नो किडिंग

**प्रसन्नदांच्या कार्यक्रमाच्या माहितीतून साभार** >>

ग्रेट वर्क प्रसनदा !

धन्यवाद पराशेट :)

झकास वृत्तांत.
तुमचे लिखाण प्रकाशित झाले असेल तर लिंक कुठे आहे? उत्सुकता वाढलीय.

पाल्यासाठी संस्कार शिदोरी अगदी लहान पणापासून द्यायला हवी. अन्यथा त्याचे परिणाम दिसणारच.

मस्त माहिती दिलीस कार्यक्रमाची, या विषयी आणखी लिखाण केलं असशील तर नक्की दाखवा .
:)

DNA व दिनानाथ मंगेशकर इस्पितळ खुप छान काम करत आहे या बाबतीत.

वेल डन.

वृत्तांताबद्दल आभार.

-दिलीप बिरुटे

उत्तम लेख. पालक म्हणून अत्यंत उपयुक्त माहिती..

कार्यक्रमाचे थोडक्यात सार आवडले. बालगुन्हेगारी, बालगुन्हेगारांची मानसिकता याबद्दल आणखी जास्त कुठे वाचता येईल? तुम्ही लिहिलेले प्रकशित केले असल्यास लिंक द्यावी.

कार्यक्रमाची माहिती देणारा छान लेख...

अल्पवयीन मुलांनी केलेल्या किडनॅपिन्ग आणि खुनाची बातमी सर्वांनाच बालमानसशास्त्रज्ञ , शिक्षक, पालक यांना अस्वस्थ करणारी होती, हे खरंच... याब्वर आय्बीएन लोकमत वर वागळ्यांनी एक आजचा सवाल केला त्यात नेहमीचंच सारं ऐकलं... आजची पिढी, चैनी सवयी , नकार न ऐकायची वृत्ती, मोठ्यांबद्दल आद र / धाक नसंणं , अति लाड, घरात संस्कार करायला आजी आजोबा नसणं, हिंसक खेळणी वापरणं , इन्टरनेट, आजचे टीवी चॅनल्स ही सारी कारणं कमी अधिक प्रमाणात असली तरी चर्चा सतत आजची पिढी / आजकालची मुलं अशावर घसरते आहे असं वाटतं..

साधारण छत्तीस सदतीस वर्षांपूर्वीच्या साध्यासुध्या पुण्यात जक्कल सुतार इ. कॉलेज तरुणांनीच हत्याकांड घडवली होती... त्यावेळीही अशाच चर्चा झाल्या असतील....

अशा वेळी प्रश्न पडतो की "समाजात गुन्हेगार वृत्तीचे लोक कायमच असतात का?" आणि प्रश्न आहे लवकरात लवकर / शक्य झाल्यास गुन्हा घडण्यापूर्वी त्यांना शोधण्याचा .... ( गुन्हेगार का बनतो? जनुकीय आणि पर्यावरणीय अशी दोन्हीही कारणे असावीत... कान्सन्ट्रेशन फक्त पर्यावरणीय कारणांवर होते नेहमीच)

त्या चर्चासत्रानुसार काय प्रमुख कारण आहे मुलं बिघडण्याच?

एक उत्तम प्रकल्पाबद्दल माहिती दिल्याबद्दल.

परा,
एका ज्वलंत विषयाला तुम्ही यानिमित्ताने तोंड फोडले आहेत.

अनेक तज्ज्ञांनी दोन पिढ्यांमधील संवाद का तुटत असतो हे देखील समजावले. >>>>
हेच जाणून घेण्याची आज खरी गरज आहे.

दोन पिढ्यांमधील संवाद तुटत असतो, तसाच आज व्यक्तीव्यक्तीतील संवादही तुटत चालला आहे. समोरच्या माणसातील चांगुलपणा नजरेसच पडू नये इतके माणसांचे वर्तन अनोळखी माणसांप्रती कोरडे होत चाललेले आहे.

