दिपावली विशेष !!!

२५ रात्रीचे तिकिट आहे. नक्की तारखा सांगा राव कोणी तरी.

नवीन विभागासाठी शुभेच्छा!!!

मस्त मस्त अनुभव वाचायला मिळोत.

मी आज भाजक्या पोह्यांचा चिवडा केलाय. करंजीचे सारणही आजच करून ठेवणार आहे.

या विकांती बेसनाचे आणि खोबऱ्याचे लाडू करावे म्हणतो.
लेकीला फार आवडतात.

मस्त कल्पना, मस्त विभाग निर्मीती ! :)

मला तर बॉ कडबोळी फार फार आवडतात... खायची इच्छा झाली आहे. ;)
अनारसेही आवडतात... तेही चापायला मिळायला हवे अशी सुद्धा इच्छा झाली आहे... ;)

(नानकटाई प्रेमी) ;)

कालच चकली झाली. आज शंकरपाळी करायच्या विचारात आहे.

करंज्या बनता बनताच त्या पळवायच्या आणि मटकवायच्या अशी माझी पद्धत होती. काही वर्षांनी मला सर्व पदार्थ बनेपर्यंत फिरकू न देण्याचं धोरण निघालं. मग सर्व करंज्या झाल्यावर मी एक तोंडात टाकली. प्रत्येक चाव्यासोबत दात जबडा यात कचक कचक असे आवाज येऊ लागले. पुन्हापुन्हा वेगवेगळे नमुने घेऊन पाहिले तरी किचकिचाट चालूच. कान वाजायला लागले. मग मी कामधाम सोडून फोरेन्सिक तपासणी केली.

आजीने चुकून (वयोमानानुसार दृष्टीवर परिणाम) करंज्यांच्या सारणात पिठीसाखरेऐवजी रांगोळी पूड घातली होती. सर्व फेकून द्यावे लागले. मला वेळीच खाऊ दिले असते तर??

मला अनारसे खुप आवडतात अन तेही शुद्ध तुपातले.... थंड झालेल्या अनारशांना जर डालड्यात तळलेले असल्यास टाळुला चिकटण्याचा आण्भव आहे.... (टार्‍या तुझी आठौण येउ घातली आहे)
आमच्या घरी पुरणाचा घाट असतो....
पाच दिस खंप्लिट पुरण एके पुरणच....
कुणी साध्या चपातीचे नावही काढायचे नाही....

आणी लक्ष्मीपुजनाच्या दिशी सकसक्काळी महावीर निर्वाण चढवुन मग सिताफळाच्या डालीवर ताव मारण्याचा प्रोग्राम असतो....
ही डाली २००-२५० सीताफळांची असते.... त्यानंतर वर्षभर काही सीताफळांकडॅ ढुंकुन पहायचे नाही.....

माझी काकु अन आज्जी चकल्या एक नं बनौतात....
आई अन आत्या (वर रेवतीआज्जींनी सांगितलेला) पोह्याचा चिवडा खसखशीचे दाणे अन दाळ्वं टाकुन बनौतात....

एक वैदर्भीय प्रकार आहे गुण्या....
कुणाला माहिती आहे का? (कॉलिंग मी ॠचा )....
हा गुळाचा अन कणकीचा मिक्स बनतो....

चिरोटे हा सर्वोत्तम फराळप्रकारांपैकी एक आहे याविषयी बरेचजण एकमत होतील.

सांगली मिरज मधल्या आपटे यांचे चिरोटे आत्तापर्यंत खाल्लेल्यांत सर्वात उत्कृष्ट आहेत. एक्सीड्स एस्क्पेक्टेशन टाईपचे.

सर्वांना सांगली मिरजला जाणे शक्य नाही पण आपल्या आसपास कुठे मिळतात का पहा कारण हे सांगली मिरजेहून अन्यत्रही डिस्ट्रिब्यूट होतात.

