अम्रीकेच्या वाटे कुचूकुचू काटे.....

हाहहा! थोडे काटे आम्हीही पेरतो, आम्हलाही येताना खाऊ आणा!

भलते लाड करणे आता त्या देशाने बंद केले आहे...

अन्न-पाणी अमेरिकेचे आणि चिंता हमासची, हे लाड तो देश आता खपवून घेत नाही...

अमेरिका भेटीबाबतची रचना आवडली

आम्ही अमेरिकेत राहत असल्याने घरून कुणी जेव्हा भारतातून येतं तेव्हा केवळ काही मराठी पुस्तकं वगैरे आम्ही आणायला सांगतो. खाण्यापिण्याचे जिन्नस इथल्या भारतीय वाणसामानाच्या दुकाना कायमच मिळतात. कालनिर्णय स्थानिक मराठी मंडळाकडून दिवाळी अन (जे दिवाळी कार्यक्रमास अनुपस्थित राहतात त्यांना) संक्रांत कार्यक्रमात मिळतेच. घरच्या मंडळींना जितके हलके सामान घेऊन येता येईल तितके उत्तम असा आमचा प्रयत्न असतो.

सुटीवर भारतात येताना मात्र आम्ही प्रियजनांसाठी जे जे आणता येईल ते सर्व आणतो. भारतातून परततानाही खाण्यापिण्याचे जिन्नस बरोबर घेणे टाळतो.

रचना आवडली.

भारतातुन येताना वाणसामाना ऐवजी घरी बनवलेले पापड / कुरडाया / चकली / वेफर्स ई ई आनण्यावर वर भर असतो. आई बाबा / सासु सासरे बॅगा भरुन भरुन देतात आणी मग बॅगेचे वजन सांभाळण्यात आख्खी दुपार जाते. त्यात माझी पुस्तके कुठे तरी भर म्हणुन टाकावी लागतात. आजकाल बुकगंगा मुळे आप्पा बळ्वंत चौकात जावे लागत नाही.
जाताना मात्र भरपुर चॉकलेट जातात. अपेयपान वर्ज असल्यामुळे बाटल्या नेत नाही.
साधारण जुन महिण्यात भारतातुन पाहुणे यायला सुरुवात होते. मग ईथे त्यांची गट्टी जमली की मग मिळुन देवळात जाणे / पार्कात चकाट्या पिटणे वगेरे चालु होते. पुर्वी सोबत नाही म्हणुन कंटाळनारे बाबा आता आले की मिळुन पॉटलक / ऑगस्ट मधे भारतीय स्वातंत्र्यदिन वगेरे साजरा करता. फक्त वय झाले म्हनुन प्रवासाचा त्रास फार होतो.

झकास कविता तालात.

अन वारीसाठी शुभेच्छा! आले की अवश्य कळवा.

छान रचना, आवडली !!

मुला नातवंडांची भेट हे सगळ्यात मोठे मोटिव्हेशन.

बाकी भारत म्हणजे माहेर आणि कर्मभूमी म्हणजे सासर.
प्रत्येक भारत भेटीच्या वेळी -

माझ्या माहेराच्या वाटे 
 जरी  लागल्या  रे ठेचा
वाटवरच्या  या दगडा
तुले फुटली रे वाचा!

“नीट जाय मायबाई
नको करु धडपड
तुझ्याच मी माहेराच्या
वाटवरला दगड!”

- बहिणाबाई