पारंबी : नवीन मराठी चित्रपट

देऊळ झालं
पारंबी झाली
आता पुढच्या वेळेस

शेंडी

नावाचा सिनेमा पहावा लागणार बहुतेक.
नाही.. आजकाल कशात काय आशय असेल हे काही सांगता येत नाही म्हणून म्हटले.

शिक्षण आणि तंत्रज्ञानाद्वारे होत असलेली प्रगती आणि पर्यायाने दिवसागणीक अधिकाधिक प्रगत होणार जग असं चित्र आपण सारेच अनुभवतोय. त्यात असणारा भारतीय सुशिक्षित भारतीय तरूणांचा सहभाग खूप मोलाची कामगिरी बजावतोय. पण हे झालं भारताचा चेहरा असणा-या शहरी विभागाचं चित्र! अजूनही भारतातला ग्रामीण वर्ग अप्रगतच आहे.शहरातील तरुणांनी खेड्याकडे वाटचाल केल्यास खेड्यातील विविध गोष्टींचा कायापालट होऊन आधुनिक विचारसरणी खेड्यांमध्ये रुजेल आणि सर्वांगीण प्रगतीची वाट आपणास दिसेल असं आशादायी चित्र हा चित्रपट निर्माण करतो.

आशुतोष गोवारीकरांच्या स्वदेसची आठवण झाली

आजकाल सिनेमाच्या धाग्यांचा मिपावर पाऊस पडतोय.:)

शिक्षण आणि तंत्रज्ञानाद्वारे होत असलेली प्रगती आणि पर्यायाने दिवसागणीक अधिकाधिक प्रगत होणार जग असं चित्र आपण सारेच अनुभवतोय. त्यात असणारा भारतीय सुशिक्षित भारतीय तरूणांचा सहभाग खूप मोलाची कामगिरी बजावतोय.
हे एक 'स्वीपिंग स्टेटमेंट' आहे. भारतात जे होते आहे त्याला सरसकट 'प्रगती' असे म्हणणे बालीशपणाचे आहे. 'बदल' म्हणा हवे तर, प्रगती नव्हे. तंत्रज्ञान आणि शिक्षण या दोन शब्दांनाही माझा असाच आक्षेप आहे. पण विषयांतराच्या भीतीने सध्या ते राहू देतो.\

शहरातील तरुणांनी खेड्याकडे वाटचाल केल्यास खेड्यातील विविध गोष्टींचा कायापालट होऊन आधुनिक विचारसरणी खेड्यांमध्ये रुजेल आणि सर्वांगीण प्रगतीची वाट आपणास दिसेल असं आशादायी चित्र हा चित्रपट निर्माण करतो.
हा गांधीवादी आदर्शवाद फार भाबडा वाटतो. एकतर खेडे आणि खेड्यातील जीवन यांवर भरभरुन लिहिणार्‍या-बोलणार्‍या लोकांनी स्वतः कधी महानगरपालिकांची वेस ओलांडलेली नसते. आणि दुसरे म्हणजे कसले आले आहे खेड्यांतील आदर्श जीवन? 'जे जे अहितकारक असते, ते ते वेगाने फैलावते' याची प्रचिती घ्यायची असेल तर भारतातली -विशेषतः महाराष्ट्रातली आजची खेडी बघावीत. गलिच्छ, ओबडधोबड, धुळकट रस्ते, मागासलेल्या, बुरसट विचारांची स्वार्थी अप्पलपोटी माणसे, रोगराई आणि अडाणीपणा, अंधश्रद्धा आणि टीव्हीजन्य बटबटीतपणा आणि अगदी मूलभूत सुविधांची वानवा.... शहरे आणि खेडी यातले काय अधिक वाईट हे सांगणे कठिण होऊन बसले आहे. या वर्षीच्या 'दीपावली'च्या अंकात पुणे-मुंबई-नाशिक या सुवर्ण त्रिकोणापासून तासा-दोन तासांच्या अंतरावर विकासाचे, प्रगतीचे (सर्वांगिण विकास, रोहयो वगैरे) वारेही कसे पोचलेले नाही यावर एक लेख आहे. यावर उत्तर म्हणूनच 'तरुणांनो, खेड्याकडे चला, आपण खेडी बदलूयात, पर्यायाने जगही बदलेल' अशा सानेगुरुजी कल्पना डोक्यात असणार्‍यांनी सलग पंधरा दिवस एखाद्या खेड्यात घालवून दाखवावेत. फक्त अशा गोष्टी ऐकायला, पडद्यावर बघायला लोकांना बरे वाटते, इतकेच. म्हणूनच असे 'स्वदेस' छापाचे चित्रपट आणि करण जोहरचे चित्रपट यांच्यात काही फरक नाही असे मला वाटते.

महाराष्ट्रातली आजची खेडी बघावीत. गलिच्छ, ओबडधोबड, धुळकट रस्ते, ..........

मुंबई मधे दिव्यांचा लखलखाट , खेड्यात शेतीच्या पंपासाठी विजेचा ठणठणाट
मुंबई पुणे सहापदरी एक्सप्रेसवे , त्यावर विशिष्ट अंतरावर फोनची सुविधा, हादडायची सुविधा, ट्नेल्स.
जुना रस्ता सुध्दा चार पदरी
प्रगती काही भागापुरतीच मर्यादीत राहीली आहे.

यूरोप मधील खेडी कशी एकदम देखणी, सूबक, व अत्याआधूनीक सोयीसूवीधांनी नटलेली असतात. गांधीजींनी त्यांमूळेच प्रेरीत होऊन चला खेड्याकडे संदेश दीला न्हवता ना ?

बाकी चित्रपट मराठी आहे म्हणजे... चर्चेची गरजच नाही, डॉक्योमेंटरी अथवा रडका कलात्मकच असणार.

भारत हा जगातील सर्वात अस्वच्छ आणि गलिच्छ देश आहे असं खुद्द केंद्रीय मंत्री जयराम रमेश कालच म्हणाले!

http://72.78.249.107/esakal/20111116/5130603525937547105.htm