चांगले ब्रँडेड आहेत. सील्ड बॅग आणि वरुन बॉक्स अशा पॅकिंगमधे असल्याने खुसखुशीत आणि अखंड (चुरा न होता) राहतात.

पुण्याकडून मुंबईकडे येतानाचा पहिला सोडून दुसरा फूडमॉल, जिथे दत्त स्नॅक्स म्हणून खाण्याची जागा आहे. त्याच दत्त स्नॅक्सच्या आत एक दुकान आहे तिथे हे वर उल्लेखलेले आपटे यांचे चिरोटे मिळतात. गुलाबी रंगाचे बॉक्स..

एकदम रेकमेंडेड. आमच्याकडे सर्वजण त्याचे अ‍ॅडिक्टच झालेत.

बादवे .. दत्त स्नॅक्सचे सर्व पदार्थही झकास चविष्ट असतात...

दिवाळीच्या फटाक्यांमध्ये फुलझाड (अनार किंवा कोठी) हा प्रकार असतो. एके दिवाळी आम्ही सारे भावडं गावी गेलो होतो. तेव्हा चुलत्यांनी फटाके आणले होते. त्यात फुलझाडाचा नविन प्रकार होता. नेहमीचे फुलझाड हे शंकूच्या आकाराचे असते. हे फुलझाड सिलींड्रिकल आकारात होते. त्यातच ते निमूळतेही होते. (बेस कमी होता.) आणखी एक वैशिष्ट्य म्हणजे फुलझाड संपत आले की त्याचा बार होवून तो अ‍ॅटमबॉम्बसारखा फुटत असे. तसेच नेहमीप्रमाणे वरील बाजूस वात नव्हती तर ती मधल्या भागात होती.

व्हायचे काय की हि असली फुलझाडे संपायच्या वेळी त्यातील बिल्टइन फटाक्यामुळे कलंडत असे. पहिल्या दिवशी एखाद दोन लावल्यानंतर लगेचच तसे समजले. दुसर्‍या दिवशी मात्र पहिल्याच फुलझाडाने दगा दिला. फुटण्याच्या वेळी ते कलंडले व त्याचा बार व त्यातील जाळ शेजारच्या लहान मुलीच्या अंगावर आदळला. त्यातील आगीमुळे तिचा फ्रॉक जळू लागला. लगेचच आम्ही धावलो व ती आग विझवली. थोडे भाजले पण निभावले.

आम्ही सरळ उरलेले असले फुलझाडे कचर्‍यात फेकून दिली. नंतर कानाला खडा लावला की आपले पारंपरिक फटाकेच आणायचे म्हणून.

आगगाडीचे ही तसेच. दोरा तुटला की सरळ कुठेतरी घुसत असे.

अग्निबाणाचे किस्से तर बर्‍याच जणांच्या बाबतीत घडतात. त्यामुळे लिहीत नाही. आम्ही अग्निबाण आणतच नाही.

लहानपणी फुलबाज्या,भुईचक्र्,पाउस्,लवंग्यांची माळ,साप /नाग (जे काय असेल ते) इं प्रकार त्यावर भर असायचा!
जसा मोठा झालो तशी शिंग फुटली आणि चॉईस बदलला... ;) फक्त सुतळी बॉम्ब फोडायचा बाकी काय बी नाय !
पहाटे पहाटे एका हातातल्या पिशवीत बरेचसे सुतळी बॉम्ब घेउन दुसर्‍या हातात उदबत्ती धरुन लोकांना जागे करण्याचा माझ्या उद्योग चालु व्ह्यायचा ! ;) थोड्या थोड्या अंतराने सुतळी बॉम्ब ठेवायचे आणि एक एक करत पेटवत जायचे...
गाढ झोपलेली लोक लयं वैतागायची च्यामारी...आणि माझ्या सारख्या अतरंगी कार्ट्याला याची लयं मज्जा वाटायची ! ;)
इतर सुद्धा अनेक प्रकार मी सुतळी बॉम्ब ने केले ते इथे टंकत नाही... ;)
पण गेली काही वर्षे मी फटाके अजीबात उडवत नाहीये... कारण ? शिंपल ज्या ग्रहावर राहतो त्या ग्रहाचा इचार ! इतर आकाशात धुर सोडुन मजा लुटत आहे... मी त्यात भर न घालण्याचे ठरवले ! फटाके वाजवायचे सोडले ते सोडलेच्.सध्या इतरांनी फटाके उडवताने ते टिपण्याचा प्रयत्न करतोय... मागच्या वर्षी एक असाच प्रयोग केला होता.
पण या वर्षी फटाके उडवावेच लागणार ! ;)