समोरची व्यक्ती मोठी असल्याने आपले अहित कसे चिंतेल इथपासून, तर कुठलाही परका माणूस आपले अहितच करेल इथपर्यंत, मुलांना वेगवेगळ्या विचारांत वाढवले जात असते. जग जसे आहे तसे त्याकडे पाहता यावे हीच खरी गरज आहे. घराबाहेर जातांना मित्राच्या फोनवरील आमंत्रणाचा स्वीकार करणार्‍या शुभमला त्यांच्या संगतीत स्वतःस कसे जपावे हे उमजले नाही, साधता आले नाही, ही वस्तुस्थिती आहे.

http://nvgole.blogspot.in/2012/04/blog-post_04.html#links
ह्या दुव्यावर मी मुलांना खुल्या जगाकडे खुल्या नजरेने पाहत असता स्वतःस सांभाळावे कसे हे शिकवण्याकरता, त्यांना आजवर पुरवलेली सुरक्षेची कवच-कुंडले कायम स्वरूपी न राखता हळूहळू कशी काढून घ्यावीत ह्याबद्दल लिहिले आहे.

चांगली माहिती व चांगला चर्चा विषय.
भडकमकर मास्तरांच्या प्रतिसादाशी भयंकर सहमत.
माझे टंकनकष्ट वाचवले त्यांनी.
आईवडीलांची 'मुलांसाठी' झटण्याची किती तयारी आहे हेही पहायला हवे.
माझ्या मुलाला मागच्या वर्षी दुसर्‍याच शाळेतल्या मुलाकडून टाऊनच्या मैदानावर त्रास सुरू झाला. आमचाही वीर काही साधा नाही. उगीच दुसर्‍यांच्या मुलाला कशाला नावं ठेवायची म्हणून दहा एक दिवस मुलाच्या तक्रारी ऐकत राहिले. त्याकाळात एकदा तो मुलगा कोण आहे (भारतीयच आहे), त्याच्या आईशी ओळख करून घेणे ई. प्राथमिक प्रकार केले. मैदानावर हजर राहणे, नक्की कसला त्रास होतो याची चौकशी झाली आणि महिनाभरात अभ्यासात स्वारी गडगडली. घरात चिडचिड,तब्येत खालावलेली, मनातले न सांगणे असे केले. आम्ही समजावून, गोड बोलून , रागावून उपयोग नाही. मग मात्र आमची झोप उडाली. दोन महिन्यांनंतर मॉलबाहेर गाडी पार्क केली आणि बघते तर हा ढसाढसा रडायला लागला. मनावरचे ओझे असह्य झाले. बाबांनी मग संधी न सोडता सगळे काही बोलू दिले आणि तो मुलगा धमक्या देतो, मारून टाकीन म्हणतो, शिव्या देतो, मारतो अशी मोठी यादी सांगितली. त्या मुलाला शाळेत असेच काहीसे वागल्यामुळे एव्हाना १५ दिवस काऊन्सिलींग आणि आईवडीलांची सक्तीची देखरेख यावर ठेवला होता. काउन्सेलर मैत्रिणीच्या सल्ल्याने आमच्या मुलाचे पुढे सगळे एखाद्या महिन्यात निस्तरले पण 'त्या' मुलाची नंतर दया येऊ लागली. आईवडीनांच्या करियरच्या हट्टापायी या मुलाची मनस्थिती फारच ढासळलेली असल्याचे लक्षात आले. सगळ्यांचेच असे होत नाही पण हे एक उदाहरण. नाहीतर करियरवाले आईवडील धावून यायचे अंगावर.

मुलं अगदी लहान असल्यापासून त्यांच्याशी संवाद असला पाहीजे असे मला वाटते. मी तसा प्रयत्न करत असतोच. अभ्यास करत नाही (त्या बाबतीत आळशी आहे) ह्या व्यतिरिक्त आमची काहीच तक्रार नाही. बाकी, 'हल्लीच्या पिढी'तले काही सर्वसामान्य दोष दिसून येतात पण ते तितकेसे गंभीर नाहीत आणि ते कायम राहणार नाहीत अशी आशा आहे.

