माझे अभंग माझी गाथा

प्रत्येक कवन | आले ते घेऊन|विडंबी प्राक्तन | जालावरी||
केशवापरते | वाचले जाई ते|'वाचे ना' तरी ते | विडंबनी ||
'केशवसुमारा' | मि.पा.चा मोहरा |बाकि तें पैजारा | म्हणे 'रंग्या'||
चतुरंग

ठेवा हा सुखाचा | निर्व्याज स्मिताचा |विसर दुःखाचा | पाडो थोडा ||
हेच खरं रे केशवा! क्या बात है...
असो, आमच्या विनंतीला मान देऊन इतके सुरेख विडंबन लिहिल्याखातर केशवा तुला दंडवत...
तात्या.

>आमच्या विनंतीला मान देऊन इतके सुरेख विडंबन लिहिल्याखातर केशवा तुला दंडवत...
१००% सहमत.
आवडले.

'काम'सू सचिव | कलीग रेखीव |शेजारी आखीव | छळतात ||
नित्य ही पहाणी | दूर ती साजणी |जनांस कहाणी | सांगवेना ||
वावावा!!! :)
(प्रेक्षक)बेसनलाडू

थोडी करूणेची झालर आहे  या विडंबनाला. विडंबनापेक्षा काव्यच म्हणेन मी याला.
चिडते साजणी | फेकते लाटणी |पळते त्या क्षणी | झोप माझी ||
इथे मजा आली
एकटा पडतो | दारूत बुडतो |दिवस काढतो | कसे तरी ||
मात्र इथे हेलावलं मन.
- (सर्वव्यापी)प्राजु

लक्ष लक्ष दंडवत कमी पडतील.
धक्के ते मुद्दाम | नजरा उद्दाम |बायको सद्दाम | सोय नाही! ||
चिडते साजणी | फेकते लाटणी |पळते त्या क्षणी | झोप माझी ||
बायको ठेक्यात| नवरा धाकात | आयुष्य धोक्यात | ठरलेले ||
या ओळी जास्त आवडल्या. बहोत खूब.
पुढील कवितेची वाट पाहातो. शुभेच्छा.

स्वप्ने मी पाहिली | कर्जे ही काढली | खोपटी बांधली |  एकदाची ||
हा हप्ता बिकट | घेतला फुकट |वाचेना नकद | काही केल्या ||
पर्देशी राबावे| हातचे राखावे| डॉलर जोडावे| ठरवतो||
प्रपंच चांगला | सोडूनि पातला |एकटा राहिला | दूर देशी ||
भावना सारुन | मनाला मारून |वास्तव दारुण | स्वीकारले ||
खरंच आहे ते!!!
छान, छान केशवसुमार, छान लिहिलंय!!!

मस्त विडंबन ! जियो !
--लिखाळ.
 
'शुद्धलेखन' आणि 'शुद्ध लेखन' यांवरील चर्चा वाचून आमची पार भंबेरी उडाली आहे.

छान जमलंय विडंबन :)
नंदनमराठी साहित्यविषयक अनुदिनी

'काम'सू सचिव | कलीग रेखीव |शेजारी आखीव | छळतात ||
नित्य ही पहाणी | दूर ती साजणी |जनांस कहाणी | सांगवेना ||
जबरा विडंबन केशवसुमाराचार्य
(हसरा) आजानुकर्ण

मुळातला विषय वेगळ्या कळकळीचा होता, म्हणून "तिचे अभंग" कविता लांब वाटली नाही. विडंबन मात्र विषयाच्या किरकोळपणामुळे फार लांबल्यासारखे वाटते. काही विडंबने समश्लोकी करू नये - "मना सज्जना ट्रामपंथेचि जावे" या  पु. लंच्या विडंबनात थोडेच श्लोक आहेत - प्रत्येक मनाच्या श्लोकाचे विडंबन न करण्याचा त्यांचा संयम त्या ठिकाणी शहाणपणाचा वाटतो, नाही का?

अत्यंत सुरेख काव्य...
-(नि:शब्द) सख्याहरी
 

सर्वप्रथम हे नमूद करतो : केशवसुमार यांची "विडंबन" या प्रकाराची समज आणि त्यावरची हुकूमत प्रशंसनीय आहे. आपल्या नर्मविनोदी स्वभावाला त्यानी आपल्या निर्मितीक्षमतेची जोड दिल्यामुळे त्यानी केलेली विडंबने चपखल , मार्मिक आणि रचनेच्या दृष्टीने बहुतांशी बिनचूक असतात.
विडंबनकार हा सर्कशीतील विदूषकाप्रमाणे असतो असे, मला वाटते अत्र्यानीच म्हण्टले आहे. विदूषक इतर जिमनॅस्ट्स प्रमाणे कुशल असतो, असावा लागतो. केशवसुमाराना हे वर्णन लागू होतेच.  
मात्र विडंबन हा प्रकार हा मुळातच "डिराइव्हड्" (मराठी शब्द ?) असल्याने, त्याबाबतीतील रसिकांची प्रतिक्रिया ही सुद्धा काहीशी हलकी, कॅज्युअल असते. मोडकीतोडकी का असेना, पण एखादी नवी रचना जेव्हा समोर येते, तेव्हा त्याकडे जास्त कुतूहलाने पाहिले जाते.

दु:खाचा विसर पडावा.. त्याच साठी हे विडंबन ..

विडंबन मनपसंत होण्यामधे मुक्तसुनीतांनी दिलेल्या मुद्यांबरोबरच आणखी एक बाब असावी - ती म्हणजे विडंबन हा जरी आधारित लेखनप्रकार असला तरी त्यात मूळ कलाकृतीशी नाते साधतानाच विडंबनकाराचा स्वतःचा विचार आणि शेवटी एक स्वतंत्र कल्पना पोचवण्यातले यश ह्या दोन्ही गोष्टी जमाव्या लागतात.खेरीज, विडंबन म्हणजे विनोदी असलेच पाहिजे असे नाही. कदाचित ह्या पूर्वग्रहामुळे रसिकांची त्याकडे बघायची दॄष्टी बदलत असावी.
चतुरंग