सुतळी बाँबची वात काढुन त्यात उदबत्ती पेटवून त्याचा टाईम बाँब बनवणे.
सुतळी बाँब अंगणातल्या एखाद्या रिकाम्या (लोखंडी) पिंपात टाकणे.
पींप मिळाल नाही तर पत्र्याचा चौकोनी डबा अगदी तोही नाही तर गेला बाजार डालड्याचा डबा असायचाच.
पेटुन गेलेल्या किंवा फुसक्या निघालेल्या सगळ्या फटाक्यांतली दारु एखाद्या कागदावर गोळाकरुन मग अनेकांचे डोळे 'दिपवणे'.
केपा/टिकल्या फोडायला दंबुक किंवा रॉकेट मिळायच अस नाही त्यामुळे हातोडी, तिही नसेल तर सरळ दगड घेउन केपा/टिकल्या फोडता फोडता फरश्यासुद्धा फोडणे. (नंतर चामडी लोळत असे ते वेगळ.)
नागाच्या/सापाच्या गोळ्यांनी अंगणातल्या फरशीवर 'नक्षी' उमटवुन आई बहीणीला रांगोळीत मदत करणे.
असे नानाविध उपद्व्याप करुनच लहानपणी आमची दिवाळी साजरी होत असे.
हे सगळ करत असताना काही गमती जमती, करामती पण केल्यात त्यापण नंतर येतीलच.

वा!

हा प्रतिसाद शंकरपाळे खात खात देत आहे! :)

बापरे! मी फुलबाज्या किंवा भूईनळे यांच्याशिवाय काही दारूकाम करत नसे.;) एकदा काका काकूकडे दिवाळीत जायचे ठरले होते. त्यांच्याकडे नवीन कुत्रा पाळला होता. आम्ही पहाटे पोहोचल्या पोहोचल्या काकूनं मोठ्यासाठी चहा तर मुलांसाठी दूध दिले. बशीत ओतून पिताना बाहेर फटाका वाजला की श्वानमहाराज भूंकत असत आणि दचकून थोडं थोडं दूध बशीतून सांडत असे. आणि हे सगळं तालासुरात चाललं होतं. ते पाहून सगळेजण हसायला लागले होते.
याशिवाय काही गंमत नाही बुवा आठवत.

दिवाळीशी निगडीत लहानपणाच्या बर्‍याचश्या आठवणी आहेत. :) दिवाळी सुरू होण्याच्या आसपास मला आणी मोठ्या भावाला टिकल्या वाजवण्यासाठी एक एक बंदुक मिळत असे, त्या घेऊन मित्रमंडळीसोबत दुपारच्या वेळी आमचा चोर-पोलीसाचा खेळ जोरात रंगायचा. ट्रक किंवा तसल्याच मोठ्या वाहनासाठी लागणारे मोठे मोठे नट बोल्ट आम्ही गोळा करायचो आणी या नटामध्ये दोन बोल्टच्या मध्ये टिकली ठेऊन त्याचा उपयोग ग्रेनेड बाँम्ब म्हणून करत असू. दाताने क्लिप काढायची अ‍ॅक्शन करत तो ग्रेनेड चोरावर फेकायचा कि लागलीच ते दोन नट एकमेकांवर आपटून ती टिकली फुटत असे आणी आम्हालाही बाँम्ब फोडल्याचा आंनद मिळत असे. :)