उत्तम माहिती व लेख :)

दोघांचे ही कौतुक वाटते. धन्यवाद.
पॅपीलॉन कोशातुन बाहेर येतानचा प्रवास खरोखरीच खुप गुंतागुंतीचा + नाजुक् + धोकादायक असतो.

छान वृत्तांत. रॅगिंगमुळे आय आय टी सोडून आलेल्या आणि सगळं आयुष्य बिघडून गेलेल्या एका मुलाची केस आमच्या नात्यात घडली आहे. मुलं एवढी मोठी झाल्यानंतर अशी घाबरली तर त्याना कसं सावरणार प्रश्नच आहे.

लेख आवडला.
अशा प्रकारच्या चर्चासत्रांना जायला हवं खर तर.
हे चर्चासत्र सर्वांसाठी खुले होते का फक्त आमंत्रितांसाठी होते.

विषय खूपच गंभीर आहे...व लेखही उत्तम आहे....

आजचे युग हे वेगवान व धावपळीचे आहे. सर्व भौतिक सुखसोयी पायाशी लोळण घेत आहेत. गाडी, पैसा आहे, वेगवान रस्ते, प्रगत तंत्रज्ञान आहे, चकाकणारे मॉल्स आहेत, सगळीकडे शीला आणि मुन्नी पण आहेत, इंटरनेटचे मायाजाल आहे. पटकन कुणाशीही संवाद साधता येतो. आवडत गाण किंवा गेम बटन दाबताच व्याकूळ न होता मिळतंय. सर्व जगच जणू आपल्या मुठीत आहे. पण आपल्याकडे वेळ नाही. आपल्यात संवाद नाही. आपल्याला स्वताशीच संवाद साधायला वेळ नाही, जगाशी तर नाहीच. कोणी खात्रीपूर्वक सांगू शकेल का....माझ्याकडे ओंजळभर शांतता नि समाधान आहे ...

पैशाने सर्व सुख विकत घेता येतात असा आपला गोड गैरसमज आहे. आज कुठेही एकत्र कुटुंबपद्धती नाही. पालक दिवसभर नौकरी करतात. मुलांची काळजी घेण्यास, त्यांच्याशी प्रेमाचे चार शब्द बोलण्यासही त्यांच्याकडे वेळ नाही. लहान मुलांचे आयुष्य बागेत किंवा सवंगड्याबरोबर न जाता काम्पुटर गेम, टी.व्ही.,बर्गर,पिझ्झा नि एकांतात चालले आहे. लहान वयातच त्यांना प्रोढासारखे वागावे लागत आहे. पालकांनी वेळेची भरपाई म्हणून जे मागेल ते देण्यास सुरुवात केली आहे. त्यामुळे त्यांना कोणी नकार दिला कि हिंसक प्रवृत्ती वाढत आहेत.

आज किती घरी मुलांना शुभंकरोती, गणपती स्त्रोत तसेच गोष्टीमधून संस्काराचे धडे दिले जातात? मोठ्या व्यक्तींचा सन्मान करायला शिकविले जाते? किती जणांच्या घरी पुस्तकांचे समृद्ध कपाट आहे? किती जण आपल्या मुलांना व्याख्यान, पुस्तक प्रदर्शन किंवा चांगले नाटक बघायला घेऊन जातात ? घरी देवाची गाणी, अभंग किंवा उत्तम संगीत असते? कितीजण परिवाराबरोबर सहभोजन, सहप्रवास करतात ? दुर्दैवाने यातील बऱ्याच प्रश्नाची उत्तरे नाही अशीच आहेत. हेच सर्व अप्रत्यक्षरित्या जबादार असते अशा मनोवृत्तीला.

आणि वृत्तांत सगळे छान आहे.

