अक्कलदाढ - एक काढणे

सगळ्यात वर असलेली तळटीपः यातली अक्कलदाढ काढणे, सुरवातीला शिकाऊ आणि पकाऊ आणि मग योग्य डॉक्टरांकडे जाणे इत्यादी भाग वगळता लेख फुगवायला अनेक काल्पनिक गोष्टी घातल्या आहेत हे आधीच अतीचाणाक्ष वाचकांनी ध्यानात घ्यावे ही विनंती. तसेच महिला वर्ग, शेतकरी किंवा कामगार वर्ग, प्राणीपक्षीप्रेमी संघटना इत्यादींचा कोणत्याही प्रकारे अवमान करण्याचा हेतू नाही हे ही लक्षात घ्यावे. डिड आय लीव्ह आउट एनिबडी? हा विनोदी लेख आहे हे तुमच्या लक्षात आले असेलच. तर आता वाचा...

अक्कलदाढ - एक काढणे

तर, झालं असं की वुडहाऊसचं 'लाफिंग गॅस' वाचणे सुरु आहे. त्यातल्या लॉर्ड हॅवरशॉटला हेच दुखणं जडलेलं असतं. वाचत असलेले पु. ल. देशपांडे यांचे किंवा वुडहाऊसचे पुस्तक आणि त्याच वेळी आयुष्यात घडत असलेल्या घटना या योगायोगाने सारख्या निघाव्यात अशा प्रकारचा एक हृदयद्रावक प्रसंग किंवा घटनांची मालिका नुकतीच घडली.

कसलं दुखणं हे कोण सांगणार? बघा...माझं अगदी वुडहाऊससारखंच झालं. गोष्ट सांगायला सुरवात करताना त्याचा जसा गोंधळ उडायचा, किंवा निदान गोंधळ उडतो आहे असं दाखवायचं, ही त्याची एक लकब. गोष्टीची सुरवात झकास झाली पाहीजे हा त्याचा गोष्टीची सुरवात करतानाचा गोष्टीचाच भाग असलेला मिश्कील आग्रह. तसाच गोंधळ अस्मादिकांचा उडालेला आहे पहा. मस्तपैकी पाल्हाळ लावावं, घटनेला थेट किंवा बादरायण संबंधाने कारणीभूत ठरणार्‍या घटना रंगवून रंगवून सांगाव्यात की नाही!

त्याच्याच शैलीचे अनुकरण करत तुम्हाला पुढची गोष्ट सांगतो. एकदा दुपारचे जेवण घेता घेता कँटिनमधे बसलेले कंपनीत नुकतेच दाखल झालेलेल विचित्र नावाचे निसर्गसौंदर्य न्याहळत बसलो होतो. नाव विचित्र अशासाठी की ते कुसुम गजेन्द्रगडकर, अपूर्वा हम्पीहळ्ळीकर, सुनेत्रा शेरावत, नाजुका ढमढेरे यांच्यासारखं नाव आणि आडनाव यांचा परस्परांशी ओ की ठो संबंध नसलेलं होतं. एकंदर प्रकार बघता ते सँपल आडनावापेक्षा नावाकडे अधिक ओढ घेणारं दिसत होतं. पण हे मला समजलं कसं? तर त्या बाईंच आडनाव, नाव व त्यांचा तोंडवळा यांच्या बॅलन्सशीट मधल्या हुकलेल्या बॅलन्स बद्दल शेजारी बसलेल्या समान"शीले" व्यसनेशु सख्यम् हे सार्थ करणार्‍या सहकर्मचार्‍यांशी खोलात जाऊन चर्चा केल्यानंतरच. जमतंय, जमतंय पाल्हाळ लावणं. आगे बढो.

तर, अशा या आडनावापेक्षा नावाकडे अधिक ओढ घेणार्‍या या नवीन रोपट्याबद्दल समग्र, खोलात जाऊन वगैरे चर्चा करत असतानाच अचानक मेंदूत स्फोट झाल्यासारखं काहीतरी झालं आणि घटकेत तो विषय बंद पडला. विषय काय सुरू होता, घडत काय होतं. काही टोटल लागेना. एका क्षणी 'ह्म्म्म' 'अहाहा' 'क्या बात है' असे उद्गार तर दुसर्‍याच क्षणी उजव्या गालावर हात ठेऊन आलेली जोरदार कळ दाबत नाच करायची पाळी आलेली. दैवयोग म्हणा किंवा दैवदुर्विलास, माझ्या जबड्याच्या उजव्या बाजूला अण्णा हजारेंसारखं शांत बसलेल्या माझ्या अक्कलदाढेने अचानक केजरीवाली पवित्रा धारण करत दाताचा राजीनामा मागितला. बॅनर्जींच्या ममतासारखं आपोआप काहीही कारण नसताना तिचं बिनसलं असावं किंवा कँटीनमधल्या भाजीतल्या अर्धवट शिजलेल्या बटाट्याडे बहुतेक मी अंमळ अधिकच लक्ष दिलं असावं. तसं सारखं नाही पण अधुनमधुन दुखतच होतं तिथे. तशातच नुकत्याच झालेल्या पदोन्नती अर्थात ज्याला मराठीत आपण प्रमोशन म्हणतो ते झाल्याने तिने तिचे अस्तित्व दाखवून दिले होतेच. त्यावेळी तिला प्रेमाने जीभ फिरवून मी कुरवाळल्याचंही आठवत होतं. पण आज मात्र अप्रेझलमधे उत्तम रेटिंग मिळूनही किरकोळ पगारवाढ झालेल्या कृद्ध कर्मचार्‍याप्रमाणे तिने आंदोलनच पुकारलं.