अशाच एका दिवाळीला केलेला उद्योग चांगलाच अंगाशी आला. मित्र मिळून एकत्रितपणे सुतळी बॉंम्ब फोडायचा कार्यक्रम सुरू होता. तिथे न फुटलेला सुतळी बाँम्ब मित्राला "ऐ ऐ ऐ उल्हासनगरचा माल, उल्हासनगरचा माल" ;) असे चिडवत तिथुन उचलून सरळ घरी आणला आणी दाराजवळ असलेल्या दिव्यावर त्याला उपडा करून डोळे दिपवण्याचं काम चालु केलं त्याच वेळेला त्या अचानक झालेल्या जाळाने हातात धरलेला सुतळी बॉम्ब मोठ्याने ठोssss!! करून हातातच फुटला आणी जे काय हाताची आग व्हायला लागली कि ज्याचं नाव तेच..! डोळ्यातुन घळाघळा अश्रु वाहू लागलेले!! मग तसाच भाजलेला हात घेऊन घरात शिरल्यावर आईबरोबर बहिणीचाही जोरदार ओरडा मिळाला.

या आमच्या गेल्या दिवाळीच्या काही आठवणी...

गेल्या वर्षी फराळाचे बाकीचे पदार्थ करून झाल्यावर मी सगळ्यात शेवट बेसन लाडू करूया म्हणून बेसन भाजायला ठेवलं. एकीकडे मिसळपाववर काहीतरी टैमपास करत होते बहुतेक, कारण बेसन भाजल्याचा वास आला म्हणून घाईघाईने गॅस बंद केला आणि ते थंड होताहोता पिठीसाखर घातली, एक लाडू वळताना लक्षात आलं, हरे राम बेसन कच्चं राहिलं होतं. मग मी आणखी एक गोंधळ केला, मिश्रण परत गॅसवर ठेवलं. बर्‍यापैकी भाजलं, पण आता त्यातल्या पिठीसाखरेने सूड घ्यायचा ठरवला. साखरेचा बहुधा पक्का पाक झाला.

पुढे काय झालं ते कोणाला सांगायला नकोच. कसेतरी २/४ लाडू केले. ते खटखट्या लाडूंपेक्षा घट्ट्मुट्ट तब्ब्येतीचे झाले. उरलेलं रासायनिक मिश्रण कढईसकट फ्रीजमधे ठेवून दिलं, आणि नवर्‍याला यातलं काही न सांगता बाजारात जाऊन पुरोहितकडचे लाडू आणले.

बेसनलाडूंबद्दल खरं तर असं म्हणतात की "ज्याला दात कमी त्याला बेसन लाडू नामी." पण दिवाळीच्या दिवशी मी केलेले लाडू खाताना दात गळून पडतात की काय असं वाटायला लागलं. शेवटच्या अध्यायात कढईला चिकटलेलं रसायन निघायचं नाव काढीना. आमची मोलकरीण ८ दिवस त्या कढईकडे काणाडोळा करत होती. आता कढईचा बळी जातो की काय अशी परिस्थिती उद्भवली. पण चिकाटीने रोज थोडी थोडी घासून ती कढई मी कशीबशी रिकव्हर केली.

यंदा पक्क्या पाकाचे लाडू करणार आहे, येताय ना सगळे?

आठवणी आवडत आहेत.

दिवाळीची तयारी उद्या ऑफिशियली सुरु करेन असे म्हणते आहे.