माझ्या माहितीत घडलेली एक घटना. ठाण्यात घडलेली. एक दिवस माझा मोठा भाऊ ऑफिसात निवांत काम करत असताना त्याची बॉस त्याच्याकडे आली आणि मी घरी जातेय, काही प्रॉब्लेम आले तर सांभाळुन घे असं म्हणाली. तिच्या चेह-यावरचे टेन्शन पाहुन माझ्या भावाने "काही सिरिअस आहे का"? असे विचारले तर उद्या सांगते म्हणुन निघुन गेली. नंतर दुस-या दिवशी तिने सर्व हकीकत सांगितली. झालं असं की ही बॉस आणि तिचा नवरा असे दोघेही उच्चपदावर काम करणारे होते. घरात अफाट पैसा. मुलाकडे लक्ष नाही. तर त्यादिवशी शाळेतुन हिला फोन की तुमचा मुलगा आज शाळेत आलाच नाही म्हणुन. हिने घरी फोन केला तर मोलकरीण म्हणाली की हा तर शाळेत गेलाय. (९वी मध्ये आहे). हिने त्या मुलाच्या मोबाईल वर फोन केला तर मोबाईल स्विच्ड ऑफ. मग हिचा धीर कोसळला आणि ही आणि हीचा नवरा शाळेत पोहोचले. तिथे ह्यांच्यासारखे किमान १५-२० जण होते. सगळ्यांची केस सेम. आणि त्याच सुमारास ठाण्यात काही किडनॅपिंगच्या केसेस झाल्या होत्या. म्हणुन हे सर्व आणखी टेन्शन मध्ये. भरीस भर म्हणुन ह्या सर्व कारट्यांचे मोबाईल पण बंद. पण नशिबाने ह्या बॉसच्या नव-याचा एक जवळचा मित्र एका मोबाईल कंपनीत टोप पोजिशनला होता. आणि ह्याच्या मुलाचा मोबाईल त्याच कंपनीचा होता. ह्या कंपन्यांकडे एक सोय असते ज्याने त्यांना मोबाईल बंद असला तरी त्याचे लोकेशन ट्रेस करता येते. त्यानुसार ठाण्यातल्या एका थिएटर चा पत्ता मिळाला. ही सर्व लोकं तिथे गेली आणि त्या थिएटर च्या मालकाला सांगुन तो शो मध्येच थांबवला आणि पाहिलं तर ही पोरं तिथेच होती. सर्व जण नॉर्मल कपड्यांमध्ये (शाळेच्या युनिफॉर्म मध्ये नाही). म्हणे युनिफॉर्म मुळे आम्हाला आत सोडलं नसतं म्हणुन दप्तरात साधे कपडे आणले आणि एका मित्राच्या घरी (ज्याकडे कोणीही नसते) त्याकडे चेंज केले. असे प्रकार त्यांनी ह्याआधीपण केले होते. फक्त ह्यावेळी शाळेने पालकांना फोन केल्यामुळे ते पकडले गेले. हे सर्व ऐकल्यावर सर्व पालक अक्षरशः सुन्न झाले होते. सर्व मुलं चांगल्या घरची. पालक सुशिक्षित तरीही असे झाले. शालेचे प्रिन्सिपॉल ह्या सर्वांना रस्टिकेट करायला निघाले होते पण ह्या सर्व पालकांनी हातापाया पडुन विनवणी केली म्हणुन नुसत्या वॉर्निंग वर सुटले. इतकी लहान मुले इतकी लपवाछपवी करु शकतात हे मी कधीही इमॅजिन करु शकलो नसतो.

आणखी एका केस मध्ये मी शिकत असलेल्या शाळेतली काही मुलं नॅशनल पार्क मध्ये गेली होती. आमच्या पीटीच्या सरांना कळल्यावर ते लगेच तिथे गेले. पण ती मुलं युनिफॉर्म मध्ये होती. त्यामुळे लगेच पकडले गेले. तिथे काहीतरी धबधबा आहे. ह्या धबधब्यावर दरवर्षी अनेक लोकं मरतात. तेथेच ही मुले खेळत होती. नशिबाने आमच्या सरांनी त्यांना परत आणलं पण काही झालं असतं तर ? ही इतक्या लहान वयाची मुलं हे सर्व कुठुन शिकतात हे न कळण्यातील आहे.

अशा विधायक उपक्रमांचे नुसतेच धावते समालोचन देण्यापेक्षा सविस्तर वृत्तांत दिला तर बरे.