पोहोचून दोघांची 'चाय टी लाते'ची ऑर्डर देऊन मिलिंदने रिसीट खिशात टाकली, आणि चहाचे कप्स घेऊन दोघे वळले.

"चल, त्या स्मोकिंग लाऊंजमध्ये जाऊयात, मला माहितीये तुला आवडत नाही मी स्मोक केलेलं, पण मला फुकायचीय एक फ्लाईटमध्ये जायच्या आत, so forgive me!"

काचेचं झुलतं दार ढकलून दोघे स्मोकिंग लाऊंजमध्ये शिरले. कुणीही नव्हतं आसपास. मिलिंदने तिथल्या एकुलत्या एका टेबलवर बॅग टेकवली आणि टोचायला लागली म्हणून खिशातल्या गाडीची किल्ली की-चेनसह टेबलवर ठेवली.

"अरे, look here!" मंदार म्हणाला, "मला किती तुझी आठवण आहे बघ," त्याने आपल्या खिशातून गाडीच्या किल्लीची की-चेन टेबलवर ठेवली शेजारीच. दोघांच्याही की-चेन्स मध्ये नेमकी एकच होंडा सिव्हिकची किल्ली, आणि रिंगमध्ये CVS Pharmacy आणि Walgreens Pharmacy चं १-१ स्टोअर कार्ड! "इतकी वर्षं झालीयेत, पण मी अजूनही तुझ्यासारखेच ती दोन कार्डस ठेवतो जवळ!" मिलिंदला भरून आलं.

मंदारने खिशातून सिगारेट काढून लायटरने शिलगावली, एक दीर्घ झुरका घेऊन वर आढ्याकडे पाहून धूर सोडला. "बोल, तू LA कधी सोडलंस? आणि मंजिरी आणि बाकीचे सगळे घरचे काय म्हणतायेत?"

"एकच वर्ष झालं आम्हाला इथे येऊन." दोघे चहा घेत असतांना पुढच्या मिनिटभरात मिलिंदने त्याला मंजिरी, आई आणि दोन्ही मुलांचे अतिसंक्षिप्त अपडेट्स दिले, आणि म्हणाला, "ते राहू दे, तुझं बोल, आहेस कुठे कूक काऊंटी सोडल्यापासून, न अंजलीचा पत्ता, ना तुझा. कुणालाच काही कळवलं नाहीस, बाबा दादरमध्येच गेल्याचं कळलं होतं, त्यामुळे तोही मार्ग बंद झाला होता माहितीचा..."

बाबांच्या उल्लेखाने मंदारचे डोळे क्षणभर विझल्यासारखे झाले, लहानपणीच आई गेलेल्या मंदारला त्याच्या बाबांनी वाढवलं होतं, त्याच्या हुशारीचा अत्यंत अभिमान राखणारे त्याचे बाबा. 'करियर महत्वाची' म्हणणार्‍या अंजलीला मूल नको होतं, आणि हळव्या, भावनाप्रधान मंदारला मुलाची प्रचंड आस होती. वादाने वाद वाढत गेले. तसं दोघांचंही एकमेकांवर खूप प्रेम होतं, नाटकं, संगीत, वाचन, socialization, सगळ्यात सारखाच रस, पण केवळ एका गोष्टीमुळे तुटलं, तडजोड करायची कुणाचीच तयारी नव्हती. Two good people in a bad relationship choice! अंजलीचा आणि मंदारचा डायव्होर्स झाल्यापासून बाबा खचून गेले होते आणि सहा महिन्यांतच ते हृदयविकाराच्या झटक्याने मुंबईत वारले होते.

"अरे, खास सांगण्यासारखं काही नाहीच आहे, मी शिकागो सोडलं, आता कुठे आहे ते सांगणार नाही कारण मला पुन्हा मागच्या कोणत्याच आठवणींचं मोहोळ उठवायचं नाहीये, फक्त इथे का आलास म्हणून विचारलंस म्हणून इतकंच सांगतो, मी ज्या सीआरओ साठी टेक्निकल रायटर म्हणून काम करतो त्यांचा काही फॉलो अप घ्यायचा होता."

"टेक्निकल रायटर?" कॉन्ट्रॅक्ट रिसर्च ऑर्गनायझेशन मध्ये मंदारने काम करणं हा मिलिंदला मोठा धक्का होता, "अरे तू इतका टॅलेंटेड हिमॅटोपॅथॉलॉजिस्ट आहेस, आणि तू प्रॅक्टीस सोडलीस?"