वर पैसाताईनी आठवण सांगितली आहेत त्याच्याशी जुळणारी आठवण म्हणजे, माझ्या जाऊबाईंनी एका दिवाळीला नवीन नॉनस्टीक कढई हौसेनं विकत आणली (त्यावेळी बाजारात तो नवीन प्रकार आला होता). त्यावेळप्रमाणे ३०० रूपये म्हणजे जास्त किमतीला आणली होती. कामाच्या बाईनं काम संपल्यावर वहिनींना सांगितलं की आज दिवाळीची लई भांडी होती. ती कढई तर लई कळकट झाल्याली, आज थोडी निघालिये, उद्या बाकीची स्वच्छ करते. गडबडीनं जाऊन बघितलं तर बाईनं ती जळकट समजून जोरजोरात घासलेली आणि एका बाजूनं नॉनस्टीक थर निघालेला.
तसंच एका मैत्रिणीनं बरेच वर्षापूर्वी दिवाळीला वॉशिंग मशीन घ्यायचं ठरवलं तर तिच्या कामाच्या बाईनं अट सांगितली की अमूक एका कंपनीचं घ्या, नाहीतर कामाला येणार नाही.;)

दिवाळी म्हटले की की आठवते .दिवाळी पहाट.
नरकचतुर्दशीला पहाटे डोंबिवली मधील फडके रोड वर जत्रा भरली असते.
माझी दिवाळीची आठवण इथलीच आहे.
ग्रामदेवतेच्या भव्य मंदिरातून देवांचे दर्शन घेऊन रस्त्यावर घोळका करून हिंडणे हा आवडता उद्योग.
दहावी नंतर मुंबईत आलो . आणी डोंबिवालीशी संपर्क साफ सुटला. आणी ३ वर्षात मुंबईने मला पार बदलुने टाकले. मराठी भाषा आणी संस्कृती माझ्याभोवती दुर्मिळ झाली होती.

मग चौथ्या वर्षी मनाचा हिय्या करून डोंबिवलीत गेलो.
गेल्या ३ वषात गर्दी वाढली होती .माझ्यासाठी अनेक अनोळखी चेहरे होते. मी माझ्यात जन्म भूमीत परक्या सारखा फिरत होतो. (मनात शान चे तनहा दिल ,तनहा सफर गाण्याच्या ओळी रुंजी घालायला लागल्या होत्या.)
अचानक गर्दीतून खांद्यावर हात पडला.
शाळेतील मित्र अवचित भेटल्याने अवर्णनीय आनंद झाला.त्याने मला गर्दीतून वाट काढत एका घोळक्यात नेले .आणी माझ्या वर्गातील आमचा कंपू पाहून मला जो आनंद झाला ..........
मग थोडक्यात कोण काय करतो ह्याची उकल झाली आणी मग ''अरे ती ...... वर्गातील ,साडीत काय ....
कुठे आहे ? अरे देवळात शिरतांना पहिले.
मग वर्ग मैत्रिणींना भेटण्याचा सोहळा पार पडला.
त्या दिवसापासून आजतागायत आमच्या वर्गातील ३२ व आमच्या इतर वर्गातील किमान २० जण आम्ही संपर्कात आहोत.
ओर्कुट वर आमच्या वर्गाची कम्युनिटी आहे .( आता सगळे चेपुवर आले आहेत आणी जवळ जवळ सर्व वर्ग चेपुवर आहे.)
ज्याला जमते तो फडके रोड वर दिवाळी ला नक्की जातो ( मग इतरांजी जळवतो)
आता गुगल + वर आमच्या( १० अ १९९६ ) च्या वर्गाचे इ - स्नेह संमेलन ह्याच दिवशी करण्याचा घाट घालत आहोत.( ह्या आधी सुद्धा शाळेत त्याच वर्षी आम्ही संपूर्ण वर्गाचे संमेलन केले होते.)
दिवाळीचा तो दिवस आणी ती दिवाळी माझ्यासाठी अस्मरणीय होती.

आमचा छोटे शहर असल्याने दगड - माती भरपूर असते...
त्यामुळे छान छान किल्ले तयार करायचो ..त्यावर हळीव, मेथि, धने पेरून जंगल बनवायचो..

