कवितासंग्रह

एक सन्दीप खरे यान्चे मुक्तकाव्य असेल मनात घर करुन राहीलेले आहे (याला नक्की मुक्तकाव्य म्हणतात की मराठी शेर म्हणतात याबाबत मी पुर्णतः अनभिज्ञ आहे. तसेच शब्दही पुर्णतः लक्शात नसल्याने कदाचित यमक न जुळण्याचाही सम्भव आहे, त्या बाबत दिलगीर आहे)
मी माझा काळीज फेकल, तु ते झेलायचा प्रयत्न केलास, पण सुटल....
आणी आवाज आला खळकन,
तुही तुझा काळीज फेकल, मी ते झेलायचा प्रयत्न केलास, पण सुटल.......
आणी आवाज आला खणकन,
खळकन फुटल म्हणुन काय झाल, खणकन आवाज नाही आला म्हणून काय झाल,
निदान आमच्या काळजाला गन्ज तरी लागत नाही......
 
आपला,
ओम फट स्वाहा.... तात्या विन्चू

वडापाव यांनी दिलेली "लायब्ररीबाहेरचा पिंपळ ..." ही कविता माझी स्वतःची आहे. बालपणी ;) छंदबद्ध रचना, गझला करीत नसे, तेव्हाचा काळ :)
रचनाकालः ऑगस्ट-ऑक्टोबर २००४ च्या आसपास
स्थळः आमच्या अभियांत्रिकी महाविद्यालयाचे ग्रंथालय
प्रसंगः जी आर ई परीक्षेचा अभ्यास करताना लक्ष भरकटून बाहेरच्या पिंपळाची सळसळ, आसपासच्या पुस्तकांच्या राशी इ. पाहत सुचलेली/लिहिली गेलेली कविता.
हीच कविता मनोगत, ऑर्कुटवरील काव्यांजली समुदाय आणि माझ्या जालनिशीवर (http://khoopkaahee.blogspot.com/) याआधी प्रसिद्ध झाली आहे. येथे पुन्हा पाहून या जुन्या रचनेचा पुन्हा आनंद लुटता आला.
धन्यवाद वडापाव. बाकी या कवितेची तुमच्यावर छाप वगैरे पडली याचा आश्चर्ययुक्त आनंद वाटतो :)
(आभारी)बेसनलाडू

डोळ्यातील अश्रू पडतात
तेव्हा त्यांचा आवाज होत नाहि
याचा अर्थ असा नाहि की
तु दुरावल्यावर मला दुःख होत नाहि

शब्दांनाहि कोड पडावं
अशीही काही माणस असतात
किती आपलं भाग्य असत
जेव्हा ती आपली असतात

कुणीच आपल नसतं
मग आपण कुणासाठी असतो
आपलं हे क्षणिक समाधान
इथ प्रत्येक जण एकटा असतो

डहाळीवरूण ओथंबणारे पावसाचे थेंब
उगाचच का अडकून बसतात
काहि क्षण फ़ाद्यांशी नातं जोडून
किती निष्ठूरपणे सोडून जातात

नजरेत जे सामर्थ्य आहे
ते शब्दांना कसे मिळणार
पण प्रेमात पडल्याशिवाय
ते तुम्हाला कस कळणार

जिवनात काहितरी मागण्यापेक्षा
काहितरी देण्यात महत्व असत
कारण मागितलेला स्वार्थ
अन दिलेलं प्रेम असतं

शब्दांनी कधितरी
मझी चौकशी केली होती
मला शब्द नव्हे
त्यामागची भावना हवी होती

स्वप्नातील पावलांना
चालणे कधी कळलेच नाहि
पाऊलवाट चांगली असली तरी
पाऊल हे वळलेच नाही

अस्तित्वाची किंमत
दूर गेल्याशिवाय कळत नाही,
सगळ कळतय मला
पण तुला सोडून दुरही जाववत नाही

कधी कधी जवळ
कुणीच नसावसं वाटतं
आपलं आपण
अगदी एकट असावसं वाटत....

ती बसली आहे माझ्या शेजारी
बोलतचं आहे ,बोलतचं आहे
निरर्थक ,अर्थपुर्ण
थोडं अंतर राखून !
हळूहळू डोळे पेंगायला लागलेत
तिचे अन् माझेही.
पण मी कसा झोपू?
या छोट्याश्या घडीतील एक क्षणही
मला तिच्यापासून दूर व्हायचं नाहीये.

पण ती झोपलीच-
माझ्या छातीवर डोकं ठेवून.
राखून ठेवलेलं अंतर कधी गळून पडलं
कळलंच नाही.
पण आत्तच या हृदयाला काय झालं?
किती जोरात धडधडतंय!
वेड्या हृदया,थांब ना जरासा!
ती उठेल नं तुझ्या आवाजानं,
अन् पुन्हा बडबडत राहील
थोडं अंतर राखून!