आमची प्रेरणा- आपण दोघे ही रुपेश देशमुख यांची गझल.
कधी न संयमी, सदा अनावर आपण दोघे;
गुत्त्याच्या रे उंबरठ्यावर आपण दोघे.
तापवून रे उगाच डोके भांडण करतो;
थंड ओततो सोडा त्यावर आपण दोघे.
तेच तेच ते बोलत बसता उजाडते ही;
एकमेका म्हणतो आवर; आपण दोघे.
बिल आणतो कशास साकी; कुणी द्यायचे?
शोधू उत्तर ह्या प्रश्नावर आपण दोघे.
जरी माहिती, कधी नशेला शेवट नाही;
कधी तरी राहू भानावर आपण दोघे.
प्रतिक्रिया
14 Mar 2008 - 11:46 pm | प्राजु
जरी माहिती, कधी नशेला शेवट नाही;
कधी तरी राहू भानावर आपण दोघे.
हे छान.
- (सर्वव्यापी)प्राजु
15 Mar 2008 - 10:53 am | इनोबा म्हणे
बिल आणतो कशास साकी; कुणी द्यायचे?
शोधू उत्तर ह्या प्रश्नावर आपण दोघे.
जबरा...
बाकी बरेच दिवस दिसला नाही तुम्ही.जोरदार कमबॅक झालं बॉ
जरी माहिती, कधी नशेला शेवट नाही;
कधी तरी राहू भानावर आपण दोघे.
हे काय आमाला जमायचं नाय...
"दिसामाजी काही(च्या काही) तरी ते लिहावे"
-इनोबा म्हणे
15 Mar 2008 - 11:03 am | सृष्टीलावण्या
अविनाश ओगले - मद्य = शून्यभोपळा
:)
कविता अगदी हृदयापासून आली आहे...
>
>
सदा सर्वदा देव सन्निध आहे । कृपाळूपणे अल्प धारिष्ट पाहे ।।
15 Mar 2008 - 11:51 am | विसोबा खेचर
तापवून रे उगाच डोके भांडण करतो;
थंड ओततो सोडा त्यावर आपण दोघे.
वा वा! या ओळी मस्त बरं का ओगलेशेठ...
आपला,
(ऑन द रॉक्स्वाला) तात्या.