"हो सोडली, I realized I am not stable enough mentally, डाय्ग्नॉस्टिक चुका करून लोकांच्या जीवनमरणाशी खेळण्याचा मला आधिकार नाही. त्यापेक्षा ही कारकुनी बरीये! आणि तसंही मला फील्डमधल्या त्याच त्याच लोकांशी आणि अगदी सोशल सर्कलमधल्यांशीही संपर्क नको होता. छोड यार! जाऊ दे सगळं, तू भेटलास, आणि आपले LA मधले सुवर्णक्षण आठवले. तुला खोटं वाटेल, पण ती शिदोरी मला अखेरपर्यंत पुरणार आहे!"

LA ला एका अत्यंत नामवंत हिमॅटोपॅथॉलॉजिस्टला त्याच्या पुस्तकलेखनात मदत करायला आलेला मंदार चार-एक महिने मिलिंदकडे राहिला होता. मिलिंद एकटाच होता तेंव्हा, त्याच्या असण्यामुळे मिलिंदलाही कंपनी मिळाली, त्याचं पल्लेदार नाट्यप्रवेश म्हणून दाखवणं, वीकेंड्स ना गाडीतून दूर-दूरवर फिरतांना मस्त गाणी म्हणणं, त्या खडूस बॉसचा तर्‍हेवाईकपणा सहन करूनही चिकाटीने पुस्तकाच्या लेखनात जीव ओतून भाग घेणं...सगळं, सगळं आठवलं मिलिंदला.

"अरे कुणाचा कोण मी, तुझ्यापेक्षा दहा वर्षांनी लहान,केवळ मुंबईचा म्हणून तू काही न विचारता, भाडं न घेता मला घरात घेतलंस. त्या अडवानीने एका वेळचं जेवण देणं आणि पुस्तकावर काम करू देणं या मोबदल्यात मी दिवस काढले, ते तू नसतास कसे सुखावह झाले असते? नंतर मंजिरीनेही मला आणि अंजलीला तसाच आधार दिला..."

"सोड रे, मला हे सांग, तू पुन्हा लग्न तरी केलंस का, अंजलीच्या काही काँटॅक्टमध्ये आहेस की नाही? ती ही गायबच झाली."

"नाही केलं लग्न. आणि अंजलीची काहीही माहिती नाही, आणि नकोय मला, तो विषयही नको." त्याने सेल फोन काढून घड्याळाकडे नजर टाकली.

"बरं नाटकं वगैरे, ती तरी चालू आहेत का?"

"कसली नाटकं घेऊन बसलास? आयुष्याचंच नाटक झाल्यावर सगळं मी जाणीवपूर्वक मागे टाकलंय. गातो कधी कधी, गाडीच्या काचा बंद असतील तर, इतकंच!"

"क्या बात है! मग ऐकव ना एखादं! One for the road!"

मिलिंदकडे पहात मंदार छान हसला, "कोणतं म्हणू, तू सांग."

"कोणतंही, तुला आवडेल ते."

हातातली संपलेली सिगारेट मंदारने चुरगळून अ‍ॅशबिनमध्ये टाकली, शेवटचा धूर सोडला, आणि गायला सुरूवात केली, 'खामोशी'तलं किशोरकुमारचं अप्रतिम गाणं. परफेक्ट ठिकाणी थांबत, पॉज घेत. त्या एअरपोर्टवर अस्तित्वात नसलेला कोरस आणि व्हायोलिन मिलिंदला जणू ऐकू येत होतं:

"वो शाम
कुछ अजीब थी,
ये शाम
भी अजीब है
….............
मैं
सोचता था, मेरा नाम"

त्या 'मैं' नंतरचा जीवघेणा पॉज, आणि मग 'सोचता था' ऐकल्यावर नकळत मिलिंदच्या ओठातून दाद बाहेर पडली, "वा!"

"न जाने क्यूँ
लगा मुझे, …...........

गाणं संपलं. मिलिंद म्हणाला "काय बोलणार, गाणं पूर्वीइतकंच मस्त म्हणतोस, पण obviously, मी गाणं म्हणायला लावलं आणि खपली निघाली तुझी पुन्हा, सॉरी!"

