"ती धावत आली आणि गच्च मिठी मारून मुका घेतला" - मराठीच्या एका भावी प्रोफेसरची कहाणी.

"ती धावत आली आणि गच्च मिठी मारून मुका घेतला"
-- यावरून मला "कदम चूम लूं या, ये आंखे बिछा दूं" या ओळी, आणि लागलीच "आंखों से जो उतरी है दिल मे तस्वीर है इक अनजाने की" " ही गाणी आठवली, मग त्यावरून "तस्वीर तेरी दिल मे जिस दिन से उतारी है" आठवलं आणि त्यावरून मग "दिल विल प्यार व्यार मै क्या जानू रे" हे आठवलं आणि मग त्यावरून आणखी काहीच आठवलं नाही पण तेवढ्यात शेजारच्या गण्याच्या घरात रेडियोवर "पल भर के लिये कोई हमे प्यार करले" हे वाजू लागलं आणि मग "गाता रहे मेरा दिल" वाजत होतं तेवढ्यात गण्या धावत आला आणि म्हणाला "फिरायला चल बे लौकर, बेबी आणि सुम्मी फिरायला निघाल्यात चल पटकन"

-- पण मी त्याला म्हणालो की पळ बावळ्या, आत्ता मला खूप गाणी सुचतायत आणि मी एक मोठ्ठी कविता पण लिहीतोय, डिस्टर्ब करू नको तू आत्ता. गण्याची मोठी बहीण लेडीज सायकलवर बसून कॉलेजला जाते, आणि घरी आल्यावर चहा पिऊन नवीन घेतलेल्या मर्फी रेडियोवर मोठ्ठ्याने हिंदी पिच्चरची गाणी वाजवत चष्मा लाऊन कविता लिहीत बसते. गण्याचे बाबा कॉलेजात मराठीचे प्रोफेसर आहेत आणि त्यांच्याकडे रेडियो, सोफासेट, पंखा, फ्लॉवरपॉट, चहाची किटली वगैरे महागड्या वस्तू आहेत.

-- नंतर गण्या निघून गेल्यावर मला वाटलं की आपण त्याच्याबरोबर जायला पायजेल होतं, मंजे बेबी आणि सुम्मीला बघायला नव्हे पण फिरणं तब्ब्येतीसाठी बरं असतं, असं साने की कोणतेतरी गुरूजी म्हणायचे असं आजोबा नेहमी म्हणतात म्हणून. तसंच गण्या निघून गेला त्यावरून मला लगेच "ओ जाने वाले हो सके तो लौट के आना" आणि त्यानंतर लगेचच " आ लौट के आजा मेरे मीत" ही गाणी आवडली. तेवढ्यात आपण लिहीताना चुकून 'आवडली' असं लिहीलं हे लक्षात येऊन मग त्याच्यावर काट मारून 'आठवली' असं लिहिलं. (मला लायब्रीतून आणून ना. सी. फडक्यांचं 'प्रतिभासाधन' पुस्तक पण वाचायचंय, ते वाचल्यावर अशा चुका होणार नाहीत असं गण्याच्या चष्मेवाल्या बहिणीनं सांगितलंय)

-- तेवढ्यात आज्जी आली आणि माझा उद्योग बघून म्हणाली की "कागदाची अशी नासाडी करू नये रे बाळा" मग मी तिला म्हणालो की आज्जी मी मोठ्ठा कवी बनणारे आणि दुमडलेल्या मनगटावर हनुवटी टेकवून विचारमग्न बसलेला फोटो पुस्तकावर छापणारे, आणि मराठीचा प्रोफेसर बनून चष्मे लावणार्‍या मुलींना कविता शिकवणारे" (खरं मंजे मला चष्मिष्ट मुली तश्या विषेश आवडत नाहीत, पण तेंव्हा तसंच सुचलं म्हणून म्हणालो) ... आणि मग दरवाज्यावर 'प्रा.डॉ. बबडू बिरुटे' एम.ए.पीएचडी (मराठी) अशी मोठ्ठी पाटीपण लावणारे.

