मिलिंदमिलन

सुंदर रचना. आवडली.

-दिलीप बिरुटे

नशिबात पापण्यांच्या मिटणे अजून नाही
धुरळाही द्वारकेचा का दारात येत नाही

...

देहात पाकळ्यांच्या सजली अशी कळी ती
गोकुळीचे सुगंधी श्वास द्वारकेस जाती

...

गळल्या पाकळ्या साऱ्या राधाही न उरली
'मी'पणास त्यागुनी ती श्रीहरीमनीं मुरली

लईचं भारी

खूप सुंदर कल्पना आहेत..! थोडा बदल करून मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. आगाऊपणाबद्दल क्षमस्व.

===

नशिबात पापण्यांच्या मिटणे अजून नाही
धुरळाही द्वारकेचा [का?] दारात येत नाही..!
भिजुनी विरहात ओल्या.. ग्रीष्मात यमुना वाही..
नेत्रांत आर्जवाचे अश्रू उभे.. प्रवाही..

"अश्रूंस बांध नाही.. अडवू तयां कशी मी?
अवचित श्रीहरी येता, पाहू तया कशी मी?
हृदयातल्या दुहीचे रण थांबवू कशी मी?
अद्वैत मूर्त जेथे.. लपवू तया कशी मी?"

तुळशीस कृष्ण सांगे हलकेच गूज काही..
मनांत राधिकेच्या फुलती गुलाब-जाई..
देहात पाकळ्यांच्या सजली जशी कळी ती..
ते गंध गोकुळीचे द्वारावतीस जाती..

भ्रमररुपाने श्याम, मायेस लेवूनी येई
वेणूशिवाय काही.. गूंजारवात नाही..
गात्रांतुनी गहिवर येता, हृदयाची होते घाई..
ती शुद्ध हाक हृदयातील, कृष्णास खेचुनी नेई..

येता मिलिंदमाधव, कळी आसवांत न्हाली
काळाचा वेग थबकला, क्षणात युगे उलटली..
अस्तित्वबोध न उरला.. राधेतील राधा विरली..
प्रेमस्वरूप श्यामल कृष्णात राधिका "मुरली"..

वाह!

सुरेख...

मदनबाण.....
आजची स्वाक्षरी :- सावरकर सावरकर सावरकर