"अरे कसली खपली बाबा," विषण्णपणे हसत मंदार म्हणाला, "जखम भळभळतेच आहे अजून, ती माझ्याबरोबरच संपेल!" मग एकदम बाहेर गेटकडे पहात म्हणाला, "अरे पळतो मी, बोर्डिंग संपलं की रे लेका!"

दोघांनी आपापल्या किल्ल्या आणि बॅगा उचलल्या, कप्स कचऱ्याच्या बिनमध्ये टाकले, आणि घाई-घाईत मिठी मारून दोघे बाहेर आले. मिलिंदने पाकीट काढून बिझिनेस कार्ड बाहेर काढलं, तसा मंदारने हात लांबवून त्याला थांबवलं, "पत्ता आणि फोन नंबर देऊ नकोस, आणि मागूही नकोस, it is best we part like this, thanks for the beautiful time! Always!"

त्याच्या बोर्डिंग गेट मधून आत जाणार्‍या मंदारकडे पहात हात हलवत मिलिंद क्षणभर उभा राहिला. दार बंद झालं तसा तो फिरला. एकदम गळून गेल्यासारखं झालं त्याला, त्याला एकदम जाणवलं, Mandar meant a whole lot to him! Exit कडे जाण्याचा विचार न येता नकळत तो परत त्या मसाज चेअर वर जाऊन बसला, आणि पाय लांब करून दीर्घ श्वास घेत त्याने डफेल बॅग शेजारी ठेवली. अचानक पुन्हा पाठीत दुखतं आहे असं वाटलं त्याला. यांत्रिकपणे त्याने खिशात हात घालून नाणी शोधली, चार निघाली, स्लॉट मध्ये टाकली आणि डोळे मिटले. मंदार गेला त्या गेटकडे पहाता पहाता त्याच्या पापण्या जडावल्या, मसाज सुरू झाला, आणि त्याला डुलकी लागली.
******************************
मिलिंद जागा झाला तेंव्हा साडेआठ वाजले होते. त्याने बाजूला ठेवलेली डफेल उचलली आणि तो उठून उभा राहिला. पार्किंग लॉटकडे जाऊन गाडी काढून घरी जावं असा विचार करतांना त्याला जाणवलं, बाहेर थंडी असणार, झोप उडावी म्हणून खिडक्या उघड्या ठेवण्यापेक्षा टू-गो कॉफी वगैरे घ्यावी हेच बरं. तो स्टारबक्सकडे वळला.

मघाचीच बरिस्टा काऊंटरवर होती. इतर कोणी नव्हतं आसपास. मंदारबरोबरचे क्षण लांबवण्यासाठी असेल, त्याने तिला म्हंटलं, "May I get the same as before, the Chai Tea Latte, to go?"

तिने त्याच्याकडे प्रश्नार्थक पाहिलं, " You mean Mocha? Because that's what you had last..."

मिलिंद म्हणाला, "No, that was before, I had Chai Tea latte with my friend a few minutes ago."

आता ती पूर्णपणे गोंधळली, "Sir, I am the only one serving this evening, and I am certain you only came once, alone, and had a mocha, not Chai. I can give you Chai if you want ...."

"Are you kidding me? Of course I had Chai with a friend! Here, I can show you the receipt!" मिलिंद थोडंसं वैतागून म्हणाला आणि त्याने खिशात हात घालून रिसीट्स बाहेर काढल्या.

तीही वाकून रिसीट पहायला लागली, दोनच होत्या, एक क्विझ्नोजची आणि एक स्टारबक्सची, कॉफीची!

"Chai or Mocha?" तिने विचारलं.

"Well, this says Mocha for one...." मिलिंद काहीच न कळून म्हणाला. तिसरी रिसीट नव्हती खिशात!

"So Chai or Mocha?" ती थोडंसं अधीरपणे म्हणाली "Sorry to rush you, but I am about to close!"

"Chai, please!" म्हणत त्याने पैसे दिले आणि रिसीट घेतली. ती चहा तयार करायला वळली. चहा ब्रू होत असतांना त्याच्याकडे वळून म्हणाली, "Sir, if you don't mind, I have been watching you for sometime, you went and dozed off on that massage chair right after you finished your coffee, you got up 2 minutes ago, and then came straight here, there was no one with you in the past 15 minutes."

