किस्सा मुंबई पोलिसांचा

आज मि. पा. वर पोलिसांचे दोन किस्से वाचुन १२-१३ वर्षांपुर्वीची घटना आठवली...

मी मुंबईहुन कोकणात (S.T. ने) जायला नीघालो होतो. वेळ साधारण दुपारची होती. S.T. लागायला वेळ होता. मी मुंबई सेंट्रलच्या S.T. स्टँड बाहेर फुटपाथ वर रमत गमत चाललो होतो. फारसे सामान नव्हते. फक्त १ सॅक होती. सॅक जुनी होत आल्यामुळे नवी घ्यायच्या वीचारात होतो. तीथेच फुटपाथ वर बसलेल्या फेरीवाल्याकडे बर्यापैकी सॅक होत्या.

बघताना १ सॅक पसंत पडली. घासाघीस चालु झाली.

"बढीया है साब, ए १ माल, गैरंटी है साब...ले लो साब, २५० दे दो" ... फुटपाथ वरचा भैय्या.
"५० में दे" मी.
"क्या मजाक करते हो साब, चलो १५० फायनल" भैय्या.
"६५ देता हुं" मी
"नही होगा साब, १२५ के नीचे नही जा सकते" भैय्या.
....
५ मीनीटांनी मी ८० वर आणी भैय्या १०० वर अडकुन बसलेलो.
मी त्याला टेंप्ट करण्या साठी १०० ची नोट हातात काढुन ८० वर अडुन बसलो होतो.
एकदम तो म्हणाला, "चलो लेलो साब ८० में". त्याने ती सॅक माझ्या हातात दिली आणी मी १०० ची नोट त्याच्याकडे. तो २० रुपये न देता दुसर्या गिर्हाईकाकडे वळला.

"२० रुपया दे दो ना" मी
"कैसा २० रुपया, सॅक तो सौ का है" भैय्या.
"८० बोला था. ८० में नही देना है तो पैसा वापस दे दो" मी
"पैसा नही मीलेगा, चाहीये तो सॅक उठाओ और आगे बढो" बैय्या.

सॅक छान होती. मी १०० ला ही घेतली असती. पण ही सरळ सरळ लबाडी होती.

दोन मीनीटे वीचार केला भीडावे का याला. पण त्यात फारसा फायदा नव्हता. २० रु साठी शर्ट फाटला असता कींवा सामान गेले असते. पण लुबाडला गेल्याची जाणीव अस्वस्थ करीत होती. हात शीवशीवत होते. जाउन एक त्याच्या कानाखली द्यावी असे वाटत होते. पण घरी जाताना मारामारी नको, शीवाय बाजुचे भैय्या लोक त्याच्या मदतीला येण्याची शक्यता होतीच.

तेवढ्यात समोर असलेल्या पोलीसांच्या शेड कडे लक्ष गेले. त्या लोखंडी शेड खाली १ फौजदार आणी ३-४ पोलीस होते. एका क्षणात अजुन पर्यंत 'दक्षता' मध्ये वाचलेल्या मुं. पो. च्या गोष्टी आठवल्या आणी पाय आपोआप तीकडे वळले.

"साहेब, एक तक्रार आहे" मी.
"बसा" लोखंडी खुर्ची कडे बोट दाखवत फौजदार.
"काय नाव तुमचे? काय करता?" फौजदार.
"मी नेत्रेश. सेंट्रल गर्व्हमेंट च्या सर्व्हीस मध्ये क्लास १ गॅझेटेड ऑफीसर आहे" मी.
२२-२३ वर्षांच्या माझ्याकडे बघुन माझे ID मागीतले. ते पाहुन झाल्यावर वीचरले "बोला काय तक्रार आहे?"
"मी ही सॅक त्या फेरीवाल्याकडुन ८० ला घेतली आणी १०० रुपये दीले. तो २० रुपये परत देत नाही" मी.
"ये सावंत, जरा यांच्या बरोबर जा आणी त्या ****ला घेउन ये." फौजदार. "तुम्ही सावंत बरोबर जा आणी कोण फेरीवाला ते दाखवा"

सावंत पोलीस पुढे आणी मी मागे, नीघालो.
"हा नीळ्या शर्टातला" मी
क्षणात सावंतने त्याची कॉलर पकडुन खाड करुन कानाखाली वाजवले. फेरीवाला धडपडलाच. मी चांगलाच दचकलो. गिर्हाईके व बघे मागे सरकले.
"चल रे ***. साहेबांनी बोलावले आहे" सावंत.
"साब धंदा चालु है, सब माल खुला पड है, साब...." फेरीवाला.
सावंतने काही न बोलता आणखी एक मुस्काटात मारली
"जरा माल देखना ..." फेरीवाला बाजुच्या फेरीवाल्याला बोलला आणी चालु लागला.
सावंतने पुर्ण वेळ त्याची कॉलर/मानगुट पकडुन ठेवली होती.

आमची वरात त्या शेड खाली परत आली.
"माज आला कारे *** तुला. सरळ धंदा करता येत नाही?" फौजदाराने एका मीनीटांत आपला हात आणी तोंड त्याच्यावर साफ करुन घेतले. "चल यांचे पैसे काढ"
तेव्हा त्याचे मझ्याकडे लक्ष गेले. एका सेकंदात १०० ची नोट खीशातुन नीघाली.

"तुम्हाला बॅग हवी का साहेब"? फौजदार
"८० मध्ये देत असेल तर हवी आहे" मी.
"चल २० रुपये दे यांना" फौजदार

फेरीवाल्याने मला २० रुपयांची नोट दीली. (१०० ची नोट अजुन त्याच्या हातातच होती)
मी फौजदारांचे आभार मानले.
सामान बघुन त्यांनी वीचारले "कुठे बाहेत नीघालात काय?"
"हो, आता अर्ध्या तासात S.T. आहे." मी.
"मग तुम्ही नीघा साहेब. तुमची S.T. नीघे पर्यंत याला ईथेच बसऊन ठेवतो." फौजदार

मी मुंबई पोलीसांच्यावर खुप खुश होउन निर्धास्त S.T. बसलो.