मराठी भाषा दिन २०१७ - हरनी (वर्‍हाडी)

सुरेख!

काय सुरेख उपमा आहेत एकाहून एकेक!!

छान कविता उद्धवजी!

आय हाय हाय उद्ववभाऊ, एकदम भरेल पऱ्हाटी डोया म्हावरे आली हो देवा. ते टच भरेल बोण्ड , टचाटच वऱ्हाडी गर्मीन फुटून रुई भाईर येल पऱ्हाटी, रुई आल्यानंतर करेल शीतादाईची पूजा, सालदाराच्या मेहनतीले सलाम करत त्याले केलेला कापडाचा मान, सालदारनीची साडीचोयी , सर्वे काई खपकन डोया म्हावरे आले अन काय सांगा राज्येहो डोयेच वल्ले झाले ना!!. आता सायची कास्तकारी सुटली, अंगाले लागेल मातीचा वास सुटला अन आपुन सोतालेच परके झालो, काडाचा महिमा व्हय राज्येहो.

इतरांसाठी
शीतादाईची पूजा म्हणजे अस्सल वऱ्हाडी उन्हामुळे जेव्हा कापसाची हिरवी बोण्ड सुकून टचकन फुटतात तेव्हा बाहेर आलेल्या पहिल्या रुईची (कापसाची) पूजा असते. उन्हा तान्हात खपलेल्या शेतीवरच्या (वावरातल्या) गडी (सालदार) माणसाला पांढरे कापड, तांदूळ , दही असे सगळे पांढरे सामान देऊन केलेला मान ह्या पूजेचा अविभाज्य भाग असतो , ह्या प्रसंगी त्याच्या बायकोला (सालदारनी) हिरवे लुगडे चोळी अन सौभाग्याच्या खुणा ओटीत घालतो जमीनदार. ह्या सोबतच दहीभात, पांढरे तीळ वगैरे वापरून नुकत्या 'डिलिव्हरी' झालेल्या (बोण्ड फुटून कापूस बाहेर दिसु लागलेल्या) पऱ्हाटी (कापसाच्या) झाडाची पूजा करण्यात येते, त्याला पांढरा साफा गुंडाळला जातो, अन कायम असेच कपाशीचे पीक यावे म्हणून प्रार्थना केली जाते.

हा आहे आमचा विदर्भ , आमचे वऱ्हाड :), च्यायला आता अंगाचा मातीचा वास तुटला अन सगळेच सुटले, पण कुठेतरी माझ्या वऱ्हाड प्रांताच्या हृदयात कुठलातरी एक कास्तकार ह्या येत्या मार्च मध्ये असली पूजा नक्की करेल अन देवाला पुढल्या हंगामाकरता पांढऱ्या सोन्याचे दान मागेलच, हे नक्की आहे :) .

सांगं कुठीसा ठेवलं
बोंड माया हुर्दयाचं?

व्वा ! क्या बात !

सुंदर !

खूप मस्त लिहिलय उध्धवजी!!

सुंदर !

हृद्य!

तुमच्या इतर.कवितांसारखी अस्सल नाही वाटली.

आवडली !!!

डोळ्यासमोर आल कापसाचं शेत.एकदा अकोल्याला पाहिलं होतं.
कविता आवडली.

खूप आवडली.

छान. लयीत म्हणता येईल अशी गेय कविता

फार आवडली!

साधी.. सहज...

कविता आवडली.

गोड कविता, आवडली

आवडलीच!!

कविता आवडली !

गावंडे पाटिल
मस्त अन जब्राट झालय.
आमचि उपमा का सांजा काय म्हंतेत ते पटत नाय लोकाइले पन हे तुमचि काय कविता व्हय का लेख व्हय ह्यान आम्हाले आमच्या प्राचार्यांचि आठवण करुन देल्लि. कोन ? लय फाटत जाय ह्या माणसासमोर सार्‍या कॉलेज ची.
बातच वळखाल !

झोळी झाडाला टांगून राबराबते माऊली
तिथं झोळीतल्या जिवा व्हते पारखी साऊली
अभिषेकात घामाच्या आसं देवाचं पूजन
पिकं हालती डोलती जनू करती भजन
गव्हा जोंधळ्यात तवा सोनं चांदी लकाकते
जशी चांदी लकाकते कपाशी फुलते

आवडल.

* इथे परिचय नसताना लेखक महाशयांना थेट गावंडे पाटिल संबोधलो ह्यात कुठलिहि जातियता नसुन वर्‍हाडि सहजपणा आहे.

वा! सुंदर!

खूप सुंदर !!

कविता वाचताना विठ्ठल वाघांच्या कवितेसारखी लय वाटत होती.
कापसाचे शेत डोळ्यासमोर उभे राहले.

आवडली!