त्यामुळे आंदोलन शांत करायला अस्मादिकांनी ताबडतोब ऑफिसच्या शेजारच्याच इमारतीतल्या दंतवैद्यांकडे धाव घेतली. तिथे काम करणार्‍या पोरसवदा सहाय्यिकेने प्रथमच रेल्वेची उद्घोषणा करायला बसवल्यासारखं "प्लॅटफॉर्म नंबर दो पे आनेवाली ठाने जानेवाली स्लो लोकल आज प्लॅटफॉर्म नंबर चार पे आयेगी. यह गाडी दस से पंधरा मिनट देरीसे चल रही है" या चालीत "आपको दो ऑप्शन है एक तो रूट कॅनल करनेका अदरवाईज निकालना पडेगा" हे बोलून मला गार केलं. मी कितीही कट्टर मुंबईकर असलो तरी पुण्यात असलं हिंदी ऐकायला लागल्याने माझ्या आधीच दुखर्‍या असलेल्या अक्कलदाढेनं माझ्या तळपायाची आग आनंदाने मस्तकापर्यंत पोहोचवली. मग एक्स रे नामक प्रकार पार पडल्यावर (अरे वा! दातांचाही एक्स रे निघतो का? स्वातंत्र्यपूर्व कालात....) "छोटाही है निकालनाही पडेगा" अशी एक उप-घोषणा झाली. ही बया बोलताना इतकी आत्मविश्वासशून्य वाटत होती की मी तिने दिलेल्या पेनकिलर आणि अँटिबायोटिक्सचे प्रिस्क्रिप्शन घेऊन जो पळत सुटलो तो दोन दिवसांनी एका वेदनादायी सोमवारी थेट आमच्या नेहमीच्या दंतवैद्यांच्या तपासणी खुर्चीवर बसलो.

मात्र मला तपासणारा माणूस हा जेष्ठ नागरिक नव्हे तर तरुणतुर्क आहे हे बघितल्यावर मी धास्तावलो. पण हा सद्गृहस्थ सिनीयर दंतवैद्यांचे चिरंजीव असल्याचे समजल्यावर जीव तिथेच चूळ भारायला ठेवलेल्या पसरट भांड्यात पडला. हा माणुस मात्र मला जाम आवडला. कारण याने (पुन्हा) एक्स रे काढल्यावर "अक्कलदाढ काढावी लागेल. मग, कधी येतो आहेस काढायला?" हा प्रश्न सुद्धा "ह्या विकेंड्ला मी मोकळा आहे, चल कोकणात जाऊन येऊ" ह्या हव्याहव्याशा वाटणार्‍या प्रश्नाच्या चालीत विचारून माझी अर्धी भीती घालवली. मग ठरलेल्या रक्त तपासण्या आणि लिहून दिलेली औषधे घेऊन मी पुढच्या शनिवारी पुन्हा 'ऑपरेटिंग रुमात' स्थानापन्न झालो. डॉक्टरांनी पेन आणि प्रेशर यातला फरक छान समजावून सांगितला. भूल देताना ईजेक्शनमुळे जरासा त्रास झाला. पण "आता मी मार्किंग करतो आहे" असं म्हणत प्रत्यक्षात दाताभोवती हत्याराने कापून त्यांनी कधी दाढ काढली ते समजलंच नाही. कधी "चांगलं को-ओपरेट करतो आहेस हां" अशी स्तुती तर कधी ऑफिसबद्दल चौकशी असं बोलत बोलत पटकन काम करुन हा माणूस मोकळा.

आता दाढ काढून तीन दिवस उलटले आहेत. वेदनाशामक गोळी परवा रात्रीच घ्यायची बंद झाली आहे. पण पेन किलरचा प्रभाव एक दिवस ओसरूनही काही दुखत असल्याचे अजिबात जाणवत नाहीये. ऑफिसातल्या विघ्नसंतोषी लोकांनी "आताच खरी मजा येणार आहे" असे पिल्लू सोडून दिलेले आहे. पण मर्द को दर्द नहीं होता, हाँय्य! आणि तसंही, बघण्याकडून दुखण्याकडे गेलेल्या या प्रकरणाला प्रत्युत्तर द्यायला दुखण्याकडून बघण्याकडे न्यायलाच हवे. नाही का?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
इतरत्र पूर्वप्रकाशित
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------