मिलिंद आता पूर्ण गोंधळला होता, त्याने 'Thank you!' म्हणत तिने दिलेला चहा घेतला आणि म्हणाला, "You know, I am pretty sure my friend and I went to the smoking lounge, had tea there and then he left for his 8.30 Charlotte flight!"

"You must have dreamed about it, Sir," ती हसत म्हणाली, आणि तिने समोरचाच सिगारेटवर लाल क्रॉस केलेला बोर्ड दाखवला, "This airport is smoke free since the last 2 years when they removed the smoking lounge, and the last flight to Charlotte has been leaving at 7.15 since last 2 years!"

अनिच्छेने तोंडातल्या तोंडात 'ओके' म्हणत तो चहा घेऊन एक्झिटकडे वळला. वाटेत स्मोकिंग लाऊंज आहे का पाहिलं, नव्हता! मिलिंद स्वत:शीच हसला, 'मनी वसे ते स्वप्नी दिसे, ये शाम भी अजीब है!'

तो मग गाडी पार्क केलेल्या मोकळ्या जागी गेला, cashier's cabin पासून जवळच लावली होती त्याने त्याची सिव्हिक. गाडीपाशी जावून त्याने खिशातली किल्ली काढली, आणि दार उघडण्यासाठी दारात घातली. दार उघडेना, त्याने बाहेर काढून पुन्हा जोर लावून फिरवायचा प्रयत्न केला, गाडीचा अलार्म मोठ्याने वाजायला लागला. केबिन मधून अटेंडंट बाहेर आला, "Any problem, Sir?"

"My key won't work, don't know what's the deal!"

"Are you sure that's your car? Cars look alike, look around.."

मिलिंदने लायसन्स प्लेट चेक केली, "No, this is my car alright!"

"If you had used the same key when you drove in, then obviously your key has malfunctioned somehow. You could get it fixed at the dealership, you know? But for now, I guess you may want to call for duplicate key from home."

मिलिंद विचारात पडला, घरी कुणीच नव्हतं दुसरी किल्ली आणून द्यायला. आणि ही बिघडलेली किल्ली डीलरशिपमधून रिप्लेस करून उद्या लगेच मिळेल याची काही गॅरंटी नाही. थंडी वाढायला लागली होती, त्याने ठरवलं, सरळ टॅक्सी करून घरी जावं, आणि उद्या कुणाला तरी बरोबर घेऊन डुप्लिकेट किल्लीने गाडी न्यावी घरी.

त्याने बाहेर येऊन टॅक्सीला हात केला, आणि ड्रायव्हरला घरचा पत्ता सांगितला. घराजवळ पोहोचता पोहोचता त्याला आठवलं, दूध संपलं होतं. 'घरासमोरच्या CVS मधून आणून टाकलेलं बरं' असा विचार करून त्याने ड्रायव्हरला CVS ला सोडायला सांगितलं. पैसे देऊन तो आत गेला. दूध विकत घेतलं, सेल वर होतं, तिथल्या सेल्समनने ExtraCare Card आहे का विचारल्यावर त्याने की रिंगवरचं कार्ड दिलं. ते scan करून सेल्समनने त्याला रिसीट दिली. मिलिंद वळला, आणि किती Extra Buck points जमा झाले आहेत ते पहावं म्हणून त्याने रिसीटच्या तळाशी नजर टाकली, आणि तो जागच्या जागी थिजून उभा राहिला:

"CVS Pharmacy.........
Mandar Rangnekar, thank you for joining us at Customer Support Center. Enjoy your Extra Bucks Rewards!"

***********************************************************************

रहस्यकथा (एअरपोर्ट), पोलिसी चातुर्यकथा (वन फिश अ‍ॅट अ टाईम), वैद्यकीय्/सामाजिक कथा (यूं तो है हमदर्द भी..) या सर्वांपेक्षा अगदी वेगळा असा कथाप्रकार- गूढकथा- हाताळतोय यावे़ळी. थोडंसं Richard Bach च्या One प्रमाणे, जर दोन समांतर जगं अस्तित्वात असली आणि ती एकमेकांना छेदून गेली (intersection of alternate/parallel universes) तर काय होईल, असा काहीसा विचार. प्रयत्न कितपत जमला आहे माहीत नाही, पण माझ्या डोक्यातला 'भुंगा' वाचकांच्या डोक्यात सोडण्याचा प्रयत्न नक्की आहे :-)