जे न देखे रवी...

- डॉ. सुधीर रा. देवरे

अनादी काळापासून
सरपटत चाललोय मी
प्रचंड अस्ताव्यस्त पसारा घेऊन
माझी लांबी रुंदी उंची
मोजता येत नाही मलाच

अंगाखांद्यांवर वाढणार्‍या
असंख्य जीव जंतूंचं
संगोपन करत
कुठून निघालो
नि कुठं संपणार
हा आदिम चिंतनाचा प्रवास
माहीत नाही

दोघे आपण...!!

परिणय आपुला, हे नवजीवन,
त्यास प्रीतीचे, अनुपम कोंदण,
जगा वेगळा वाटे साजण,
तरी, दोन ध्रुवांवर दोघे आपण..

मनी बांधते मखमली तोरण,
छोटे घरकुल, मोठे अंगण,
अनुरागाचे त्या, मधुर शिंपण,
पण, दोन ध्रुवांवर दोघे आपण..

संदर्भः
लहान मुलांकडे असलेल्या निरागसतेमुळे मी नेहमीच प्रभावित अन् अचंबित होत असतो. आणि खरंतर ते अत्यंत आनंददायी असतं!
"अरे खरंच.. आपण असा साधा विचार का नाही करू शकलो?" असं स्वतःला अक्षरशः अनेकदा विचारण्याची वेळ येते !
त्यांचा जगाकडे बघण्याचा दृष्टीकोन फार साधा आणि कुतुहलाचा असतो. सरळ स्वभाव असल्यामुळे केमिकल लोचा कमी असतो!

मिसळ पाव मिसळ पाव
खा रे खा मिसळ पाव मिसळ पाव

मटकीची उसळ तिची करा मिसळ
उसळीत घातला शेव कांदा
त्यात पिळला लिंबू अर्धा
रस्सा टाका त्यात चांगला
पावाबरोबर खाऊन टाका
मिसळ पाव मिसळ पाव

*कोजागिरी*
पुनवेचा चंद्र उगवता
चांदणे निथळते भूमिवरी,
आली शरदाची पौर्णिमा,
आनंदभरली हि कोजागिरी !!

आबालवृध्द सारे जमूनी,
पुजन ध्यान लक्ष्मीचे करती
लक्ष्मी बसूनी विमानी, पुसते,
"कोजागर्ती" "कोजागर्ती" ? !!

उन्हाच्या सावलीत
सावलीतल्या उन्हात
कधीतरी वेडं मन भिजतं ना?

गप्पांच्या नादात
नादावल्या जगात
कुणीतरी गोलगोल फिरतं ना?

चहाच्या कपात
कपातल्या चहात
काहीतरी गोडगोड घडतं ना?

मनातल्या प्रश्नाचं
मनातलं उत्तर
केव्हातरी कुठंतरी मिळतं ना?

कसंतरी कुठंतरी
कुणीतरी केव्हातरी
कधीतरी प्रेमात पडतं ना?
पडतं ना?

कोवळी आंब्याची पानं विणली तोरणात,
पिवळी, केशरी झेंडूची फुलं ओवली दो-यात!
तयार केले भरगच्च तोरण, बांधले घराच्या दारात ,
आज दसरा ! विजयाची जाणीव जागते मनामनात !!

आपट्याचं पानं सुवर्ण म्हणून वाटून परंपरा जपतो,
अन् मैत्रीचा भाव एकमेकांच्या मनांत जागवतो !!
सर्वांना आठवणीने शुभेच्छा देऊन आनंदीत करतो,
छोट्या छोट्या अनेक गोष्टींनी नाती बांधून ठेवतो !!

नको तुझ्या दु:खाचे वर्णन
करूस माझ्यासमोर कधी -
शोध सुखाचा माझा चालू
ना पाहिले जे कधीच आधी ..
.

टाकून गेलीस एक कटाक्ष
जाता जाता तिकडे-
घालून गेलीस मनात
चांदण्यांचे सुगंधी सडे इकडे..
.

माझ्या मनाच्या अंगणात
अक्षरांच्या चिमण्या चिवचिवतात -
टिपून शब्दांचे दाणे
कविता बनून किलबिलतात..
.

. . विदेश

आज अचानक आलास आणि
सगळं काही चिंब करुन टाकलंस
तु येशील याचा अंदाज होता खरंतर
पण तरीही अवचितच आलास
खिडकीच्या काचेतून पलीकडे बघत होते मी
तुला कोसळताना
आणि माझ्या लक्षात आलं
की मी तर फक्त पाहतेय
मी दुसरीकडे बघितलं तेव्हा
मला तो दिसला पावसात भिजताना
त्याला बघून माझ्याच डोळ्यात पाणी आल्याचं जाणवलं