जे न देखे रवी...

चाळीशी ओलांडली की जगण्याचं गणित थोडं सोपं होतं.
करिअरचा दुभाजक पार केलेला असतो.
बायकोमुळे अपूर्णांकाचा पूर्णांक झालेला असतो.
घरातले लसावि, मसावि होत असतात.
नाकावर चाळिशी आणि नाकासमोर सरssळ रस्ता असं एकरेषीय समीकरण असताना अचानक ..
प्रमेय बनून ती येते.
सुरवातीचं अवघडलेलं अनोळखीपण गेलं की जाणवतं ते "मी"पणा दशांशानेही नसलेलं तिचं निर्मळपण.

नशिबात ग्रहण संपणे का अजून नाही
गरळही देशद्रोहाची का भरात भारतात येत राही
शतकोशतके परहीत बेतशिजे अखंडीत खंडीत बोली
नयनांत देशद्रोहींच्या समज दिसणार नाही

अत्याचार पाशव्यांचा झेली कशी भारतमाता
संततीच देशतोडी साही कशी ती त्यांना?
हिंदूपणाच्या मरणाला थांबवेल आता कशी ती
झाकूनही दिसावी त्या जखमेस लपवेल कशी ती?

चकित किंचित चिंतित उभी तू
उभी आहेस जणू चितारलेले चित्र तु
मदिर मकरंद सदृश सौंदर्य
कळी कोवळी नव उन्मीलित तू

अगणित आकाशगंगा
अगणित सूर्य गगनी
अगणित असती धरणी
त्यातून कोण कुठली रोहिणी?

काय तिचे सुख
नि काय तिचे दुःख
विश्वाच्या उलाढालीपुढे
आहे ते नगण्य

काय तिचे हेवे
नि काय तिचे दावे
एवढ्या भव्य संसारापुढे
क्षुद्र ते ठरावे

काय तिचे ज्ञान
काय तिचे विज्ञान
चराचराच्या गूढापुढे
नाही त्याला स्थान

एका उदास संध्याकाळी
कोणी गात होती विराणी ||

शब्दांत अशी आस नव्हती
चाल नव्हती अशी कोणती
धारही नव्हती त्या शब्दांना
तरी काळीज जाय चिरूनी ||

संधीप्रकाश निळा जांभळा
खालून गेला वर आभाळा
कुंद हवा अन वारा पडला
हवेत सूर राही भरूनी ||

धिरगंभीर सूर कवळूनी
गीत हृदयीचे आळवूनी
उलगडे आर्त सरगम
भरूनी राहिली कानी ||

आज पहाटे लवकर उठले
डब्यासाठी खास जिन्नस ठरवले
साजुक तुपात रव्यास भाजले
शिऱ्यात काजू बेदाणे घातले
मऊसूत पराठे भाजले
चमचमीत भरले वांगे केले
आमटी आणि भातही भरले
चवीला चटणी, कोशिंबीर दिले
आणि मनोमन स्वप्न रचले
वाटे आज तरी त्याने म्हणावे
"वा काय बेत होता,
आजचा डबा छानच होता."
ही झाली तिची बाजू
आता जरा त्याच्याकडे पाहू

भटक्यांना जसं
गाव नसतं
प्रत्येक नात्याला
नाव नसतं

ओळखदेख नसताना
आपण कुणाशीतरी हसतो
तीच तर पहिली पायरी
आपण तिथेच तर फसतो

कधीकधी एकमेकांशी
रंगतात गप्पा
हळूहळू व्यापू लागतो
मनातील कप्पा

बंधु, सखा, प्रियकर
नक्की कोण ते ठरत नसतं
आपल्याच भावनांचं आकलन
आपल्याला होत नसतं

माझ्या वडिलांची ५० वर्षांपूर्वीची कवितांची डायरी सांभाळून ठेवली आहे. वडील पत्रकार, कवी, संपादक होते. तरुण असतानाच गेले. त्या डायरीतील कविता खाली टंकत आहे. कवितेतला मला फारसा गंध नाही. मिपाकरांकडून जर काही रसग्रहण झाले वा प्रकाश पडला तर बरे ह्या उद्देशाने मिपावर टाकत आहे.

"शर"

माझी ही एक कविता . त्यानंतर काही मास्तर घरी येऊन मला फुकट गणित शिकवू लागले आणि ती संधी साधून या कवितेचा सूड म्हणून त्यांनी मला सडकून चोपले!!!