गुंतता ह्रदय हे.....

तसे असेल तर मग माझे विचार मांडतो...

मायेच्या प्रेमाच्या धाग्यांपेक्षा स्वार्थाचे धागे अधिक घट्ट असतात. गरजा माणसांना एकत्र ठेवतात. पण ऐहिक सोय झाल्यानंतर देखील सहवासाची, संवादाची भूक माणसामध्ये शिल्लक असते. अशी भूक फार कमी लोकांमध्येय असते कारण संदेवनशक्ती. शतेषु जायते शूरः प्रमाणे संवेदनाक्षम माणूस हा देखील जन्मालाच यावा लागतो. दोन पिढ्यांची सांगड ही व्यवहार, वास्तवता व भावना यांच्या संगमानेच घातली गेली पाहिजे. आपण मुलांच्या सदैव, त्रिकालाबाधित हितासाठीच आहोत अशा समजूतीने आई वडीलांनी वसा घेतल्याप्रमाणे वागूच नये. काही गोष्टी त्यांच्या नशीबावर व कर्मावर सोडणे ही गरजेचे आहे.

माझा जो प्रतिसाद होता तो माझ्या सिंगापुरातल्या अनुभवावर होता.
तुमच्या कथेतली सीमा तर नवर्‍याकडुन सुद्धा दुर्लक्षीत वाटते.
मी जे पाह्यले ते असे होते की बाळ लहाण आहे म्हणुन सहा महिने आई आणि सहा महिने सासू अश्या फेर्‍या चालायच्या. अन मग स्वतः कामावरुन आल्यावर आयत पानावर बसायला मिळावं अशी अपेक्षा असायची.
मुलांच्या संसारात आईवडिलांचा रोल काय यापेक्षा आपल्या संसारात आपली जबाबदारी काय याचा उहापोह होण्याची जास्त गरज वाटते.

पालकांसाठी....

१. मुलाचे किंवा मुलीचे लग्न झाल्यानंतर मुलांनी बोलावल्याशिवाय त्यांच्याकडे जावू नये.

२. मुलांना स्वतःचे प्रॉब्लेम स्वतः सोडवू देत, ह्या जगात माणसाला सोडवता येणार नाही, असा एक पण प्रॉब्लेम नाही.

३. मालिकांपासून दूर राहणे हे कुठल्याही वयात योग्यच.१९७०-१९८०च्या काळांत माझ्या ८५वर्षांच्या आज्जीला कधी मालिकांची गरज भासली नाही, मग आत्ताच कशाला.ती कादंबर्‍या वगैरे वाचायची.

४. मुलांनी मागीतल्या शिवाय मदतीला जावू नये.आपला मान राहतो.त्यांनी बोलावले तर आपल्या अटींवर जावे.अटी समंजस पणे सांगाव्यात आणि त्या पण आपल्याच पाल्याला.आमच्या आजीच्या भाषेत सांगायचे तर, मातीचे कुल्ले पावूस पडला तर विरघळतात आणि चिखल हातात उरतो.

पाल्यांसाठी...

१. आई-वडील सर्वश्रेष्ठ.

२. स्वतःची मीठ-भाकरी आणि झोपडी म्हणजे स्वर्गसूख.

३. म्हातार्‍या माणसांना विश्रांतीची गरज असते, त्यामुळे श्रावण बना.

४. पालकांचे आपल्या सगळ्याच मुलांवर सारखेच प्रेम असते.पण त्यातही जो/जी कमी असेल तिथे थोडे जास्तच.त्यामुळे आपल्याच भावंडांचा द्वेष करू नका.

थोडक्यात काय तर घरातील प्रत्येकाने आपापली जबाबदारी सांभाळली आणि दुसर्‍या व्यक्तीचे मन जाणून घेतले तर, एकत्र कुटुंब पद्धत सगळ्यात मस्त.

एकत्र कुटुंबपद्धतीचे फायदे पुरेपूर उपभोगणारा

मुवि.

एकत्रित कुटुंब पध्दतीला विरोध नाही परंतु प्रत्येकाला स्पेस न मिळणे,कोणीही कोणालाही गृहित धरणे ,अपेक्षाभंगामुळे होणार्या कटकटी या सर्व गोष्टींचा विचार करता स्वतंत्र पण फटकून नाही,सणासुदीला आजारपणाला गरजेला एकत्र अशी कुटुंबपध्दती बरी वाटते.
दुसरे कारण म्हणजे आपल्याला आपले पालक जरी अगदी मनमिळाऊ जुळवून घेणारे इ इ वाटले तरी घरात लग्न करुन अाणलेल्या व्यक्तीशी ते असुरक्षित वाटून वेगळे अनप्रेडिक्टेबल वागू शकतात.अशावेळी भांडणे करुन विभक्त राहाण्यापेक्षा सुरुवातीपासूनच विभक्त राहाणे पण रोजची विचारपूस,गरजेला आजारपणाला धावून जाणे हा उत्तम उपाय वाटतो.
अर्थात हा अतीच पर्यायही वाटू शकतो परंतु ती हळूहळू काळाची गरज होत जाते.सुखद अपवाद अर्थातच असणार!

उत्तर देणं इतकं सोपं नाही. एकच एक उत्तर सगळ्या परिस्थितींमधे लागू होणार नाही. मात्र दोन्ही पिढ्यांनी "सुरक्षित अंतर" ठेवून रहावे हे उत्तम. म्हणजे दोघांनाही जेव्हा गरज पडेल तेव्हा धावून जाऊन अडचण दूर करण्याची तयारी असली पाहिजे. तोही जुलमाचा रामराम म्हणून नव्हे किंवा कोरडं कर्तव्य म्हणून नव्हे. त्याचवेळी वृद्ध हे अडगळ वाटता नयेत, किंवा जास्त लुडबुड करतात असेही वाटता कामा नये. तरूण पिढीनेही मदत मागताना संकोचू नये, कारण इतर जगापेक्षा तेच सगळ्यात जवळचे असतात. मात्र कोणत्याही नात्यात अपेक्षा किंवा परतफेड होईल अशी आशा ठेवली बहुधा निराशाच पदरी येते. आसक्ती न ठेवता मदत करायची आणि वेळ ओळखून बाजूला व्हायचं हे फार कठीण आहे. विशेषतः बायकांना. कारण स्वयंपाकघराचा ताबा दुसरीला दिला की त्यांना बरेचदा आपलं जग बुडल्यासारखं वाटायला लागतं. वडिलांनीही मुलांना विचारलं तर मार्गदर्शन करावं, पण मी म्हणतो तसंच झालं पाहिजे असा आविर्भाव असू नये.

मुळात मुलांना वाढवताना चांगलं वाईट काय याची समज आणि विचार जर देता आले तर फार प्रश्न उभे राहू नयेत. पण ही आदर्श परिस्थिती झाली. बरेचदा सत्य याच्या डावी-उजवीकडे कुठेतरी असतं. ज्याला सगळ्याचा समतोल साधता आला तो जिंकला!