आमच्या शाळेने किल्ले बनवा स्पर्धा ठेवली .. वेगळे कहीतरी करयचे म्हणुन आम्ही "बुरूज आणि तट्बंदी " करायची ठरवली..
त्या साठी अर्धवर्तुळाकार कौले हवी होती...
शोधता शोधता ती शाळेवरच मिळाली... मग मी आणली... मी आणली म्हणून पक्याने ..संत्याने ...अशी आमची शाळा भुंडी झाली..

सुट्टीमधे शाळेची कौले चोरीला गेली असा बोभाटा झाला..
पण बच्चे कंपनीला याचा पत्ताच नव्हता...
मुख्याध्यापक आणि एक गुरुजी जेव्हा परीक्षणासाठी घरी आले तेव्हा त्यांना कौलांचा पत्ता लागला..

पुढे काय ...नुसते बार् !!!!!!

फोटो : आंतर जाला वरून साभार

दिवाळीच्या शेवटच्या दिवशी किल्ल्यातील भुयारात लावण्यासाठी म्हणून सुतळी अ‍ॅटमबाँब शिल्लक ठेवायचो.
गल्लीतील सर्व मुले एकत्र येवून प्रत्येकाकडे किल्ल्याचे पाडकाम उत्साहाने करायचो

पूर्वीच्याकाळी पितळ्याची बॉलपेन्स मिळायची तीचा वापर बंदूकीची नळी व सायकलच्या चेनची एक कडी, व स्प्रिंग याचा वापर त्याच्या खटक्यासाठीकरून (मूलांची) छर्‍यांची गावठी बंदूक तयार करायचो (आजही करता येते). फटाक्यांतील दारू नळीत अत्यंत ठासून भरायची त्यावरती छर्रा ठासायचा... आणी बास खटका सोढला भ्ट्ट असा अवाज करून सूसाट वेगाने छर्रा ४-६ फूटावरील लक्षाच्या आरपार व्हायचा आणी बंदूक चटका बसेल इतकावेळ गरम रहायची. पून्हा ३-४ मिनटे नवीन गोळी भरायला व शिकार हूडकायला... वरती आपणच जखमी केलेल्या चिमणीला पून्हा दया दाखवून पाणी पाजायचे.... व भूतदयेचा आव आणायचा.. शौर्य शौर्य म्हणतात ते हेच समजायचो... मलाच लांब पल्याची बंदूक तयार करता यायची म्हणून फार भाव मारायचो, स्वतःला न्यूटन समजायचो.... सगळाच गाढवपणा....

बाकी किल्ला तोडणे वगैरे मज्या असायची. लाल मातीच्या मोठ्या व खर्‍याखूर्‍या पैलवान लोकांत वात पेटवलेला लक्ष्मी बॉम्ब हाताच्या मूठीत दाबून धरून त्यातच फोडायची जी मस्ती चालायची ती फार कूतूहूल व विस्मयचकीत नजरेने बघत रहायचो.... व हे कधीतरी मलाही जमेल अशी अशा वाटत रहायची... गेले ते दीवस राहील्या त्या आठवणी :)

आम्ही केलेला किल्ला तोडताना त्याच्या आत सापाने कात टाकलेली दिसली. त्यादिवसापासून मी किल्ला करणे बंद केले. तसेही मला काही जमायचे नाही. उगीच मोहरी नाहीतर अळीव पेरत बसायचे.

सगळ्यांची दिवाळीची तयारी आणि गमतीदार किस्से वाचून छान वाटत आहे.
मीसुद्धा आजाच सगळा किराणा करून आणलाय आणि या विकांतात फराळ बनवणार आहे. प्रिया ब यांनी दिलेला आकाशकंदिलही बनवायला घेतलाय.

