मला न आवडलेली पुस्तके: आत्मचरित्रे/चरित्रे

मी पयला.

माझे आत्मचरीत्र जे भविष्यात येणार आहे.

विजया मेहतांचं आत्मचरित्र. त्यात सुरुवातीला स्वता:चा त्रयस्थ उल्लेख लय डोक्यात गेला. बेबीने हे केलं आन बेबीने पाणी प्यायलं आन बेबीने साडी नेसली. वैतागलो.

आत्मचरित्र हाच प्रकार मुळात आवडत नाही. एकतर ते नि:पक्षपाती असणं अशक्य. दुसरं म्हणजे आपल्याकडे लोक उपदेश आणि स्वत:चं उदात्तीकरण फार करतात आत्मचरित्रं लिहिणारे. एखादंच हंसा वाडकरांच्या ' सांगत्ये ऐका ' सारखं साधंसरळ आत्मचरित्र सापडतं. चरित्रांमध्ये पण ती जर जवळच्या एखाद्या व्यक्तीने लिहिली असतील, उदाहरणार्थ. 'चीपर बाय द डझन' हे मुलांनी लिहिलेलं आईवडिलांचं चरित्र आहे, तरच वाचनीय असतात.

एका मराठी लेखकाचे. नाव आठवत नाही पण लेखकाने दोन लग्न केली. आणी पहिल्या पत्नीला कसा खर्च देत होतो याचे वर्णन आहे. आजिबात आवदले नाही.

असत्याचे प्रयोग.

खूप छान आत्मचरीत्र आहे
१९५०-६० च्या शतकात हॉर्स रेसिंग सारखं क्षेत्र निवडून त्यात यशस्वी होऊन दाखवणे,
कठीण काळात आलेले अनुभव खूप छान प्रकारे लिहिले आहेत
नि:पक्षपाती लिखान

आचार्य अत्र्यांचे कर्‍हेचे पाणी..

किशोर बियाणी यांचे "it happened in india". कंटाळलो.

खोटं सांगेन. ऊर्मिला देशपांडे.
अगदीच कंटाळवाणं आणि खोटं वाटलं. नावाला जागलेलं पुस्तक.

सूर्य पेरलेला माणूस :(

भयानक!

सूर्य पेरणारा माणूस वरून आठवलं - आमच्या अण्णा झावर्‍यांचं आत्मचरित्र त्याच वाटेने जाणारं आहे. पण अण्णांना स्वतः लेखनाची लय हाऊस असल्याने ते घोस्टरायटरकडे आपलं आयुष्य सोपवायची सुतराम शक्यता नाही.

महादेव शास्त्री जोशींचं अात्मपुराण कंटाळवाणं वाटलेलं आत्मचरित्र.स्नेहांकिता हे जुन्या अभिनेत्री स्नेहप्रभा प्रधान यांचं अात्मचरित्र वाचताना हे खोटं लिहिलंय बरंच काही झाकुन असं वाटत राहातं.

असेच सुधीर फडक्यांचे आत्मचरीत्र पण केविलवाणे आहे.