जुने तेच सोने की --

शाळेत शिकत असतांना मी त्या वेळी दक्षता हे पोलिस कार्यावरील , घडलेल्या अपराध घटनांवरील मासीक वाचत असे . ते माझे खुप आवडते मासिक होते . तसेच किशोर मासिक सुध्दा खुप आवडायचे . बाबुराव अर्नाळकर, बाबा कदम हेही आवडते लेखक होते.

उडान , फौजी ,नुक्कड , चित्रहार, छयागीत, परमवीर,

चंपक आणि ठकठक ;)

अमृत आणि विचित्र विश्व मासिक

ऑल इंडिया रेडिओ वरचा सकाळी ११ची 'कामगार सभा' कार्यक्रम, विविध भारती रेडिओ वरचे संध्याकाळी ७ चा जयमाला, रात्री १० चं छायागीत, मला वाटतं १०.३० चा 'आप की फर्माईश' कार्यक्रम, रात्री ११चा बेला के फूल वगैरे गाण्यांचे कार्यक्रम, दूरदर्शनवरच्या हम लोग, यही है ज़िंदगी वगैरे मालिका....न संपणारी यादी आहे!

(......रेडिओवर गाण्यांच्या फर्माईशी करणार्‍यांमध्ये 'झुमरीतलैयासे...' हमखास असायचे :-) )

ह्या कमोडिटीचा भाव गेल्या दशकात वर गेला असला, तरी ते आपण जोंवर विकत नाही, तोंवर 'नोशनल'च फायदा आहे म्हणायचा.

आणि ह्या सगळ्याच कमोडिटीज खतरनाक असतात, अगदी प्रचंड व्होलटिलिटी असते त्यांच्या भावांत. तेव्हा त्यांपासून माझ्यासारख्या सामान्य माणसाने दूरच राहिलेले बरे.

साधारण पणे सन १९६० ते २००० या काळात मी अनेक चांगल्या गोष्टी वाचल्या,लिहिल्या व पाहिल्या

सन २००० ते २०१२ हा काळ पृथ्वीवरील लोकांसाठी सुखाचा होता. मग २०१२ साली तुम्ही परत लिहायला लागलात.

"जुने तेच सोने की...." या टायटलवरून आपल्या जुन्या गोष्टी कशा चांगल्या आणि पाश्चिमात्यांचे अंधानुकरण कसे वाईट अशा स्वरूपाचा मजकूर असेल आणि त्यातून आणखी एक द्विशतकी धागा निघेल असे वाटून पॉपकॉर्न आणले पण होते. पण वेगळाच मजकूर बघून थोडी निराशाच झाली बघा.

बाकी जुन्यातले चांगले म्हणाल तर सत्यकथा नावाच्या मराठी मासिकात वेगवेगळ्या लेखकांचे चांगले लेख येत असत. ९वी-१०वी ला मराठीतले बरेच धडे हे याच मासिकात प्रकाशित झालेले लेख होते. १९७८-७९ मध्ये ते मासिक बंद पडले. त्यावेळी मी लहान होतो आणि हे मासिक वाचनात आले नव्हते. पण नंतर मराठीतले धडे वाचल्यावर हे मासिक वाचायची उत्सुकता वाढली. एका परिचिताकडून सत्यकथाचे काही जुने अंक नागपूरात जरीपटका लायब्ररीत आहेत हे समजल्यानंतर ते अंक बघायला मुद्दामून पुण्याहून नागपूरला गेलो होतो. ही गोष्ट १९९६-९७ सालची. सध्या ते अंक तिथे आहेत की नाही हे माहित नाही. असल्यास ते जरूर वाचावेत इतक्या उच्च दर्जाचे लेख त्यात होते.

वाचनीय लेख आणि प्रतिसाद

या यादीत काही राहीले काय?

नवनीत गाईड्स्,अनमोल गाईड्स हा आमचा अमूल्य ठेवा होता.

किशोर मासिक,बालचित्रवाणी :)

शकुजी एकदम उत्तम धागा सुरु केला आहेत.

मुळात जुन्या आठवणी जपणे व त्यात रमणे हा मनुष्यस्वभाव आहे आणि त्यात काही चूक आहे असे मला वाटत नाही.
आजची पिढी कदाचित आमच्यावेळी आयपॉड, टच स्क्रीन्स किती बरे होते याबद्दल अजून १५-२० वर्षांनी चर्चा करु शकतील.

२००० साल अगोदरच्या गोष्टींबद्दल बोलायचे झाले तर माणूस जास्त नॉस्टेल्जिक होतो व आजच्या आयुष्याच्या तुलनेत जुन्या गोष्टींच्या आठवणी आपल्याला जास्त आनंद देतात. याचे प्रमुख कारण म्हणजे २००० नंतर प्रचंड वेगाने आयुष्यात झालेला बदल. संगणक युगातील क्रांतीने संवादाची परिभाषाच बदलून टाकली.
जुन्या काळातील एखाद्या लेखकाच्या हस्ताक्षरातील मिळालेल्या उत्तराची तुलना फेसबुकावर त्या लेखकाने आपल्या प्रश्नाला दिलेल्या उत्तराशी होऊ शकत नाही.
मला वाटते म्हणूनच २००० सालच्या अगोदरचा काळ एक अपूर्व असा आनंद देऊन जाणारा वाटतो.
आधी आपण मामाच्या गावाला आनंदाने जायचो व मामालाही ते आवडायचे, ते सर्व आतुरतेने आपली वाट बघायचे.
आजच्या काळात तो भावनिक ओलावा शिल्लकच नाही असे मला नाही म्हणायचे पण आजच्या धकाधकीच्या जीवनात आपण आपले कोष जपायला लागलो आहोत असे म्हणता येईल.

अवांतर : मला मराठीतील एक शून्य शून्य मालिका आठवते आहे. तसेच भारत एक खोज, चाणक्य, रंगोली (अजूनही सुरु आहे) असे अनेक कार्यक्रम आठवत आहेत.

चान्दोबा, टीपु सुल्तान, अलिफ लैला :-)