-- तेवढ्यात आई आली आणि म्हणाली की बाबू हात धून ये, तुला आवडणारे रव्या-नारळाचे लाडू बनवलेत ते खाऊन अभ्यासाला बैस कसा. हे ऐकून मला आईचा जरा राग आला आणि आपण फुरंगटून बसावं असं वाटलं कारण मला कालच गण्यानं सांगितलं होतं की हिंदी पिच्चरमधे मुलानं काही हुशारीचं काम वगैरे केलं किंवा परिक्षेत पास वगैरे झाला की त्याला त्याची आई गाजरकाहलवा खाऊ घालते आणि म्हणते की "आज तेरे बाबूजी होते तो उनको कितनी खुशी होती" ( गण्याला त्याची चष्मेवाली बहीण कधीकधी पिच्चर दाखवायला घेऊन जाते आणि तिथे मिळणारा क्रीमरोलपण खाऊ घालते. त्याचे बाबा श्रीमंत आहेत असं गण्या सांगतो) पण मग मी विचार केला की तिनं आत्ताच गाजरकाहलवा बनवला तर मी प्रोफेसर बनल्यावर ती काय बनवेल? त्यापेक्षा तसेही आपल्याला रव्यानारळाचे लाडू आवडतातच तर मग तेच खावे की, उगाच कशाला नखरे दाखवायचे.

-- मग कविता लिहीणे थांबवून मी दोन लाडू खाल्ले मग धावत जाऊन गण्याला गाठावे असा विचार करून बाहेर आलो तर बेबी आणि सुम्मी इकडेच येताना दिसल्या म्हणून पटकन एक पुस्तक घेऊन ओट्यावर बसून अभ्यासाचे सोंग करत त्यांच्याकडे चोरून बघू लागलो तर त्या खिदळत काहीतरी बोलत निघून गेल्या पण त्यांच्या बोलण्यात मला 'गण्या' हा शब्द तेवढा स्पष्ट ऐकू आल्यावर मला गण्याचा भयंकर हेवा वाटला आणि त्याचा भयानक राग येऊन आता तो आला की त्याला जोरात गुद्दा मारून पळून जायचं ठरवून मी आत येऊन बघतो तो वहिनीच्या छोट्या बाळानं नेमकी माझ्या कवितेच्या कागदावरच मोठ्ठी शी केली होती म्हणून वहिनी तो कागद गोळा करून फेकायला निघालेली दिसली.

-- झालं, प्रोफेसर बनून चष्मेवाल्या मुलींना कविता शिकवायचं माझं स्वप्न धुळीला मिळालं होतं, आणि त्यातून बेबी आणि सुम्मी गण्यावर मरतात त्याअर्थी आपला आता प्रेमभंग पण झाला असल्याची मला खात्री पटली आणि "आंसू भरी है ये जीवन की राहे" हे गाणं आठवलं. मग प्रेमभंगाचं दु:ख विसरायला दोन लाडू आणखी खाल्ल्यावर जोरात लागली म्हणून अंगणाकडे वळलो पण तेवढ्यात लक्षात आलं की आपण 'अंगणाकडे' हा चुकीचा शब्दप्रयोग केलेला असून आपल्याला 'परसाकडे' असं म्हणायला पाहिजे होतं. तर ती चूक सुधारून मी आत जाऊन बसलो. मग त्यानंतरचं सांगणं असभ्यपणाचं वाटेल म्हणून एवढंच बोलून मी खाली बसतो.

-- आता वाचक म्हणून तुम्ही मला जोड्यानं हाणाल आणि म्हणाल, अबे साल्या येवढी बकवास केली पण धावत कोण आली आणि तिनं कुणाचा मुका घेतला हे तर सांगितलच नाहीस बे. -- तर त्याचं उत्तर असं की मित्रांबरोबर बघून आलेल्या इंग्लिश पिच्चरची ष्टोरी काल रात्री दादा वहिनीला सांगत असताना मी ते हळूच चोरून ऐकलं होतं, तेंव्हा ऐकलेलं हे वाक्य गण्याला सांगायला मी निघणार होतो, तेंव्हाचा हा प्रसंग आहे.