माझे छळवादी.

"फुर्र फुर्र" किंवा "मच्याक मच्याक मच्याक..".

=) ) =) ) =) )
खरंय तुमचं... मला पण भारी राग येतो असल्या आवाजकाढू लोकांचा..
तसेच ते मोबाईलवर बोलणारे... अख्ख्या गावाला ऐकू जाईल एवढ्या मोठ्या आवाजात भाषण ठोकल्यासारखे बोलत असतात..

पण त्यांची ती सवय फार जुनाट अतैव दुर्धर असते .. मग अशा जागेहून आपणच लांब जाणे बेहतर

>>>जेवणाचे डबे भरलेल्या या सॅक्सनी अशा बर्‍याच डब्यांचा वास अंगात जिरवलेला असतो आणि मग मागे उभ्या असलेल्या माणसाला तो 'सु'गंधी मसाज सहन करण्यावाचून पर्याय उरत नाही.<<<

कोरीयात पीक अवर्समधे मेट्रो रेल मधे चढून बघा. किंवा खच्चून भरलेल्या लिफ्ट मधे उभे रहा. लसूण ह्या प्रकाराशी जन्माची अढी बसेल. बर्याच ढेरपोट्यांनी लसणाचा वास आपापल्या पोटात जिरवला असतो. आणि तो सगळ्या सिमा शक्य असेल तिथे तोडून बाहेर येत असतो! त्या पुढे आपले देशबांधव बरेच बरे!

वा वा चान चान! आवडलं!

छोटेखानी लेखण छाण आहे. निरिक्षणे नेहमीच्या पहाण्यातली ;)
अशीच वागणुक काहिंची जालावरही असते बरं :) त्यांची ती बळेच लगट करण्याची प्रवृत्ती पाहिली की किळस येते ;)

बर्‍याच लोकांना सुरक्षित अंतर म्हणजे काय ते कळत नाही. मागून मग सतत त्यांचा वैतागवाणा स्पर्श सहन करत रांगेत एका पायावरून दुसर्‍या पायावर भार टाकत उभे राहणे नशिबी येते. दोन-तीन वेळा धक्के देउन, प्रसंगी सांगूनही पुन्हा पाच-दहा मिनिटातच अक्षरश: ये रे माझ्या मागल्या. (हा अनुभव इतक्यांदा आलाय की मागचा माणूस गे आहे की काय ही आधी आलेली शंका नंतर येईनाशी झाली.)

मी मागे अश्यच एका देशबांधवच्या श्रीमुखात भडकवलेली आठवली!..
अजुन एक अशीच तिडिक आणणारी गोष्ट म्हणजे... तो मावा कि काय तो असतो ना... कि गुटखा....कि ज्याचा अत्यंत उग्र आणि घाण वास येतो.... तो गर्दीच्या ठिकाणी खाणं... वाटतं एक सण्ण्कुन कानाखाली लावावी.

देशी बांधवाचे वागणे पटले..

पण परदेशी (गोरे) पण काही धुतल्या तांदळासारखे स्वच्छ असतात असे नाही. माझ्या ऑफिसातले काही लोकं तर रोज आंघोळ करत नाहीत. काही जण खुप जोरात नाक शिंकरतात. केवळ गोरे म्हणून त्यांच्या या गोष्टी दुर्लक्षण्यासारख्या नाहीत.

हेच लोंक भारतात जर आले तर उगाच आपल्याला नावे ठेवतात...White Skin syndrome मुळे आपण त्यांचे असे वागणे चालवून घेतो का?

म्हणजे स्वःताच्या भारी मोबाइलची, त्यावर मोठ्ठ्याने गाणी लावून मिरवणूक काढणे... हेडसेट वापरायला काय जाते??

तुमचे ब्लड प्रेशर वाढले आहे वाटते? असल्या साध्या साध्या गोष्टींचा मनस्ताप व्हायला लागला की हमखास समजावे.

बर्‍याच लोकांना सुरक्षित अंतर म्हणजे काय ते कळत नाही. मागून मग सतत त्यांचा वैतागवाणा स्पर्श सहन करत रांगेत एका पायावरून दुसर्‍या पायावर भार टाकत उभे राहणे नशिबी येते. दोन-तीन वेळा धक्के देउन, प्रसंगी सांगूनही पुन्हा पाच-दहा मिनिटातच अक्षरश: ये रे माझ्या मागल्या. (हा अनुभव इतक्यांदा आलाय की मागचा माणूस गे आहे की काय ही आधी आलेली शंका नंतर येईनाशी झाली.) (या अनुभवामुळे स्त्रियांबद्दल मला अतीव सहनुभूति वाटते.)

अगदी १००% सहमत. ह्या सवयीचा उगम कुठून होतो ह्याचा मी थोडा विचार केला (म्हणजे 'इन मिटीगेशन ऑफ दोज ग्रायंडर्स'). तेव्हा मला असे वाटते की आपल्याकडे शिस्त मुळात नाही, आणि त्यातून कुठेही सार्वजनिक ठिकाणी जी काही थोडीफार शिस्त असेल तर ती तोडण्यात धन्यता मानली जाते. त्यामुळे एकतर शिस्तबद्ध क्यूची तशी संवय देशबांधवांना नाही, आणि जर ते क्यूमधे उभे राहिले, आणि समोरची व्यक्ति व स्वतःमध्ये थोडी जागा जरी सोडली तर तात्काळ कुणीतरी शहाणी व्यक्ति त्या मधल्या गॅपमधे येऊन उभी राहील, अशी भीति त्यांच्या मनात असावी!!

काही अजून काही खास संवयी :

* सार्वजनिक ठिकाणी (ऑफिसात, रेल्वेत, फेरीवर, रस्त्यावर...) आपापसात मोठमोठ्याने बोलणे.

* शक्य तितका भोंगळपणा करीत रहाणे. उदा. काही कार्यक्रमासाठी हॉल एका ठराविक वेळेसाठी बुक केला आहे, हे माहिती असूनही हॉल वेळेवर खाली न करणे. तेथील कर्मचार्‍यांनी तसे सूचित करताच 'गिव्ह अस टेन मोर मिनीट्स' वगैरे अजीजी करणे.

* रोखून पहाणे, विशेषतः स्त्रीयांकडे.

* शक्य असेल तिथे पान खाऊन थुंकणे.

खरंच छळवादीपणा असतो हा सगळा!

सॅकधारींच्या वर्णनावरून चार्ली चाप्लीनचं खांद्यावर मोठी शिडी घेऊन चालणं, वळणं आठवलं.

बाकी प्रत्येकच समाजाच्या काही इतरांना विचित्र वाटणाऱ्या पद्धती असतात. तेव्हा आपल्या सवयी सुधारता आल्या नाहीत तरी किमानपक्षी इतरांना सरसकट शिव्या तरी कमी द्याव्या.