दिवाळीचे वेध लागल्यापासून माझ्या मनात हुरहूर चालू आहे. पहिल्यांदाच परदेशात, घरच्यांपासून दूर दिवाळी करणार आहे. त्यामुळे रोजच दिवाळीच्या आठवणी मनात रुंजी घालत आहेत.

दिवाळीची खरेदी म्हणजे बारिकसारीक पण भरपूर गोष्टी. नवीन कपडे, फटाके, पणत्या, रांगोळीचे वेगवेगळे रंग, मेंदी अश्या कितीतरी गोष्टींची तयारी व्हायची. मी लहान होते तेव्हा आई, आजी फराळ बनवत असताना आणि आई रांगोळी काढत असताना तिच्या हाताखाली लुडबूड करायचे. नंतर मी जरा मोठी झाल्यावर रांगोळीचं खातं माझ्याकडे आलं. दिवाळीच्या दिवसात रोज कोणती रांगोळी काढायची हे ठरवणं, त्यातली रंगसंगती ठरवणं आणि भावाला माझ्या रांगोळीजवळ फिरकू न देणं, हे करता करताच संध्याकाळ व्हायची. मग घाईघाईत आवरून देवासमोर दिवा आणि अंगणात पणत्या लावायच्या.

रात्री पुजा झाली की माझ्या आणि भावाच्या फटाक्यांची वाटणी व्हायची. मग त्या दिवसाचा वाटा संपेपर्यंत आम्ही धूम फटाके फोडायचो. तेव्हाचे फटाके म्हणजे अनार, चक्र, फुलबाज्या, टॉर्च, अग्निबाण, सुटे लवंगी फटाके, त्यांच्या लळी आणि सुतळी बॉम्ब.

एकदा मी एका खोक्यात काही सुटे लवंगी फटाके घेवून अगरबत्तीवर पेटवून घराच्या दारासमोर फेकून फोडत होते. एक फटाका फेकायच्या आधीच हातात फुटला आणि तो माझ्या हातातून खाली खोक्यात पडला. त्याने खोक्यातले बरेच फटाके पेटले आणि ते दारासमोरच असल्याने बरेच घरात उडून गेले. घरात सगळ्या फटाक्यांची एक टोपली होती. पण त्यातले सगळे फटाके खोक्यांमध्ये असल्याने घरात आतिष्बाजी व्हायची राहिली.

माझा लहान भाऊ ३ वर्षांचा असताना आमच्या नकळत दोन्ही हातात १-१ सुतळी बॉम्ब घेवून समोरच्या काकांच्या अंगणातल्या पणतीवर पेटवत होता. तेव्हा नशीब की त्या काकांचं वेळेवर लक्ष गेलं आणि त्यांनी त्याच्याकडून ते बॉम्ब काढून घेतलेत.

आठवणी तर भरपूर आहेत. आणखी आठवतील तशी भर घालत जाईन.

नवीन विभागासाठी शुभेच्छा!!!

मस्त मस्त अनुभव वाचायला मिळोत.

ऐन दिवाळीच्या तोंडावर कामवाल्या म्याडम कालपासून गायब झाल्या आहेत. :( बहुतेक दिवाळी करूनच येणार. त्यामुळे मी अजून काहीच केलं नाही. उद्या परवा हापिसला दांडी मारून काही फराळाचं करायला जमतय का पहाते.

आमच्या प्रतिक्रिया अजुन दोन दिवसांनी.. नरकासुर दहन आणी पोहे खाउन झाल्यावर ;)

लहान असताना.. सुतळी/चौकोनी वाजवायची खुप हौस.. पण आवाज सहन नाहि व्हायचा..मग वात पेटवुन उदबत्ती धरलेल्या हातानेच कान झाकायचो... आणि नवीन शर्टाला भोक पडायची उद्बत्तीने...
:)

हे उगा आपलं धागा वर काढायला. सविस्तर प्रतिसाद नंतर लिहूच !!